Eemhof – Pagina 2

30/10/201301/11/2013

Center Parcs, derde dag: de vermoeidheid sloeg toe

Wolf had slecht geslapen, zei hij, en Kobe heeft duidelijk nog last van het virus in zijn bloed. En Merel, tsja, die gaat als bijna-driejarige zò hard door het leven, dat er al even hard geslapen wordt. Nochtans hielden we het op een rustige morgen: eerst eendjes voederen,

en tegen kwart over tien in de Action Factory, waar de kinderen in het speelkasteel een kamp gingen bouwen, en er duchtig geklauterd werd.

Merel heeft een tijdje met mij in het kleine cinemazaaltje naar K3 en de Bengeltjes gekeken, en halfweg kwam Kobe erbij. Na een tijdje werd het echter al te lang voor woelmuis Merel, en die ging dan maar weer naar beneden bij papa en grote broer.

Terwijl Bart profiteerde van de goede WIFI in het gebouw en wat werkmails afhandelde, ging ik dan maar even vliegeren met de kinderen op de ‘dijk’. Ideaal vliegerweer: zonnetje, niet echt koud, en toch een mooie bries.

Alleen duurde het te lang voor Merel, die zelf geen vlieger had. Had ik maar haar buggy meegenomen, en de koekjes die ik bij had in de Action Factory… Met grollende magen keerden we terug, in die mate zelfs dat ik al naar Bart belde om eten te bestellen voor de kinderen. Merel zag er zowaar wit van, van honger en vermoeidheid.

Niks dat een stevige (volwasssen) portie spaghetti niet kan oplossen, zo bleek.

Het kind geeuwde ook zowat haar hoofd eraf, op weg terug naar het huisje, en ik dacht dat ze dus wel een stevige tuk zou doen. Niet dus. Ze heeft een uur in haar bed gelegen, maar liggen tateren, zingen en spelen dat het geen naam meer heeft. Ik vermoed dat de vastgestelde kakbroek er geen goed aan gedaan heeft. Bart was intussen naar het Grand Café gegaan, kwestie van een paar belangrijke mails te kunnen afwerken, en daarna boodschappen te doen. De jongens zijn dan met hun iPads naar hem toegegaan, want ook zij waren de vreselijke wifi in het huisje beu.

Tegen vier uur hadden we allemaal een vieruurtje binnen, en vertrokken we weer naar het centrum om te gaan zwemmen. Ha ja, want dat is wat je doet in Center Parcs! Ik ben met Wolf in de Turbo Twister gegaan, heb talloze liters water – of zo voelde het toch – gehapt in de wildwaterbaan met Kobe op mijn rug/hangend aan mijn benen/half zittend op mijn schoot/een halve meter voor of achter mij/zijn hoofd er bijna afgrijnzend. Daarna loste ik Bart af, en keek geduldig toe hoe Merel iets probeerde te bouwen met zand en er dan weer genoeg water over kiepte om alles weer weg te spoelen, of hoe ze in haar eentje op de glijbaan ging.

Helaas eiste het gebrek aan middagdut wel zijn tol: Merel wilde niet uit het water, maar zodra we op zoek gingen naar een kleedhokje – tien over zes was duidelijk spitsuur – en ik haar opnam met koude handen, begon ze te brullen. Letterlijk. Ik kreeg haar gewoon niet stil: pas toen ze helemaal aangekleed was, kalmeerde ze een beetje, gewoon omdat ze te moe was om nog verder te huilen, denk ik. In de buggy zat ze te knikkebollen, en eenmaal in het huisje ging ze volledig plat. Ik kon haar nog net haar pyjama aantrekken, legde ze in bed, kreeg haar nog zover dat ze een flesje melk dronk – een boterham was duidelijk te veel gevraagd – en weg was ze. De jongens verging het niet zoveel beter: die aten nog wel, maar gingen daarna toch ook strijk.

En eigenlijk moet ik niet zo luid roepen: toen ik me na het eten installeerde in de zetel, lag ik ook binnen de kortste keren te maffen. Ik denk dat ik in totaal zo’n tien uur geslapen heb vannacht, en blijkbaar was het nodig. Tsja, vakantie zeker?

29/10/201301/11/2013

Zeewolde, dag twee

Ik vermoed dat je het al een soort van overwinning kan noemen, als je op vakantie tot half negen kan slapen. Zeker als dat een paar dagen geleden nog half tien was. De jongens waren uiteraard op rond zeven uur, en Bart ook – die kan zelden lang slapen op vakantie, dat is zijn werkritme. Merel was iets later ook wakker, maar dat ligt vooral aan de ultradunne muren hier. Je hoort echt alles, elk kuchje en hoestje, en dus ook elk woord. Dat ik zo lang kon slapen – en dat zij dus zo stil waren – mag een wonder heten.

We ontbeten op ’t gemakje, er werd wat tv gekeken,

een kamp gebouwd, wat gevloekt op de rampzalige wifi die ons toch 25 euro had gekost voor vier dagen, koffie gedronken…
En rond tien uur gingen we met zijn allen naar de Action Factory: de jongens wilden dolgraag op het speelkasteel, en Wolf nam zowaar Merel mee naar boven! Die jongen, dat is dus ongelofelijk hoe die zorgt voor zijn kleine zusje…

De tweede keer vond ze het echter niet meer leuk, wilde eruit, en kwam dan maar bij papa en mij zitten. Ik ging eventjes met haar naar de cinema kijken (maar de film was voor iets grotere), liep wat rond, en ze eindigde met papa voor de tv in de Kids Club. Papa werd er trouwens ook helemaal goed gezind van, van die Action Factory, maar dat lag vooral aan de uitstekende wifi aldaar, die ervoor zorgde dat hij probleemloos zijn werkmails kon beantwoorden.

We keerden naar het huisje terug,

Bart kookte, en ik stak na het eten het gehele kroost in bed. Merel was gewoon doodop, al wilde ze het niet toegeven. Kobe heeft duidelijk de weerslag van die infectie en de antibiotica, en sliep ook vrolijk drie uur, en zelfs Wolf kroop voor een tijdje in zijn bed. Hij heeft last van hoofdpijn, en blijkbaar is er wel meer dat rondspookt in dat kopje van hem, want hij werd luid gillend en nat van het zweet wakker.

Ik joeg er wat herhalingstoetsen door, sakkerde intussen nog wat op de verdomde wifi van KPN, en deed uiteindelijk ook een tukje van een dik half uur. Tsja, die toetsen zijn zò inspirerend…

En toen ging het – eindelijk – richting zwembad. Waar Merel de vorige keren telkens nog moest wennen aan het idee, en pas voetje voor voetje het water indurfde, ging ze nu meteen op Barts arm mee het diepe in. Er werd geplonsd in het golfslagbad, de stroming, ik dook met de jongens de wildwaterbaan in, de gigantisch steile glijbaan af – man ik heb gegild zeg! – ik deed tussendoor ook nog de gewone open buisglijbaan en de hogere gesloten buisglijbaan met Wolf, en loste toen Bart af in het peuterbadje. Merel ging trots als een gieter alleen op de kleuterglijbaan, amuseerde zich in de zandbak, speelde met potjes en emmertjes, en amuseerde zich te pletter, samen met haar broertje. Want Bart ging intussen met Wolf in de Turbo Twister, waar je acht jaar en 1,40 meter voor moet zijn. Wolf was wildenthousiast, het blijkt een speciale attractie te zijn in rubberen banden waarbij je alle kanten uitgaat. Morgen wil ik hem zelf ook eens proberen, erger dan die steile glijbaan kan het niet zijn.

Na dik twee uur waterplezier vonden we het welletjes, deden nog snel boodschappen, aten, en staken iedereen in bed. Bij Merel zal het geen minuut geduurd hebben tegen dat ze sliep, en ik vermoed bij de jongens eigenlijk niet veel langer.

Intussen is het negen uur, en ik ga me voor de tv installeren, denk ik, en daar rustig in slaap vallen. Want ook voor mij zijn het vermoeiende dagen. Buitenlucht en beweging, weet u wel?

29/10/201301/11/2013

365 – 29 oktober

Het zicht vanuit ons huisje, om half drie ’s middags.

28/10/201301/11/2013

Vakantie

Vijf zalige daagjes vakantie, maar het begon iets minder goed. Enfin, niks ergs hoor, maar ik had in gedachten van toch rond tien uur te kunnen vertrekken. Ik moest wel de ‘valiezen’ nog maken, maar als je jaren op internaat hebt gezeten, word je daar bijzonder snel in. Het is ook niet bepaald de eerste keer dat we naar Center Parcs gaan, dus dan weet je het ook wel. En alles was netjes gewassen en opgevouwen, dat helpt ook.

Nee, ik moest eerst nog met Kobe naar de dokter, en aangezien het vrije consultatie was, en één van de drie dokters en de secretaresse met vakantie, ging het niet bepaald vooruit, daar in die volle wachtkamer. We hebben iets meer dan een uur zitten wachten, en dat hielp niet qua planning. Kobe heeft namelijk al twee weken last van ontstoken wondjes. Eerst dacht ik dat het om een opengekrabde muggenbeet ging, vanachter op zijn bil, maar die bleef maar open, en na verloop van tijd werd het precies erger, en kwamen er open plekjes bij. Ik dacht eerst aan irritatie van de plakkers, en ben vorige week donderdag (de zeventiende) met hem naar de dokter geweest. Die gaf me een antibioticumzalf mee, en zei dat het snel ging verbeteren. Dat deed het eerst wel, maar vrijdagavond kon ik vaststellen dat het echt niet verbeterd was op die week tijd, integendeel: het begon plots weer erger te worden, en er kwamen open wondjes bij, vooraan op zijn bil, en eentje in zijn lies. Ik dacht nog even het weekend af te wachten en stevig te smeren, maar helaas. Ik vermoed dat het om een stafylokokkeninfectie gaat of zo, in elk geval iets waar een steviger algemeen antibioticum aan te pas zou komen, in plaats van iets plaatselijks, aangezien het duidelijk in zijn bloed zit. De dokter gaf me gelijk, en schreef een breedspectrum voor. Ze was er aan de andere kant toch niet helemaal gerust in, en nam een staaltje voor labo-analyse, voor het geval dat het toch iets raars zou zijn. Arme Kobe…

Enfin, tegen half elf waren we vrolijk richting Utrecht and beyond aan het tuffen, werd er gezongen in de auto, koekjes verorberd, en vonden we ter hoogte van Gorinchem dat het tijd was voor middageten. Alwaar we in de parkeergarage konden vaststellen dat we voor Merel wel muts, sjaal en handschoenen mee hadden, maar geen jas. Zucht. Ik heb de eerste niet weggewaaide Gorinchemse bij het nekvel gestekt, en gevraagd waar we een goedkoop kinderjasje konden vinden. Dat bleek een tiental meter verder te zijn dan waar we stonden, een department store met eigen merk, stijl C&A. Ik heb een heel leuk exemplaar gevonden in gewatteerde regenstof, rood met witte sterretjes, voor 29,90 euro. Echt goedkoop is dat niet, maar ik had echt geen zin om gans Gorinchem af te kletsen met een half weggewaaide verkleumde Merel. En het kwam van 39,90, dus né.

Gorinchem is anders wel een aardig stadje, ja…

We aten smakelijk in een lunchrestaurantje, en reden nog een half uurtje verder naar Zeewolde, om daar aan te schuiven voor de check-in van Center Parcs Het Eemhof. Het is er eentje die we nog niet kennen, vandaar. We installeerden ons, gingen de auto parkeren, wandelden richting centrum,

dronken daar een koffie – respectievelijk aten een ijsje –

en stelden vast dat Merel en Kobe allebei doodop waren. Wolfs hondenoogjes waren net niet overtuigend genoeg om me nog richting zwembad mee te krijgen, en dus ging hij maar met mij mee op verkenning doorheen het park. We wandelden tot aan het Eemmeer en de jachthaven daar,

bekeken even de Action Center, keurden alvast de minigolf goed voor later gebruik, en keerden maar terug. Arme Wolf. Bijna had ik medelijden met hem.

Na het eten staken we Merel en Kobe in bed, en tegen kwart over acht – na het ergste gedonder en geregen – wandelde ik terug met Wolf naar datzelfde Action Center, waar de Welkomstshow was. Nu ja, show… een drietal niet onverdienstelijke zangers zong om beurten een paar crooners, in een best gezellige omgeving. Ik dronk een piña colada, Wolf kreeg een Smurf (ananassap, siroop van Blue Curacao en melk, iets om te onthouden), hij kroop rond in het speelkasteel, ik won met de gratis loterij zowaar een portie bitterballen en hij een 3-D dessert (whatever that may be) en tegen half tien stak ik hem in bed.

Eigenlijk was het gewoon een gezellig moeder-zoonavondje, zoals hij ook zelf zei. Vooral het kwartiertje wandelen, lekker ingeduffeld, was heerlijk om te kletsen en onnozel te doen.

Vakantie. Yup.