Eemhof – Witch

25/08/201402/09/2014

Eemhof: dag vier en einde

Ik had de wekker om acht uur gezet, kwestie van op tijd uit het huisje te zijn zonder ons te moeten opjagen.

We ontbeten op ons gemakje, met broodjes en rozijnenkadetjes (ik heb geen beter woord, want het waren effectief van die zachte broodjes die je enkel in Nederland vindt) en pistolets voor 9 man ^^, en ik smeerde ons dus ook een uitgebreide lunch.

We ruimden op, de kinderen amuseerden zich rot met het aftrekken van het beddengoed, en ik laadde in. En stelde vast dat ik niet alleen niks was met het restje koffie dat ik nog had, omdat ik de koffiefilters al aan Bart had meegegeven, maar dat ik ook de grote afwas met de hand mocht doen, omdat ook de vaatwastabletten intussen alweer in Wondelgem zaten. Zucht.

Bon, om half elf trokken we de deur achter ons dicht, namen het zwemgerief, en gingen nog even zwemmen. Tot mijn grote verbazing was het er echt niet drukker dan anders. Ik had verwacht dat het merendeel van de gasten nog zou gaan zwemmen, maar dat was duidelijk niet het geval.

We genoten, al vond Kobe het jammer dat hij nu niet in de wildwaterbaan kon gaan, nu ik bij zijn zusje moest blijven. Tsja. Tegen half een vond ik het welletjes, en tegen één uur zaten we op een bankje aan het haventje boterhammen te eten en wespen weg te slaan. En tegen twintig over zaten we in de auto. De GPS zei half vier, en dus had ik nog een drie kwartier speling om op tijd te zijn op Wolfs rugbykamp.

Helaas.

Er waren werken op de ring rond Utrecht, en er was wat verderop een ongeluk gebeurd, en dus tikten de minuten traag weg… Exact op de grens met België begon het ook nog eens te regenen, waardoor alle verkeer net dat beetje trager begon te gaan. Gelukkig hadden we geen problemen rond Antwerpen, maar de maximumsnelheid bleef rond de honderd hangen, en dus kwamen er nog meer minuten op diezelfde GPS bij. Gelukkig heeft Merel bijna twee uur liggen slapen, en ook Kobe was een tijdlang onder zeil.

Al bij al was het half vijf voor we op de Blaarmeersen stonden, en zelfs nog iets later voor we doorhadden dat Wolf niet in de Piereput zat, niet in het rugbyclubhuis, maar in de cafetaria van de atletiek. Faut le savoir.

En op de vraag hoe het was geweest, antwoordde hij: “Slecht.”

“Ha ja, mama, het kamp zelf was vree wijs en vree goed, maar ik heb mijn knie wat pijn gedaan in de voormiddag.”

Effectief, hij was wat aan het manken. Ach ja, ijs erop, kinegel, wat rusten, en we zien morgen wel weer. Desnoods doet hij zijn brace aan, en zegt hij tegen de lesgevers het wat rustiger aan te doen.

Dat hebben we vanavond trouwens allemaal gedaan. De kinderen waren blij terug in hun eigen huis te zijn, met hun eigen tv-programma’s en hun eigen speelgoed, en ik had mijn grote, vlotte PC terug. Oef ^^

Maar damn, het was daar toch mooi!

24/08/201401/09/2014

Eemhof dag drie

Ik geef u even het zicht uit mijn slaapkamer mee, deze morgen. Serieus zeg.

Omdat het merendeel van het gezelschap in de namiddag/vroege avond al vertrok, gingen we in de voormiddag zwemmen. Bo had nauwelijks nog koorts en mocht wél het zwembad in, en dus ging Omaly mee en zette zich pontificaal aan een tafeltje te zweten. Dat had als gigantische voordeel dat ze wat spullen kon bijhouden, waaronder mijn fototoestel. Zo heb ik voor het eerst echte zwembadfoto’s in Center Parcs ^^

Bart en ik mochten ons niet moeien met Merel: ze wilde enkel zwemmen met meter Else en Liv…

Wolf demonstreerde even hoe goed hij onder water kan zwemmen.

Maar ook Kobe liet zich niet onbetuigd.

Van de glijbanen en de wildwaterbaan en zo heb ik geen foto’s, dit was al moeilijk genoeg :-p

Na afloop gingen we fast food eten in de vorm van de lokale McDonalds-lookalike, en Omaly wist niet waar ze het had. Tsja, het kan niet altijd haute cuisine zijn :-p

We wandelden met zijn allen naar de Action Factory, waar Koen, Else en de kinderen afscheid namen, Omaly meteen ook meeging naar het appartement om er rustig wat te lezen, en wij – tradities zijn er om in ere te houden – gingen minigolfen. Bart won – alweer een traditie – maar Wolf zit niet ver meer achter hem aan. Dat wordt nog spannend :-p

Bij het afgeven van de golfstokken bleek er net een showtje te starten, en daar deden de kinderen nog eventjes aan mee.

We keerden terug en aten met smaak van de pannenkoeken die Omaly had meegebracht.

Intussen bleef het uitzicht prachtig:

Om zes uur stipt werd er gegeten, en om half zeven vertrokken Bart, Wolf en Omaly. Wolf heeft namelijk morgenvroeg een rugbykamp, en op die manier hoefde Bart ook geen dagje werk te missen.

Ik blijf nog een dagje met de twee kleintjes: opruimen, alles inladen, en dan wellicht nog even zwemmen. We moeten het appartement verlaten om tien uur, en da’s ideaal dan. Want ja, om vier uur moeten we Wolf afhalen van zijn kamp, en het is toch wel eventjes rijden.

In ieder geval deed het wel raar, zo’n groot appartement voor ons alleen.

Eerst nog met zijn drieën, maar al gauw zat ik alleen.

Ik las, zat achter mijn computer, en genoot intens van het uitzicht en de ondergaande zon. Moest ik hier wonen, ik deed nooit mijn gordijnen dicht, goed geweten.

24/08/201431/08/2014

365 – 24 augustus 2014 – zwemmen!

23/08/201431/08/2014

Eemhof, dag twee

Er moest uiteraard uitgebreid gespeeld worden met petekindje Bo, ook al was die eigenlijk wat ziekjes.

Tegen tien uur trok ik met beide jongens naar de Action Factory, en zaten we zo goed als alleen in de filmzaal voor Kung Fu Panda II. Intussen speelden de meisjes, en kookte Bart.

We waren net op tijd terug aan het haventje om Koen te zien lopen met de meisjes, en dus liep Wolf snel om de vliegers, en gingen we mee tot aan het strandje. Ideaal weer, en ideale plek om te vliegeren, overigens.

Na het eten werd er nog even rustig gespeeld en zo, ging Wolf nog even op zijn eentje vliegeren, en trotseerden de jongens en ik een gigantische plensbui om tegen tweeën opnieuw in de Action Factory te zijn: ik had namelijk laser shooting geboekt voor hen, en dat vonden ze zalig.

Intussen waren de anderen ook naar de Action Factory gekomen, en werd er duchtig geklommen, en op de draaimolen gezeten.

Daarop gingen de anderen op ’t gemakje richting zwembad, terwijl wij snel onze spullen gingen halen. Omdat Bo ziek was, bleven hij en Else uit het water, en gingen ze maar met Omaly op de lappen, terwijl de rest vrolijk ging zwemmen.

Tegen half zeven hadden we een tafel geboekt in Zuiderzoet, een extern restaurant aan het haventje, waar het echt wel in orde was. Enfin, dat vond ik toch, Bart vond zijn lamsfilet niet zo geslaagd.

Aangezien het restaurant dus naast het appartementsblok ligt, bracht ik de kinderen na hun hoofdgerecht (en voor het onze) naar boven: Merel was hondemoe, en ook de jongens zaten liever nog wat tv te kijken. Zo’n grote zoon, da’s echt wel een gemak, zeker nu hij een gsm heeft en me dus gewoon kan bereiken. Merel vloog in bed, de jongens gingen iets later ook slapen, en Bart en ik maakten nog een kort romantisch wandelingetje van vijf minuten langs het water.

Toen ik een half uurtje later een kabeltje uit mijn auto ging halen, kon ik het niet laten toch nog een paar foto’s te nemen.

23/08/201431/08/2014

365 – 23 augustus 2014 – vliegeren

22/08/201431/08/2014

Familieweekend in de Eemhof

Vorig jaar zijn we uiteraard niet op weekend geweest met de schoonfamilie omdat ons hoofd er aan geen kanten op stond, maar Jeroom had ons allemaal laten beloven dat we ook zonder hem die traditie gingen verder zetten. En dus zijn we deze morgen naar Nederland vertrokken, meer bepaald naar Center Parcs De Eemhof in Zeewolde, zo’n 50 km ten oosten van Amsterdam. We zijn er al eerder geweest, namelijk vorig jaar in november, en hadden het toen goedgekeurd.

Koen, mijn schoonbroer, had alles geregeld, en het zelfs laten kosten, want hij had op de dijk van het Eemmeer, de ‘marina’, een reusachtig luxe-appartement gehuurd, voor twaalf personen. Ha ja, met ons tienen konden we nergens anders in, natuurlijk. Ik moet zeggen: het appartement was de moeite: zeer ruim, gerieflijk, zes slaapkamers, drie badkamers (eentje met UV stralers, eentje met bad en sauna, en eentje met stoomdouche) en een groot terras. We zaten op de derde verdieping, met uitzicht op het Eemmeer (de vroegere Zuiderzee, nu onderdeel van het IJsselmeer), en ook dat was de moeite.

Zicht vanuit het raam, en vanop het terras. Achter de bomenrij ligt de rest van Center Parcs.

We waren rond elf uur vertrokken met twee auto’s, want Omaly reed met ons mee, aten in één of ander Nederlands dorpje, en waren ter plekke rond twee uur. Helaas mochten we maar binnen vanaf drie uur, en dus gingen we alvast iets drinken in het centrumpje. Rond drie uur konden we dus naar de marina, en installeerden we ons.

De jongens hadden zich al snel in hun bed voor de tv genesteld:

Maar we bleven uiteraard niet de hele middag binnen, we gingen even tot aan de vlakbij gelegen Action Factory

en verkenden de kinderboerderij.

We maakten nog een wandeling langs het centrum, Wolf nam het fototoestel over, en we genoten.

Na het eten wandelde ik nog even met Wolf tot aan het water (dus eigenlijk gewoon de trap af en naar buiten)

Intussen waren Koen en Else gearriveerd met een grote pot spaghettisaus, en lagen de kinderen eigenlijk te laat in bed, zeker gezien het drukke programma de komende dagen. Maar bon, ’t is vakantie, en het was een geslaagde eerste dag.

22/08/201430/08/2014

365 – 22 augustus 2014 – zonsondergang over het Eemmeer

01/11/201304/11/2013

Center Parcs 2013: de laatste dag

Blijkbaar worden we wel heel geroutineerd in het opruimen en zo. Ik ben namelijk iets voor acht opgestaan, heb ontbeten met de kinderen, en ben beginnen opruimen. Bart heeft eerst wat meegeholpen, is daarna de auto gaan halen, en tegen half tien was alles ingeladen, en waren we gewoonweg klaar! Het scheelt ook een pak dat de kinderen tegenwoordig gewoon meehelpen natuurlijk.

We zijn rustig de auto opnieuw gaan parkeren, en zijn naar de Action Factory getrokken. We hadden de jongens namelijk laten kiezen tussen zwemmen of minigolfen, en allebei kozen ze resoluut voor het minigolfen! Ze doen dat blijkbaar bijzonder graag.

We hebben dan nog rustig iets gegeten ter plekke, de kinderen nog even laten spelen, en rond één uur zijn we vertrokken, kwestie van niet teveel file te hebben rond Antwerpen. Tegen half vier waren we thuis in een koud huis, maar een uurtje later was het er lekker warm – lang leve de kachel – waren de eerste wasmachines al aan het draaien, waren de valiezen al leeg, en zaten de kinderen rustig te spelen.

Kobe had nochtans nog een date: hij mocht gaan slapen bij zijn liefje! Ella gaf een slaapfeestje voor hem, Xander en Kaat, en Kobe keek er enorm naar uit. Trots als een pauw stapte hij bij haar binnen met zijn rugzakje met pyjama, tandenborstel en Elandje, met nog een grote zak chips – dat had hij haar beloofd, en dat was papa nog speciaal gaan halen in de nachtwinkel omdat al de rest dicht was – en een klein cadeautje. Hij glunderde.

Zes jaar, en een slaapdate. Moet kunnen, zeker?

31/10/201303/11/2013

De rest van de vierde dag: iets minder cool

Omdat Wolf al een drukke voormiddag had gehad en de kleintjes eigenlijk ook moe waren, besloten we om er een rustige dag van te maken en niet te gaan zwemmen. Merel ondernam nog een poging tot slapen, en ik ging met de jongens tot aan de Kids Club, waar ze een masker mochten versieren (en Wolf er eentje maakte voor Merel).

Daarna kwam Bart af met Merel, was het tijd voor een vieruurtje (en kregen ze bij de animatie een bellenblaas),

en om vier uur begon de Halloween Parade. Twee jaar geleden, in de Kempervennen, hadden de jongens dat heel fijn gevonden. Het was dan ook heel leuk ingekleed: een enthousiaste heks nam de kinderen in het donker met lampionnetjes op sleeptouw, liet hen boze spoken wegjagen, en leidde hen uiteindelijk naar een heel griezelig plekje, waar in een kist voor elk een leuke heksenhoed zat.

Helaas.

Hier kregen we de Center Parcs clownsfiguur met een heks die duidelijk tegen haar zin de kinderen mee op sleeptouw nam. Uit de clownsmobiel, die wel met spinnen en skeletten versierd was, weerklonk vrolijke kindermuziek, en de tocht ging van de ene winkel naar het andere restaurant, waar ze blijkbaar niet op zo’n massa hadden gerekend, en kregen de kinderen telkens een snoepje. En na de vierde keer gedrum weerklonk: “Dat was het. Ga maar naar huis.” Juij.

Toen ik de heks erop aansprak, zei ze dat de Halloweentocht ’s avonds wél heel griezelig en uitgebreid was. Alleen jammer dat die op maandagmiddag om 16.00u al volgeboekt was. Mja. Wolf was behoorlijk ontgoocheld.

Maar geen nood, ik passeerde nog met Merel langs de kinderboerderij, en dat vond ze zalig.

Na een avondmaal in het pizzarestaurant ging Bart met de twee kleinsten naar het huisje, en ging ik met Wolf naar de Action Factory terug: deze Center Parcs heeft namelijk een kleine cinemazaal, en er stond Iron Man 3 geprogrammeerd. Wolf was bijzonder enthousiast toen hij dat hoorde, en blonk helemaal. Aan het zaaltje stond nog wel wat volk te wachten, maar de deuren waren nog gesloten. Toen om twintig na acht – de voorstelling begon om half negen – die deuren nog steeds gesloten bleven, ging iemand vragen wat er aan de hand was. Bleek de film niet door te gaan, want de Halloweentocht had het zaaltje nodig. Alleen waren ze het vergeten schrappen in het programmaboekje.

Zucht.

Om Wolf toch nog iets te gunnen – een slechte parade, geen Halloweentocht, geen film – wilde ik wel met hem blijven voor de “Halloweenshow”. Alleen bleek dat opnieuw dezelfde entertainer te zijn van de maandagavond, met dezelfde liedjes. Dat zag ik echt niet zitten, en teleurgesteld dropen we af. Al een geluk, vond Wolf, dat de Cool Factor zo cool was geweest, of de dag was echt helemaal erg geweest.

En ik, ik was er het hart van in, van mijn teleurgestelde zoon. Morgen, als we weer thuis zijn, krijgt hij van mij een volwaardig filmavondje. Beloofd.

31/10/201302/11/2013

De vierde dag in Nederland: Cool Factor

Drie voor acht stipt kwam Wolf me wakker maken. Ik had hem gevraagd dat om acht uur te doen, en hij wilde me drie minuten wakkerwordtijd extra geven. Want om acht uur stipt stond hij daar weer: of ik nu ging opstaan, of wa! Hij wilde namelijk op tijd zijn voor zijn Cool Factor om kwart voor tien. Terwijl die acht uur al meer dan ruim gerekend was, uiteraard. Zucht.

Cool Factor is namelijk een televisieprogramma waarin kinderen een hoop opdrachten, missies en (verantwoorde) stunts uithalen. Veel ervan wordt effectief in Center Parcs gefilmd, en zo goed als elk park heeft nu ook zo’n Cool Factor activiteiten voor kinderen tussen acht en twaalf.

Ik had Wolf ingeschreven, en hij stond dus te popelen. We wisten niet op voorhand wat er precies op het programma ging staan, maar dat het iets ging te maken hebben met de übercoole klimtoren, dat stond wel vast.

En jawel hoor: om kwart voor tien stond in de Action Factory een groot scherm klaar met een filmpje en twee coole begeleiders.

Wolf kreeg instructies, een helm, een klimgordel, een rugzak voor zijn zwemspullen, en een BMX.

In groep ging het naar de klimtoren, waar hij rondomrond op verschillende manieren uitgedaagd werd naar boven te geraken. Eigenlijk is het ding wel verdomde hoog, en de monitoren hebben er een zevental kinderen afgeplukt: zij durfden op een bepaald punt gewoon niet verder.

Wolf is er geraakt, al vertelde hij achteraf dat hij af en toe stond te trillen op zijn benen. Om maar even te tonen hoe hoog die toren wel is:

Boven moest hij dan via een soort touwentrechter terug naar beneden.

Na al het geklim kropen ze opnieuw op de fiets, en reden ze naar het zwembad. Daar kregen ze drie minuten om zich om te kleden, en wij ouders kregen van die grappige plastiekjes voor rond de schoenen. Ha ja, want wij mochten mee naar binnen om te kijken wat ze in het zwembad gingen uitspoken. Daar kregen ze allemaal een ander soort helmpje op, een zwemvest, en een soortement raft, waarmee ze twee rondjes in de wildwaterbaan mochten maken. Die werd trouwens speciaal voor hen even afgesloten.

Bij elke missie kregen ze een opdracht, waarbij ze een cijfer konden verdienen.

Voor de derde opdracht reden ze naar het bos, waar ze geblinddoekt voorwerpen moesten herkennen. Het was nogal ver om te voet achteraan te crossen, en de monitoren gaven ons dan ook de raad om gewoon al naar de Action Factory terug te keren en af te wachten tot de kinderen op de tonen van ‘Indiana Jones’ terug de Action Factory binnen reden.

Met de drie cijfers konden de kinderen elk een kistje openmaken, waarin een armbandje van Cool Factor zat, en een bandana. Wolf vond het de max, en straalde.

Terwijl ik met hem naar het huisje terugwandelde waar Bart ons middageten had klaargemaakt, taterde hij honderduit.

Missie geslaagd dus.