Marketing

Eind augustus was ik met de directie op workshop marketing gegaan, vandaag zaten we een eerste keer samen om dat te bespreken. We hebben een goeie USP, maar er is duidelijk nog veel werk, en we moeten die echt veel sterker gaan uitbouwen.
We willen een groene school zijn met oog voor duurzaamheid, vooral op vlak van leren dan. Ja, er zijn al veel dingen veranderd, zoals het feit dat er al enige tijd geen frisdrank meer is in de eetzaal, alleen nog kraantjeswater en van die smaakjeswaters. En nu is dat ook het geval in de automaten, tot ontzetting van sommige leerlingen. We verkopen ook geen snoeprepen meer als dessert, maar er zijn zelfgebakken mueslikoeken te krijgen, en die zijn ferm lekker. En er is nu ook in de kleine speeltijd fruit te koop, en van die kerstomaatjes en zo.

Er is ook een werkgroep duurzaamheid, en die zijn bezig om echt voor duidelijke gescheiden vuilbakken te zorgen en dat soort dingen. Maar zolang er bijvoorbeeld nog steeds niet op elke radiator een knop staat en dat ding dus niet uit te schakelen is, of het feit dat we de ramen moeten openzetten voor verluchting, ook in volle winter, is er echt nog wel genoeg werk. Veel daarvan is gewoon een budgettair probleem, en zal ook niet zo snel opgelost geraken.

Directie is dus wel mee, wat dat betreft, en ook bijvoorbeeld dat we aan de perceptie van onze school moeten werken. De feiten mogen er dan zijn, als de perceptie niet volgt, ben je daar niks mee.

Maar bon, eerst gaat onze adjunct in ouderschapsverlof voor vier maanden, en dus gaan we ergens in maart hiermee verder. Zucht. Maar de wil is er al, en dat is al iets.

Quid nunc, Brico?

Daarstraks wipte ik even binnen in de Brico om nog een zakje strooizout te halen.

Groot was mijn verbazing toen ik in de plantenafdeling een dame potten quasi uitgebloeide (en dus onverkoopbare) azalea’s zag weggooien, maar telkens ook een ‘klonk’ hoorde. Bleek dat ze de plantjes gewoon met mooie sierpot en al in de vuilbak gooide. Sorteren tussen groenafval en gewoon afval? Daar deden ze duidelijk niet aan mee. Maar dat ze ook die sierpotten weggooide, dat snapte ik gewoon niet, temeer omdat de Brico een afdeling sierpotten heeft, waar quasi dezelfde potten verkocht worden.

Toen ik de dame in kwestie erop aansprak, reageerde ze verveeld: “Goh madam, de mensen pakken dat gewoon niet mee, zelfs niet voor nen euro!” Toen ik zei dat ik eigenlijk twee van die rode potjes wilde, zei ze: “Nen euro ’t stuk, is da goe? Hierzie, een briefke voor derbij!”

Ze viste twee rode potten van tussen de azalea’s, en ging daarna vrolijk verder met het weggooien van de rest. En geef toe, zo klein of lelijk zijn ze echt niet (kopje ernaast gezet om de grootte te illustreren).

sierpotten

Trouwens, nog zo’n weetje over dit ’tuincentrum’: toen ik ooit eens een werknemer aansprak op het feit dat de aangeboden bonsai’s dringend water nodig hadden, kreeg ik de opmerking: “Maar madam, ge peist toch niet dat wij dat water geven, of wa? Daar hebben wij de tijd niet voor hoor, ze moeten maar op tijd verkocht worden, en de rest smijten we weg.”

Duurzaamheid is duidelijk niet belangrijk voor Brico. En dan hoeft het voor mij ook niet meer.