Sinds ik – ondertussen bijna twee jaar geleden – mijn stem weer onder controle moest krijgen, ben ik een pak voorzichtiger geworden.
In 1991 ben ik geopereerd aan mijn stembanden, en zijn er kleine cystes weggenomen. Ik heb toen ook meteen twee jaar zeer intense logopedie gevolgd, en ik heb meteen ook mijn theaterplannen opgeborgen, met ongelofelijk veel spijt in het hart. Onderwijs kon nog net, op voorwaarde dat ik bijzonder stemhygiënisch te werk ging.
Twee jaar geleden ging het opnieuw mis: blijkbaar waren er door de jaren heen opnieuw foutjes geslopen in mijn stemgebruik, en door moe te zijn, verkouden, en in het koor alt te zingen, was ze opnieuw om zeep. Ik heb toen opnieuw een jaar logopedie gevolgd, met goede afloop: mijn stem kan er weer tegen.
Maar september, dat blijft een risicovolle maand. Een stem is een spier, en die is drie maand lang enkel recreatief gebruikt, en nu plots weer zeer intensief. Ik begin het een klein beetje te voelen, en moet dus opletten. Maar het is een hele opluchting: waar ik vroeger soms hees was in de derde week van september, is dat nu niet het geval.
Lang leve de logopedisten. En lang leve een schitterend man. Dank je, Dick De Bruycker, om mijn stem te redden. En dus ook mijn passie.