Ik weet niet hoe het met u zit, maar blijkbaar is het niet zo dat iedereen altijd op voorhand al een innerlijke mogelijke discussie heeft.
Wat bedoel ik daarmee? Dat ik in een potentiële conflictsituatie altijd al een heel gesprek zit uit te denken, met alle mogelijke argumenten en doorgaans zelfs een stevige ruzie in mijn hoofd.
Ik geef een voorbeeld: ze zijn aan het werken op de Evergemsesteenweg hier vlakbij, en enkel plaatselijk verkeer mag door. Niet dat zich daar een kat iets van aantrekt, er rijdt een massa volk door. Altijd hoop ik dan dat er eindelijk eens politie staat die iedereen tegenhoudt en vraagt in welke zin ze plaatselijk zijn. En dat ik dan moet verklaren dat ik hier om de hoek woon en wel degelijk plaatselijk ben. Zal dat ooit nodig zijn, dat gesprek? Wellicht niet, de werken zijn al twee jaar bezig en ik ben nog nooit tegengehouden. Maar elke. Keer. Weer. Elke keer weer wanneer ik voorbij dat bord rij, zit ik me in mijn hoofd te verdedigen.
Dat is evenzo het geval wanneer ik iets moet vragen aan mijn directie en ik verwacht dat er een discussie zal zijn. Dan zit ik in mijn hoofd al alles te overdenken, dan zit dat te malen, voer ik heelder gesprekken en discussies en slaap ik daar niet van. En dan is het trouwens zelden zo dat het zo fout gaat, dat ik ook echt moet ruziemaken, en heb ik me meestal zorgen gemaakt voor niks.
Klinkt dat bekend? Is dat ook nog zo bij iemand anders? Of is dat alleen bij mij dat het nooit stilvalt in mijn hoofd?