Geplaatst op

TGIF, meer bepaald vrijdagavond na achten

Nope, deze dag was het eventjes niet, qua drukte. Vanmorgen viel het best wel mee: gewoon vier uur lesgeven en dan naar huis om te eten, Bart had gekookt. En toen kon ik nog eventjes op ’t gemak zijn.
Maar…
Om half vier reed ik opnieuw naar school om een kort filmpje op te nemen, buiten op de speelplaats, voor Cavaria. Zodra dat goed genoeg was om te gebruiken, spurtte ik naar huis waar Kobe al klaar stond, zodat hij om kwart na vier in de fagotles was. Ik reed snel even naar de Zeeman, want het heeft geen enkele zin dat ik naar huis rijd van Evergem om dan tien minuten thuis te zijn en opnieuw het verkeer in te duiken. Enfin, om vijf uur pikte ik hem op en reed gezwind naar huis om om kwart over een online vragenmomentje te houden voor het examen van mijn zesdes.
Ik gooide hen van de Smartschool live om om twintig voor zes Merel op de fiets te krijgen naar de dansles, met alle nodige gerief. Gelukkig zijn de twee grote redelijk zelfstandig, zodat Kobe om zeven uur online zat voor zijn scoutsspel en Wolf voor zijn vragenuurtje van wiskunde (dacht ik). En dan moest ik nog Merel opvangen om twintig over zeven op het moment dat ze thuiskwam van de dansles.
En tussendoor moest ik vooral ook zien dat iedereen iets gegeten had.

Ik hou niet van vrijdagavonden.
Geplaatst op

Nu dat weer…

Hmmm. Het was mijn dagje niet vandaag, dat geef ik toe.

Ik moest nog bekomen van de stress van gisteren, bleek de verkeerde pagina’s voor mijn eerstes afgedrukt te hebben, de streaming computer voor de leerlingen in quarantaine wilde niet meewerken, en ook bij de zesdes viel een en ander in het water.

Maar vooral: gisteren is Wolf thuisgekomen met de boodschap dat hij zich niet goed voelde. Inderdaad, koorts, mottig, gezwollen keel, hoofdpijn… Ik heb gisteren nog een afspraak bij de dokter geboekt en hem deze morgen laten slapen.

Gelukkig had Bart gekookt deze middag dat ik me daar al niet over hoefde op te jagen. Om half twee zaten we bij de dokter, die eerder een vermoeden had van klierkoorts, maar corona zeker niet kon uitsluiten en dus de test deed. Hopelijk zou de uitslag zondag in de loop van de dag moeten binnenlopen op mijn corona-app, maar het kon ook maandag zijn. In elk geval ging ze bellen zodra ze zelf de uitslag wist en dat was meestal eerder dan de app. Allez bon.

En toen bleek Merels psycholoog zijn afspraak af te bellen, zodat de namiddag wat rustiger werd en ik gewoon Kobe naar zijn fagotles kon brengen. En vooral: in dit zalige weer was er geen sprake van dat de meisjes met de auto naar hun dansles zouden gaan, zodat ik met vijf kuikens achter me en daarachter nog Ann naar de dansles fietste langs heerlijk rustige straten en fietspaden. Ik genoot, echt waar, en het ontspande me eventjes helemaal.

En toen ook Kobe weer thuis was, kon het weekend eindelijk beginnen. Met wel nog wat stress over Wolfs coronatest, maar ach, dat zal wel meevallen zeker?

Geplaatst op

Een poging tot geocachen

Gisteren had Kobe maar een half uurtje fagotles: er was geen orkestrepetitie door ziekte van de leraar. Op zich is dat dus eigenlijk niet de moeite om naar huis te rijden en terug: we zouden amper tien minuten thuis zijn. Maar vlakbij de muziekschool ligt een van mijn caches die moest vervangen worden, en dus reed Merel met me mee en maakten we er een wandelingetje van. Met overigens prachtige paddenstoeltjes in een boom.

Omdat ik nog in geen twee maanden een geocache had gezocht en er nog eentje zat in Sleidinge, reden we ook tot daar. De cache zelf vonden we snel, maar het kokertje in handen krijgen? Dat was een ander paar mouwen. De beschrijving sprak van een magneet aan een touw van anderhalve meter, maar ik dacht er met mijn magneetstok van een meter wel bij te kunnen. Niet dus, en magneetstok de koker in. Hmpf. We gaan nog eens terug mogen komen om hem op te vissen met, jawel, een magneet aan een touw.

Maar bon, we hebben genoten van het momentje buiten in het zalige weer.

En we hebben dat nog verlengd, want tegen zes uur ben ik met de mama van Julie en onze vier meisjes naar de dansles aan de Galveston gefietst. Ha ja, als het mooi weer is, waarom niet? Het is amper drie kilometer…

Geplaatst op

Dansles

Zoals ik hier al ergens eerder schreef, volgt Merel nu op vrijdag een uurtje dansles, en ze vindt het zalig. Nu, ze stond sowieso al vaak te dansen in haar kamer of in de badkamer, maar tot hiertoe was het nog nooit gelukt om haar ook effectief les te laten volgen.

Dit jaar zei ze ja, zelfs nog zonder dat er vriendinnen van haar zouden meegegaan zijn. Maar ik contacteerde Els van Lieze, en jawel, ook Lieze ging de dansles mee volgen. Nog wat later hoorde ik dat ook Julie, de derde van het onvermoeibare trio, de les ging volgen. Merel was door het dolle heen!

En toen bleek dat Jeanne, ook een van haar vriendinnetjes, ook die les al volgde. Ze zijn nu dus met vier, en de mama’s hebben een carpoolsysteem opgezet. Maar bij dit prachtige weer zou het te zot zijn om de auto te nemen als het amper 3.5 kilometer is, het grootste deel langs een prachtig fietspad.

Vandaag ging ik dus met Merel met de fiets eerst Julie en Jeanne oppikken, dan Lieze, en samen met An, Julies mama, fietsten we vrolijk samen naar de Galveston. Ik moet eerlijk toegeven: ik genoot ervan om onze vier kuikens zo vrolijk kwetterend te zien fietsen.

Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Nieuw taxiseizoen

Jawel, vandaag was er de aftrap van het nieuwe activiteitenseizoen voor mezelf en de kinderen. Allez ja, Wolf was al even terug bezig met rugby, maar nu pas kickt het echt in.

Wolf doet naast zijn Wetenschappen-Wiskunde nu enkel nog rugby, maar dan wel met overgave. Hij heeft training op woensdag en vrijdag van zes tot acht, en is aan het overwegen om ook op maandag deel te nemen – als hij geselecteerd wordt – aan de Rugby Academy, training van acht tot tien. Misschien gaat hij tussendoor dan wel nog gaan fitnessen, maar dat is via de SNS-pas van de school en daar fietst hij zelf naartoe.

Kobe is al even gestopt met sporten maar fietst wel alle dagen naar school, en tegenwoordig ook aan een stevig tempo. Op zich is dat voor mij genoeg, die dagelijkse tien kilometer. Op vrijdag heeft hij GEJO jeugdorkest van vijf tot zeven, met tussendoor ergens zijn fagotles. En binnenkort start ook de scouts weer op zondag.

Merel heeft nog blokfluit op donderdag van kwart na vijf tot kwart na zes – al is het nu iets korter wegens corona – en muzieklab (notenleer dus) op zaterdag van elf tot één. Daarnaast is ze nu ook ingeschreven, samen met haar twee beste vriendinnetjes, voor een uurtje dansles op vrijdag van vijf over zes tot vijf over zeven, en ze ziet het volledig zitten. Oh, en scouts op zondag dus.

Concreet betekent dat voor taxi mama op maandag heen en terug naar de Blaarmeersen. Op woensdag kan Wolf gelukkig meerijden met rugbyspelers uit de straat, maar die zijn jonger en stoppen om half acht. Ik ga hem dus wel om acht uur halen. Op donderdag rij ik met Merel naar de Poel en drink ik rustig een koffie in de Labath, en ’s avonds ga ik proberen terug naar het koor te gaan. Vanavond nog even niet wegens de rug, maar bon.

En op vrijdag? Dan breng ik tegen vijf uur Kobe naar Evergem, zorg ik dat Wolf om half zes bij de rugbyspelers in de buurt staat om mee te rijden – al heb ik daar eigenlijk geen omkijken naar – pik ik om kwart voor zes Merels vriendinnetjes op om hen naar de dansles te brengen, haal ik zelf om zeven uur Kobe op in Evergem, vang ik om twintig na zeven Merel op die thuis wordt gebracht van de dansles en ga ik om acht uur Wolf ophalen aan de rugbytraining.

Goh, ’t is een bezigheid als een ander, zeker? Maar ik heb wel vrolijke, blije kinderen op die manier, en daar gaat het om.