Op algemeen aanraden van mijn geeky vrienden las ik, na ‘Hyperion’ en ‘The Fall of Hyperion” (en de twee mindere vervolgen erop) ook ‘Ilium’ en ‘Olympos’ van Dan Simmons.
Dit is een bizarre mengeling van hard science fiction – compleet met ruimtereizen, zwarte gaten, een ras van machines en quantum teleportation – en een verregaande fascinatie voor het verhaal van Homeros, compleet met de vertelstijl van het Oud-Grieks, alle helden en vrouwen en vooral de goden uit de Griekse mythologie. Doe daar nog een fikse scheut filosofie bij, nihilisme, vermengd met een wereld gebaseerd op The Tempest van Shakespeare, en je krijgt een vreemd meeslepend verhaal van in totaal meer dan 1500 pagina’s.
Net zoals in Hyperion en vervolgen krijg je compleet aparte verhaallijnen die zich na verloop van tijd toch op een of andere manier gaan vermengen en een coherent geheel beginnen vormen.
Mja.
Ik vond Hyperion eerlijk gezegd echt wel stukken beter, hier had ik het soms lastig om verder te lezen. Aan de andere kant was ik geïntrigeerd door hoe het verder zou gaan, en hoe de auteur uiteindelijk alle lijnen ging samenbrengen.
Een aanrader? Als je van scifi houdt, ja hoor. Maar er is beter, vind ik.
Dan ging ik maar naar de compleet andere kant van het spectrum: “De Avonden’ van Gerard Reve. Tot mijn grote schande moest ik toegeven dat ik dit nog steeds niet had gelezen, terwijl het intussen uitgeroepen is tot het beste boek van Nederland. Bart heeft het als jonge gast een zestal keer gelezen, telkens rond de kerstperiode, want dat was toen in literaire middens nogal salonfähig, vermoed ik :-p
Dit boek had me meteen mee. Eigenlijk gebeurt er geen halve zak, het gaat over een cynische, vooral zeer nihilistische jonge gast van 23 die in de jaren na de tweede wereldoorlog een manier zoekt om zijn dagen, en dan vooral de avonden tussen kerst en nieuwjaar door te brengen, en te ontsnappen aan het gezin dat door zijn ouders wordt gevormd.
Eigenlijk is dit vooral een deprimerend boek, en toch… Het heeft iets, het heeft meer dan iets. Ik kan me voorstellen dat jonge gasten dit nu niet meer zo kunnen smaken, maar ik vind het jammer dat ik het nooit eerder gelezen heb.
