Na het intermezzo van Percy Jackson ben ik toch weer bij The Wheel of Time beland, want ik wil deze keer echt wel verder lezen, mijn hoofd blijft in dit verhaal hangen, hoe traag Jordan soms ook vooruit gaat.
Wat me opvalt, is dat het verhaal verder en verder gaat van Rand – hij komt er uiteraard nog in voor – en dat het vaker focust op de andere personages. Zo spelen Elayne, Aviendha, Nynaeve en Mat een grote rol in hun zoektocht in Ebou Dar naar een ter’angreal die het onnatuurlijke weer terug naar de normale staat kan brengen. Tegelijk rapen ze links en rechts vrouwen op die kunnen kanaliseren: Atha’an Miere, de Kin, veel meer dan de Toren ooit had vermoed.
De Aes Sedai zitten nog steeds in Salidar, met Egwene als Amyrlin, en die zit niet stil natuurlijk: ze gaat in het offensief tegen Elaida.
En Rand, die probeert met zijn legers de stad Illian in te nemen, waar Sammael zich verschanst heeft. En ja, het komt tot een duel tussen die twee, maar dan in Shadar Logoth, waar bij Sammael uiteindelijk het onderspit moet delven, zoals verwacht.
Jordan blijft een zeer trage vertelstijl hanteren met zeer veel beschrijvingen – hoe vaak kunnen vrouwen hun rok gladstrijken, een rok die telkens weer beschreven wordt qua stijl en kleur – maar toch blijft het me boeien. Ik lees verder.