Geplaatst op

Een tweede prik

Halverwege januari had Merel met een klein hartje haar eerste vaccin gekregen, vandaag had ze beduidend minder schrik van de spuit. Niet dat het van harte was, dat is bij niemand het geval, denk ik, maar zo erg vond ze het niet meer. Ze had nu eerder schrik van de stijve arm die ze eraan over zou houden, of dat ze een paar dagen ziek zou zijn.

Maar het spuitje zelf, dat was andermaal een rustige belevenis in een nog steeds tot jungle omgetoverde grote hal van Flanders Expo.

En nu maar hopen dat ze veilig is. Of dat ze bij een volgende besmetting er inderdaad ook geen last meer van heeft.

Geplaatst op

Herstelcertificaat = bullshit

Hmpf.

Loop ik al vlotjes anderhalve week op school te verkondigen dat ik zowat de veiligste mens ben die er is, want driedubbel gevaccineerd én hersteld, twee maand geleden;

krijg ik gisterenavond behoorlijke koppijn en vooral ook keelpijn, waardoor ik slecht geslapen heb, en ik me deze morgen ook behoorlijk mottig voelde;

passeer ik deze namiddag voor alle zekerheid – een vriendinnetje van Merel had begin december corona en testte gisteren opnieuw positief – samen met Wolf langs de apotheker voor een antigeentest;

ben ik toch wel opnieuw positief zeker!! En ja, ook wel ziek deze keer: geen koorts, maar een gigantische snotvalling, keelpijn, hoofdpijn en een algemeen grieperig gevoel, veel meer dan de eerste keer. Fijn zo.

Mijn excuses dus aan iedereen tegen wie ik gezegd heb dat ik absoluut geen virus kon overdragen. Mijn herstelcertificaat is overigens nog geldig tot 16 mei 2022, scanbaar en al, want covid safe, natuurlijk.

Allez hup, dus weer een week afstandsonderwijs van thuis uit – als ik me beter voel tenminste – en netjes in mijn kot blijven. En nu maar hopen dat Kobe en ik de rest van ons huis niet besmetten. Die mogen overigens allemaal gewoon naar school/werk blijven gaan: Bart is driedubbel gevaccineerd, Merel is hersteld en Wolf is dubbel gevaccineerd én heeft negatieve zelftests. Alsof dat blijkbaar allemaal ene moer uitmaakt, zo blijkt.

Tsja…

Geplaatst op

Eerste prik voor Merel

Het was met een bang hartje – eentje dat duidelijk nogal snel klopte – dat Merel naast me in de auto richting vaccinatiecentrum zat. Spuitjes, nee, ze is er geen held in.

Ter plaatse zag ze de stroom kinderen die ernaartoe gingen en terugkwamen, en ja, ze leefden warempel nog allemaal. Ze kneep in mijn hand en stapte dapper verder. Aan de ingang stond een koppel tropenreizigers ons op te wachten met een antibacteriële gel, achter hen stond een heuse olifant en wat verderop lag een tijgerin met kittens. Ah bon? Jawel, de hal was omgetoverd tot een halve jungle, “Let it go” schalde door de boxen en Merel kreeg zelfs een potloodje en een tekenspelletje in de hand gedrukt. Intussen werd haar ID-kaart gescand en dergelijke, maar zelfs mijn zesdestudiejaartje was afgeleid, en dat was perfect, ze had het niet eens door. Helaas, op de evenwichtsbalk werd ze wel krokodillenvoer…

Een meer dan vriendelijke, zeer professionele dame stelde haar nog wat later op haar gemak, legde geduldig uit wat ze precies ging doen, en gaf haar zonder problemen haar inenting. Merel opgelucht, ik opgelucht.

We wachtten nog een kwartiertje in de wachtzaal, terwijl een al even vriendelijke assistente vrolijk kwam kletsen. Ze wist te vertellen dat ze de vorige weken, bij de boosterprikken van de volwassenen, tot meer dan 6000 prikken per dag gaven, minder dan 1 minuut per persoon bij de verpleegkundige van dienst. Als volwassene heb je net graag dat het snel en efficiënt gaat. Bij de kinderen hadden ze in dezelfde tijdsspanne 900 prikken voorzien: veel meer tijd dus om alle kinderen op hun gemak te stellen. En als het een uur duurt om eentje een prik te geven, dan is dat maar zo.

Merel huppelde nog net niet naar buiten, deed nog snel even een limbo aan de uitgang, en zag dat het goed was.

Die tweede prik, dat wordt een fluitje van een cent. Dankjewel, Stad Gent, voor je helden!

Geplaatst op

De quarantaine voorbij

Oef!

Sinds vandaag zijn Merel en ik definitief uit quarantaine en de jongens hebben hun dag 7 PCR-test gekregen en zijn negatief. We zijn er dus door…

Ik had het absoluut niet moeilijk om het huis niet uit te mogen: ik ben een asociale huismus, dat valt dus wel mee.

Lastiger was dat ik niet echt les kon geven. Online les is beter dan niks, maar het is toch lang niet hetzelfde.

Het ergste was dat ik Bart niet kon vastpakken, dat ik de jongens niet kon knuffelen. Ja, daar heb ik het echt lastig mee gehad. En dus heb ik vanmorgen Bart keihard “tegen mijnen gilet” getrokken, ik ben helemaal in zijn armen gekruld en ik heb de jongens ook keihard vastgepakt. We hebben een fijne groepsknuffel gegeven, en man, dat deed deugd…

Maar vooral: ik ben er nu voorlopig efkes vanaf want ik zou voor een half jaar immuun moeten zijn, volgens het herstelcertificaat. Als dat zou binnenkomen op mijn Covid Safe app, tenminste.

Geplaatst op

Corona: het vervolg

Ik nam hier in huis het zekere voor het onzekere en plaatste iedereen in quarantaine. Bart was negatief getest, bleef samen met de jongens op afstand van Merel, maar ik kreeg het over mijn hart niet om dat kind te isoleren. Trouwens, wij hadden echt gisteren nog geknuffeld, de kans was sowieso groot dat ik het ook zitten had.

De jongens bleven dus thuis, Merel uiteraard ook, en Wolf had al meteen afstandsles.

Ik heb zelf ook afstandsles gegeven: de leerlingen zetten het grote smartboard op met het geluid aan, en ik kan live gaan vanuit mijn living. Helaas kan ik hen niet zien, ik heb er geen idee van wat ze aan het uitspoken zijn, maar ze stellen in elk geval wel vragen – via hun gsm zijn ze ook ingelogd – en geven antwoord. Mijn les is gezien op een veilige manier.

Bij de tweedes en eerstes is er gelukkig wel toezicht voorzien, want ik denk dat ze anders de boel wel op stelten zouden zetten, die kleintjes. Maar vijfdes en zesdes? Die volgen les, en ik vind dat ronduit zalig. Dikke dikke pluim voor mijn verantwoordelijke, volwassen leerlingen. Echt.

En ’s middags, toen kwam het verdict: Merel zwaar positief, ik licht positief, Kobe ondanks zijn hoest negatief. Licht positief wil zeggen dat er nog niet zoveel virus in mijn bloed zit: wellicht is de besmetting bij mij pas begonnen. Tsja. Merel en ik eten dus apart, hebben één hoek van de zetel, hebben ons eigen toilet en raken de anderen vooral ook niet aan. Dat, in combinatie met de vaccins, zou voldoende moeten zijn om de inhuizige mannen niet te besmetten. Sowieso blijven ze tot en met vrijdag thuis: Bart en Wolf worden pas dan getest – vroeger kon niet in een testcentrum – en dus zit ook Kobe nog in quarantaine.

Hoe dan ook, het is een immens gedoe, waardoor we niet eens deftig Barts verjaardag hebben gevierd. Een ontbijt is sowieso niet aan hem besteed, er waren ook geen slingers, die ben ik vergeten, maar ik heb deze ochtend wel nog boodschappen gedaan – ja, heel voorzichtig, en wettelijk gezien mag het – en ik heb hem een uitgebreide mand lekkers cadeau gedaan. En een etentje bij The Jane in februari, dat ook.

Hij werd in elk geval op kantoor gevierd, met een heel fijn filmpje, en taart, en een etentje bij Horzeele. Hij heeft geen klagen :-p

Bij deze nog eens: gelukkige vijftigste verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Coronakafka…

Kafka, iemand? Ik snap maar al te goed hoe dat virus zich kan verspreiden. Volg even mee.

* Dinsdag 19.30: Merel heeft koorts, voelt zich slecht, en jawel, een positieve antigeen zelftest. Nul en generlei waarde, zo blijkt. Terwijl zo’n test toch zelden vals positief is en diezelfde test, afgenomen door een apotheker, blijkbaar wél geldt.

* woensdag 8.00: dokter niet bereikbaar, half uur in wacht. Website Sciensano: test is geldig. Website overheid: Test niet geldig. Contacteer NIET uw arts, bel het centrum – twee paragrafen verder: contacteer ASAP uw arts of bel het centrum. Ja maar, wat is het nu?

* 9.00: ik bel het centrum. “MEVROUW U MAG NIET BELLEN!”
Uh?
“Wij gaan u voor een keer een code geven, maar u moet dat online regelen en een test aanvragen, normaal gezien.” Link op website blijkt niet te werken.
*
* PCR-test ten vroegste donderdag 15.30 in een testcentrum. Merel is officieel niet besmet tot de test is afgelegd. De rest van het gezin is dus ook geen hoogrisico. Ik mag probleemloos gaan lesgeven, de kinderen naar de klas, haar vriendinnen ook. Quod non, duh.
*

* mijn school: “Neem omstandigheidsverlof wegens kind in quarantaine – dat kan want ze heeft symptomen – want wettelijk gezien ben jij geen hoogrisico. Maar blijf in godsnaam thuis!”

* Merels school: ‘Wij willen wel doktersbriefjes voor haar en haar vriendinnen, want officieel is ze nog niet ziek en mag de rest dus niet in quarantaine.’. Euh? Dus liever hoogrisicokinderen op school? Hmm?

* Mijn collega’s, die gisterenavond verwittigd zijn, binnen het half uur: “Geen probleem, Wolf heeft om 8.30 twee uur online Nederlands en daarna online aardrijkskunde.” Of hoe snel leerkrachten kunnen schakelen, en hoe fantastisch die wel zijn!

* Mama van Merels beste vriendinnetje: “Ik heb net gebeld met de huisarts: als Merel symptomen heeft, mag ze wél via de huisarts getest worden, dat gaat sneller. Haar vriendinnen kunnen maar getest worden en officieel in quarantaine zodra haar uitslag binnen is.”

* Een vriendin: “Zelfde voorgehad. Je kan wel bij bepaalde apothekers een officiële antigeentest laten afnemen, en als die positief is, begint de contact tracing al. Dan kunnen jullie veel sneller de codes krijgen en de officiële quarantaine”.

* Bart gaat bij apotheker langs met zelf aangevraagde, betalende code, maar apotheker weet het zelf ook niet meer. Hij heeft nu wel in zijn corona app de bevestiging dat hij negatief is.

* Merel kan alsnog een afspraak krijgen bij de dokter, 17.00u, voor een PCR-test. Ietsje vroeger, maar bon.

* Ik had deze middag een afspraak in het ziekenhuis voor een andere reden. Ik bel, leg de situatie uit. “Euh mevrouw, ik ga u doorverbinden met de betreffende dienst, zij moeten maar beslissen.” De dienst: “Goh, mevrouw…. Da’s ne moeilijke… Officieel is er niks aan de hand, dus met een mondmasker en handgel moet dat toch kunnen? Of misschien, ja, toch maar beter uitstellen naar volgende week, toch?” Een ziekenhuis, dames en heren…

Conclusie? Merel heeft corona maar daar heeft de overheid lak aan, en ik mag met mijn gezin vrolijk virussen gaan verspreiden want er is niks aan de hand tot ze een officiële test heeft. Mijn werkgever zou zelfs kunnen eisen dat ik kom werken. Gelukkig is er nog gezond verstand.
*
Aan de andere kant: mijn huisarts is de max! Maar echt! Afspraak om 17.00 voor PCR-test voor Merel. Merel wordt prompt getest, de dokter kijkt naar mij: “We gaan u meteen ook testen.” Zalig! Terwijl ze de quarantainebewijzen en andere papierwerk in orde maakt, vraagt ze of de jongens ook papieren moeten hebben. “Graag”, zeg ik, “want Kobe is eigenlijk ook ziek, met een zware hoest en zo”. “Allez! Had hem meegebracht tiens!” Een telefoontje en vijf minuten later staat een hijgende Kobe ook op het kabinet en wordt hij meteen getest. Ik heb quarantainedocumenten en papieren voor school voor ons vier, alleen Wolf moet vrijdag nog getest worden.
Ik had zin om haar een zoen te geven. Serieus.
*
Aan die eerstelijnshulp zal het duidelijk niet liggen.
Geplaatst op

Gouderone

Allez hup, anderhalf jaar corona doorsparteld zonder test, maar nu hang ik er toch aan.

Gisterenmiddag kwam er een bericht binnen – ik heb het maar na school gezien – dat ik blijkbaar ergens een hoogrisicocontact had gehad. Geen idee eigenlijk hoe of wat: zondag heb ik enkel mijn pa gezien, en zaterdag ben ik op mijn eentje gaan wandelen en heb een rugbymatch bijgewoond, dat was het zowat. Ik heb me dan vandaag laten testen, maar gelukkig negatief.

Maar ik heb er dus vooral geen flauw idee van wie dat hoogrisicocontact zou moeten geweest zijn, maar het is niet iemand die ofwel goed kan spellen, ofwel een goede uitspraak heeft voor het contact tracing center. Test stond op Gouderone Rambaut. Chapeau dat ze dan toch bij mij zijn uitgekomen.

Ik heb meteen de naam voor een volgend larp-personage, me dunkt.