Geplaatst op

Fietsen

Dat ik echt toch een kieken ben. Voor u volmondig akkoord gaat, leest u misschien toch best even.
Ik ben een kieken omdat ik niet eerder ben beginnen fietsen met zo’n elektrische fiets. Echt. Dat was zonder discussie mijn beste koop van de afgelopen jaren. Ik geniet namelijk elk moment intens, zodra ik op dat ding zit. (Goh nu had ik eerst zing getypt, onbewust wat ik associeer zeker?)
Zelfs nu, nu het wat kouder is, doe ik gewoon een dikke jas en handschoenen aan, en ben ik weg. Vijf kilometer met een elektrische fiets is niks, ik ben op school op een dik kwartier, helemaal ontspannen en niet eens bezweet. En in het terugkeren is dat fietstochtje net voldoende om de drukte van de klas van me af te schudden. Ik ben gewoon veel vrolijker nu.


Vroeger zou ik er ook gewoon nooit aan gedacht hebben om per fiets naar de stad te gaan, nu zie ik niet in, als het niet regent, waarom ik de auto zou nemen.
Zelfs voor het koor, toch zo’n 8 km fietsen, heb ik al geregeld de fiets genomen. Niet altijd, nee, want op donderdagavond durf ik al eens moe te zijn, het rechtstaan in het koor is niet bevorderlijk voor de rug, en dan is die rit naar huis er soms te veel aan.
Maar ik durf nu wel te beweren dat ik, elke dag dat het niet regent, de fiets neem. Om brood, om een paar boodschappen in de Delhaize, naar ’t stad, gerief halen waar je met de auto niet vlot kunt parkeren, naar ’t school, naar de schoenwinkel, dat soort dingen. Ik heb al gemerkt dat mijn auto soms gewoon dagen aan een stuk stilstaat, van bijvoorbeeld de zondag tot de vrijdag, wanneer Kobe naar de les moet met zijn zware fagot.

Mocht u dus twijfelen of zo’n fiets zijn geld wel waard is: het heeft mijn visie op vervoer toch wel volledig veranderd, ja. U mag hem hier altijd eens komen uitproberen, of gewoon naar bijvoorbeeld Huis Tanghe gaan, waar ze met u gaan fietsen met de verschillende types elektrische fiets. Doen. U zal er ook vrolijker en ontspannender van worden.

Geplaatst op

Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?

Geplaatst op

Elektrische fiets

De kogel is door de kerk: ik heb me net een elektrische fiets gekocht!

Zo snel? Yup, zo snel. Ik was gisteren mijn (gewone) fiets gaan binnenbrengen bij de fietsenmaker omdat de rem sleept en de versnellingen niet goed werken. Daar stond er een elektrisch exemplaar dat normaal gezien 2300 euro kost, en nu “nog maar” 2000. Dat vind ik algelijk veel geld voor een fiets. En ’t is niet dat ik hem zo mooi vond.

Maar na het vrolijk rondgefiets in Kopenhagen en na met Barts fiets naar huis te zijn gekomen van Ode Gand, was er iets in mij beginnen kriebelen. Ja, fietsen is te lastig, ik geef het toe. Toch om naar school te gaan. ’t Is maar vijf kilometer, maar op 4.5 km zit er een venijnige brug. Ik geraak die wel op hoor, daar niet van, maar als ik dan mijn fiets parkeer aan ’t school, ben ik meteen kletsnat van ’t zweet, en dat is heel vervelend om voor de klas te gaan staan. “Vertrekt dan wat vroeger?” hoor ik u denken. Wel, iedereen die zijn leven deelt met een Rombautje, zal u hierbij op hoongelach onthalen. ’t Is niet dat ik dat niet wil, het lukt me gewoon niet. Nog nooit, en na 46 jaar verwoed proberen om eens niet op de valreep ergens toe te komen, heb ik er me bij neergelegd dat dat ook niet meer zal lukken.

Met zo’n elektrische fiets heb je wel nog de beweging, maar niet meer de inspanning, en zweet je dus niet. Zalig. Je verbrandt er ook wel geen calorieën mee, maar alla.

Bon, deze voormiddag ben ik binnengestapt in Huis Tange, een fietsenwinkel die al van in het begin elektrische fietsen doet, nog lang voor er sprake was van een hype. Al bij het binnenkomen zag ik een heel simpel, matzwart elektrisch model staan, en, ik geef het toe, ik was meteen verliefd. De oudere man achter de toonbank gaf me heel vriendelijk een uitleg, en vroeg om eens anderhalf uur vrij te maken. Dan ging hij met mij gaan fietsen, en kon ik zelf het verschil merken tussen middenmotor en voorwielmotor. Liefst bracht ik zelfs nog een maat of een vriendin mee, want dan konden we drie of vier modellen uitproberen. Ik knikte instemmend, maar vroeg toch langs mijn neus weg hoe veel die matzwarte fiets kostte. “Ah”, zei hij, “ge pikt er meteen de goedkoopste uit: een prima basismodel zonder toeters of bellen. Weete? Laat uw sjakosj hier achter den toog, en gaat er ne keer een rondje mee doen. Dan voelt ge het zelf of het iets voor u is”.

Zo content als een katjen fietste ik iets later gezwind door de Wondelgemse wijken: dit was inderdaad de fiets die ik wou, eentje zoals in Kopenhagen, met dus voorwielmotor. Voor 1199 euro. Nog genoeg, maar bon, daar kon ik mee leven. Al werd dat bedrag iets later toch nog 1350 euro: een zwaardere batterij die dus ook langer zou meegaan. Tsja.

22137006_10214949573279741_4924067484988468396_o

Terug in de winkel kocht ik dus de fiets, en verklaarde ik dat ik hem nu nog moest pimpen: een opvallende fiets met bloemen en felgekleurde fietszakken wordt immers minder snel gepikt. De man keek eens naar mij, haalde een groooote fietsbel uit, stak die in mijn handen, en verklaarde: “Voila, een gruute belle veur een gruute klokke! Ge krijgt ze van mij!”
Ik ben in de lach geschoten, maar vond het wel een mooie geste. En een mooie bel ^^

basil-fietsbel-ding-dong-80mm-scarlet-red-8715019503931-6-l

Ik mag de fiets normaal gezien morgen ophalen. Yay!