Nu dat weer…
Hmmm. Het was mijn dagje niet vandaag, dat geef ik toe.
Ik moest nog bekomen van de stress van gisteren, bleek de verkeerde pagina’s voor mijn eerstes afgedrukt te hebben, de streaming computer voor de leerlingen in quarantaine wilde niet meewerken, en ook bij de zesdes viel een en ander in het water.
Maar vooral: gisteren is Wolf thuisgekomen met de boodschap dat hij zich niet goed voelde. Inderdaad, koorts, mottig, gezwollen keel, hoofdpijn… Ik heb gisteren nog een afspraak bij de dokter geboekt en hem deze morgen laten slapen.
Gelukkig had Bart gekookt deze middag dat ik me daar al niet over hoefde op te jagen. Om half twee zaten we bij de dokter, die eerder een vermoeden had van klierkoorts, maar corona zeker niet kon uitsluiten en dus de test deed. Hopelijk zou de uitslag zondag in de loop van de dag moeten binnenlopen op mijn corona-app, maar het kon ook maandag zijn. In elk geval ging ze bellen zodra ze zelf de uitslag wist en dat was meestal eerder dan de app. Allez bon.
En toen bleek Merels psycholoog zijn afspraak af te bellen, zodat de namiddag wat rustiger werd en ik gewoon Kobe naar zijn fagotles kon brengen. En vooral: in dit zalige weer was er geen sprake van dat de meisjes met de auto naar hun dansles zouden gaan, zodat ik met vijf kuikens achter me en daarachter nog Ann naar de dansles fietste langs heerlijk rustige straten en fietspaden. Ik genoot, echt waar, en het ontspande me eventjes helemaal.
En toen ook Kobe weer thuis was, kon het weekend eindelijk beginnen. Met wel nog wat stress over Wolfs coronatest, maar ach, dat zal wel meevallen zeker?