Geplaatst op

Doktersbezoek

Deze avond moest ik opnieuw op controle bij de specialist, en Bart laadde me dus met laars, krukken en al liefdevol in de auto en bracht me tot ginder.

Wouter is meestal vrij meegaand, maar was deze keer toch wel behoorlijk formeel en decisief: nog thuisblijven tot het einde van de week. Ik vermoed dat het feit dat mijn bekken overbelast is, daar wel voor een en ander tussen zit.

Ik geef toe dat ik ook niet bijzonder hard heb tegengestribbeld: de rug doet het nog steeds niet helemaal, al is het wel gebeterd sinds ik weet wat de oorzaak van de pijn is en hoe ik die kan aanpakken.

Ik moet nu, aangezien de laars en het gehobbel daarmee toch een deel van de oorzaak van het probleem is, thuis al gewoon zonder die laars rondlopen. Niet op mijn blote voeten of kousen, maar met schoenen aan, zodat de hiel nog wat ondersteuning krijgt. Buitenshuis – wat niet veel gebeurt – is de laars voorlopig wel nog verplicht, en desnoods ook de krukken om mijn bekken stabiel te houden. Voorzichtig echt weer beginnen stappen, dus.

Hmm. Ik kan me dus echt niet herinneren dat ik daar bij de linkervoet zo mee gesukkeld heb. Maar lang leve een blog: de operatie was in 2009, ik was dus ook een pak jonger. Blijkbaar ben ik toen wel gaan lesgeven op krukken, kon ik na drie weken al de krukken opzij laten staan en ging het net iets vlotter. Tsja. Ik was ook nog geen 51 en ik woog net ietsje minder…

Geplaatst op

Op controle

Het is nu drie maand geleden dat ons pa nog bij zijn dokters is langsgeweest, een controle drong zich op. Enfin, niet dat ik het op zich zo nodig vond, ons pa is gewoon bijzonder goed momenteel, maar dat ligt sowieso op voorhand vast.

Dokter De Meulemeester, zijn neurologe, was zeer positief: hij is er zeker niet op achteruit gegaan, zijn stappen is goed, zijn parkinson is stabiel, enfin, alles is zoals het hoort. Voor haar is alles oké.

Aangezien het veel vlotter ging dan verwacht, hadden we een drie kwartier voordat we bij de volgende dokter moesten zijn, en dus gingen we op ’t gemak beneden een koffie drinken en een taartje eten. Ha ja, het nuttige aan het aangename paren, toch?

Helaas moesten we toen bijna een uur wachten, wat eigenlijk niet vaak voorkomt bij dr. Cousaert. Maar bon, ook zij was zeer positief: ons pa houdt zich tegenwoordig bijzonder goed aan zijn medicatie – wat hij vroeger dus niet deed – en dat werpt zijn vruchten af. Eigenlijk is hij zelfs beter dan een jaar geleden: veel stabieler en dus ook een veel aangenamere mens.

Er wordt dus ook niks aan zijn medicatie veranderd, en we moeten pas over een half jaar opnieuw op controle.

Ge hebt er geen gedacht van hoe gelukkig ik hiervan word!