Keuring, of wa?
Twee weken geleden was mijn auto afgekeurd voor roetuitstoot en een spiegelkapje. Serieus.
Bon, ik ben dan met de kapotte rug een anderhalf uur in de garage gaan zitten tot ze beide problemen hadden verholpen. De auto gaat maar een paar maanden meer meegaan, ik ging er dus mee akkoord dat ze de spiegel vakkundig intapeten zodat hij geen gevaar meer vormde.
Vandaag ging het gelukkig iets beter en ben ik op karakter naar de kinesist en daarna de keuring gegaan, na eerst een klein stukje op de R4 te hebben gereden zodat de motor warm stond.
Bon.
Dit dus.
Ik geloofde het bijna zelf niet, maar blijkbaar zijn dat zeer recente richtlijnen dat ze dat niet meer mogen toelaten, dat het echt de originele spiegels met originele bekleding moeten zijn, en het maakt niet uit of de spiegel nog functioneert of niet.
Echt? Ma echt?
En ligt dat nu aan mij, of had mijn garage dat niet moeten weten? Ik bedoel maar, dat mag nog recent zijn, ik geloof toch dat het hun job is, als ze auto’s in orde zetten voor de keuring, om te weten wat de vereisten zijn. Toch? TOCH?
Ik ga bij het invullen van een belastingbrief ook niet moeten afkomen met de regels van vorig jaar, of bij het maken van een verkeersovertreding die ook nog maar net is ingevoerd.
Serieus.
Pissed.
Autoperikelen
De rug mag dan om zeep zijn, sommige afspraken zijn nogal moeilijk om te annuleren. En dus hees ik me gisterenmorgen met stok en al in mijn auto – autorijden gaat gelukkig wél nog zonder problemen – en reed naar de garage voor jaarlijks onderhoud en keuringsnazicht. Tsja. Gelukkig reed Bart meteen ook mee, zodat ik er niet hoefde te blijven – dat was eigenlijk wel voorzien, met een leenfiets en al – want dat zou met de rug nu gewoon niet lukken. Een drie kwartier later lag ik dus alweer in de zetel, oef. Een halve dag en een stevige rekening later had ik een auto die in orde stond, of dat dacht ik toch.
Want toen ik deze namiddag op het afgesproken uur – met stok en al, of wat dacht je – aan de keuring stond, bleek hij op twee punten afgekeurd te zijn! Eén: de roetuitstoot. En laat dat nu net zijn waarom hij op onderhoud is geweest en de filters en zo vervangen zijn. Hmm.
Twee: het plastiek kapje van mijn rechter spiegel is eraf, maar de spiegel zelf werkt wel nog perfect. Wait, what? “Ah ja”, zei de controleur toen ik ernaar vroeg: “Ziet dat er iemand tegen valt en zich pijn doet?” Euh, ik rij met een machine van een paar ton, die spiegel gaat echt het verschil maken.
Nu, ik wist natuurlijk wel dat dat kapje eraf was, maar dacht niet dat ze daar gingen moeilijk over doen, en de garage ook niet. Per slot van rekening is het een auto van tien jaar oud die over een paar maanden vervangen gaat worden. Hmpf. Morgen een venijnig telefoontje richting garage, me dunkt.
En zo blijft ne mens bezig, natuurlijk. Soit, het is niet alsof ik veel anders kan behalve plat liggen en af en toe op mijn tanden bijten.
Gentbrugse omzwervingen
Dat het vroeg was deze morgen: om kwart voor acht stond ik al in Gentbrugge in de Fordgarage: tijd voor jaarlijks onderhoud en keuring. Het ging een uurtje of twee duren, en ze hadden niet meteen een reservewagen, maar ik mocht gerust een fiets lenen.
Ik had mijn boek mee en dacht eerst van gewoon te blijven zitten suffen en lezen, maar het zuurstofgehalte in zo’n garage lokt nu niet meteen jubelkreten uit, dus ging ik na een kwartier of zo toch in op het fietsaanbod.
Wel, ik kan u verzekeren, als ge gewoon zijt van elektrisch rond te hotsen, is zo’n gewone, zware fiets niet ideaal. Ugh. Maar ik geraakte probleemloos in het atheneum Gentbrugge, waar Sofie al lang weer ter plekke was en ik gerust mocht langswaaien voor een korte babbel – ze hebben binnenkort doorlichting en dus nog veel werk – een koffie en eens rondneuzen wat er allemaal veranderd is in al die jaren sinds ik er weg ben.
Ik moet toegeven, ik ben wel jaloers op hun nieuwe leraarskamer: groot en licht, en met een nieuwe keukenblok. Daar kunnen wij alleen maar van dromen… En toen ben ik ook nog even wat foto’s gaan nemen van mijn oude lokaal dat ik ooit geschilder heb, en waar ik nog steeds trots op ben.
Er zijn echt nog knappe hoekjes, zoals de traphallen.
Maar toen was het kwart over negen en had ik nog wel wat tijd te doden. En het is niet alsof er al ergens een terrasje open was om me daar te zetten lezen. En wat doet ne mens dan? Geocachen, toch? Er waren gelukkig nog een paar caches in Gentbrugge die ik nog niet gedaan had, maar eentje moest ik laten voorbijgaan wegens onder een loopbrug en dus veel te laag voor mijn rug.
En toen kreeg ik een telefoontje: dat mijn remblokken en remschijven ook moesten vervangen worden, maar dat dat wel eventjes langer ging duren, en net iets duurder worden ook. Hmpf. Enfin, nog twee uur langer rondfietsen en wandelen, lezen en zoeken, en in totaal 900 euro kwijt.
Om 11.58 uur kreeg ik een smsje dat mijn auto klaar was, en dat de garage gesloten was van 12 tot 12.45 uur. Maar echt, serieus??? Ik ben toch teruggefietst en gelukkig was er een vriendelijke jongeman die nog net niet gaan eten was en die me kon helpen.
Ik was pas terug in Wondelgem om kwart voor één, bijna drie uur later dan geanticipeerd, en ik had uiteraard geen eten klaar staan, laat staan boodschappen gedaan. Ik heb de kinderen in de auto gepropt en ben naar ’t Kolleke gereden, waar ze duidelijk nog steeds de beste frietjes van de omtrek hebben.
Daarna zijn we nog even langs school gepasseerd om mijn lesrooster op te halen, en daarna langs Wolfs werk om een extra scherm op te halen dat anders toch in de container ging belanden.
En toen vond ik het welletjes voor vandaag en hadden we een zwemmetje wel verdiend.
Van garages, Ikea en geocaches
Mijn auto was afgekeurd halverwege juli: toen heb ik meteen de banden laten vervangen, maar was ik nog niet in de garage geraakt. Er is toen ook niet mee gereden, want mijn rug speelde spelbreker.
Vandaag mocht ik hem binnensteken voor algemeen onderhoud, vervangen van de nodige filters en dergelijke, en nazicht voor keuring. Dat ging een paar uur duren, dus ik huurde een vervangwagen voor een halve dag, en reed met de kinderen naar de Ikea. Aangezien we de auto maar konden afgeven om 12.45 uur, waren we pas tegen kwart over één in het restaurant van de Ikea. Ik had gedacht dat de rijen dan wat minder gingen zijn, maar nee hoor, ik heb nog een respectabele 25 minuten moeten aanschuiven. Ja santé mijn ratse!
Niet dat we veel moesten hebben: de kinderen wilden nieuwe hoofdkussens, nu ze die extra dikke en zachte in Rhodos hadden ervaren. Daarna hadden we nog tijd over, en dus reden we naar Zwijnaarde, naar het mij onbekende Henri Storypark en de belendende Leebeekvijver, vlak naast de Coca Cola, voor een mooi rondje Leebeek.
Helaas had ik voor één keer geen batterij mee voor mijn gsm, konden we cache nummer 6 nog net loggen met 2%, maar viel de gsm onherroepelijk plat voor de bonus. Tsja, die is dan voor een volgende keer.
Tegen zessen haalden we onze eigen auto op, reden naar huis en stapten quasi meteen weer in voor een bibliotheekbezoekje en snelle boodschappen in de Delhaize.
Dat leverde meteen een mooie 13.293 stappen op voor vandaag. Goed bezig!
365 – 06 juli 2017 – garagehond
Uitbollen…
De deliberaties zijn achter de rug, alle punten zijn binnen, nu enkel nog een pak verslagen schrijven, rapporten maken en uitdelen, een proclamatie, leerlingencontact en oudercontact overleven, en we zijn er. Oef.
Vandaag stond er geen school op het programma, enfin, toch niet ginder ter plekke, alleen wat administratie.
Tegen tien uur zat ik bij de kine, tegen half twee opnieuw in de garage: de wisselstukken waren toegekomen. Om te blijven zitten had ik echter geen zin, en ik moest trouwens nog op een missie: een knaloranje vestje vinden voor een afscheidnemende collega. Ik begon dus te wandelen, daar op de Brusselsteenweg, en zag eerst een Brantano – geen geluk qua deftige sandalen – en een Zeb: ook niks. Ik stak de straat over naar de Zeeman, en lo and behold: daar hing een knaloranje (naar het koraalrode af) fleece trainingsvestje, in exact de goede maat! Chance! Ik liep nog wat verder, zag dat er een Marleentje was en liep dus nog wat later verder met een prachtige paarsrode passiflora en een papyrusplant, beide voor geen geld. En zo waaide ik de Wibra binnen, en dat moet ik eigenlijk vaker doen: metalen haken om het tuingereedschap op te hangen, een zonnezeil (als we het ooit nodig zullen hebben), een paraplu, en nog een hoop kleine dingetjes.
Behoorlijk zwaar beladen liep – strompelde? – ik terug naar de garage, weerstond aan de verleiding van de slechte koffie, en zette me te lezen. En tegen half vijf was de auto klaar en ik 1398 euro armer. Ugh.
In het passeren pikte ik nog, dankzij een tip van de legger, een cache op, en reed fluks naar huis.
En ’s avonds, ’s avonds speelden we onze eerste echte Cthulhusessie in tijden. Xavier had er een vintage pareltje van gemaakt, met alle juiste sfeerschepping, donkere schilderijen, beesten in het water… Wolf speelde mee, en genoot intens, en de anderen hielden zich niet in omdat hij erbij zat. Dat zou ik ook niet willen, want de groep is per slot van rekening niet opgezet om Wolf een plezier te doen, maar wel om echt te spelen. Het was bijwijlen intens, bijwijlen hilarisch! Alleszins een fijne avond gehad, en Wolf glunderde toen hij ging slapen. Hij heeft verdomd goed gespeeld, trouwens.
366 – 28 juni 2016 – Mustang
Garageperikelen
Het verbeteren geraakte vandaag weer geen meter vooruit: ik ben afgeleid door elke hond met een hoedje op.
Enfin, tegen de namiddag moest ik met de auto in de garage zijn: onderhoud voor keuring, en eindelijk die afgebroken spiegel eens laten repareren. En ginder valt er niet veel te doen behalve dan verbeteren, dus ik had mijn werk mee. En nee, ik ging NIET een fiets vragen om intussen in ’t stad te gaan.
Dat het leven aan de durvers is, werd nog maar eens bewezen. Het was – eindelijk – stralend weer, en ik zat binnen in een neonverlichte garage te koekeloeren, tussen de geur van nieuwe auto en slechte koffie. Ik ben dus maar gaan vragen of er niet toevallig een plekje was waar ik buiten kon zitten, bijvoorbeeld waar het personeel ’s middags zit. De dame aan de balie schudde haar hoofd: “Nee, jammer genoeg niet”.
Twee minuten later – ik ben net geïnstalleerd met rode pen, examens en slechte koffie – komt er een van de mannen op me toegelopen: waar ik wilde zitten? Hij ging dan wel het tafeltje buiten zetten. Ik schoot in de lach, maar accepteerde dankbaar, en dus werd er voor mij buiten op de parking – oergezellig, maar gelukkig dus wel buiten – een tafeltje gezet, met stoel en alles erop en eraan. Ik heb er zitten bakken, dat ook. Maar ik heb er ook de nieuwste versie van de Mustang zien leveren, en man, wat een pracht van een auto!
Het verdict van de garage was helaas minder rooskleurig: koplamp vervangen, de nodige filters vervangen, spiegel vervangen, de voorbanden vervangen, helaas ook de uitlaat vervangen… Ze hadden niet alle stukken binnen en ik moet volgende week nog terugkomen, maar het zal vooral een dure lol worden: wellicht rond de 1300 euro. Slik. Nog een chance dat ik op ’t gemak buiten zat vandaag…
366 – 23 juni 2016 – VIP in de garage
