365 – 04 januari 2016 – sneeuwman
Een pracht van een dag!
We stonden laat op – enfin, Wolf en ik toch, de twee kleintjes waren al van 7 uur naar tv aan ’t kijken of spelletjes aan het spelen – ontbeten, lummelden wat rond, speelden nog wat buiten in de sneeuw en vertrokken rond half twaalf naar Bütgenbach. Daar zochten we even naar onze favoriete pizzeria, aten er alweer fantastische pizza voor geen geld,
en reden toen wat verder om een geocache te gaan zoeken. Ik verzeker het u, da’s nog niet evident in de sneeuw! De eerste vonden we dan ook niet, maar wel een metalen haakje in een boom. Dat zou wel eens een restant kunnen zijn, we hebben alvast de cachelegger gecontacteerd. Maar de omgeving was wel prachtig.
We liepen naar beneden, en zagen het prachtige bevroren en besneeuwde meer van Bütgenbach. De jongens hebben er zelfs heel voorzichtig een stukje op gelopen, ze hadden dan ook hun laarzen aan.
We reden wat verderop naar een ander plekje langs het meer, waar we veel te ver zochten naar een tweede cache, die nochtans op een heel simpel plaatsje lag. Een even mooie wandeling, eigenlijk.
En toen wilden we gewoon verder rond het meer, op het zelfde type weg, met dezelfde grootte en codering, een volgende cache oppikken. En bleek die weg plots niet gestrooid of geruimd te zijn. Zucht. Maar wel ongelofelijk mooi…
We reden verder tot aan de cacheplaats, en zagen daar dat er een auto blijkbaar de volgende helling niet was opgeraakt, en dat een lokale jager hen had geholpen. Ik sprak de man aan – Duits, Frans en zelfs Vlaams – en die zei dat we zonder winterbanden verderop in de problemen zouden komen, en dat we beter zouden terugrijden, een klein baantje links inslaan, en zo verder tot op een wel geruimde weg. We hebben die raad dan maar gevolgd, en kwamen zonder problemen waar we moesten zijn: terug in Bütgenbach aan de Carrefour. We deden inkopen, ik liet de kinderen elk een vieruurtje kiezen, en tegen vijven waren we terug aan ons huisje.
En wat ik gevreesd had, was ook zo: we geraakten de helling van de oprit niet meer op, ondanks verschillende pogingen. Ik ben dan maar bij de oude buurman langsgegaan, die een zeer grote binnenplaats heeft, en heb hem gevraagd of we bij hem mochten parkeren. Na een uitleg in het Duits – de man kon amper Frans – en een babbel van een kwartier was het geen enkel probleem, en konden we daar rustig blijven staan. Oef! Maar zijn reactie was er een van ongeloof, vermengd met leedvermaak om zoveel domheid: “Keine Schneereifen?” Enfin…
En dus aten we een vieruurtje, krulden ons op in de zetel, en genoten van de warmte in het huisje.
Vakantie…
Op naar de Ardennen
Dat we in de zomer al een paar keer naar Waimes in de Ardennen geweest zijn, dat wist u wellicht al. Mijn nicht heeft daar een tweede huis staan, en dat is ronduit fantastisch! Ze verhuurt het niet, maar we mogen het wel gebruiken, ook al staan al hun spullen daar nog. Dat is des te aangenamer, want dan moet ik geen bakboter meesleuren als ik daar een klein klontje van nodig heb, of een ganse doos koffiefilters, dat soort onzin. We zitten er tussen het kinderspeelgoed, maar da’s eigenlijk nog wel eens leuk. Er staat zelfs een kerstboom…
Nu waren we er nog nooit geweest tijdens de winter. Ellen had al voorgesteld dat we dan ook maar eens een weekendje moesten komen, maar dat was eigenlijk nog nooit praktisch gelukt. En nu bood ze aan om er dus de tweede week van de kerstvakantie te zitten. Zij gingen zelf de eerste week, maar de tweede week moesten ze toch werken… Ik aarzelde eerst, maar zag dat eigenlijk wel zitten. En toen ze plots sneeuw voorspelden, was alle twijfel meteen weg.
Deze morgen zijn we dus onze spullen beginnen inpakken, Bart heeft ze in de auto gezet voor ons – hij gaat niet mee, hij moet werken, en de Ardennen zijn zo zijn ding niet, veel te stil – en tegen kwart over twaalf waren we in Leuven om de sleutel op te pikken. We bleven nog even kletsen, zaten tegen enen in brasserie De Abdijmolen in Abdij van Park, en hadden tegen tweeën ons eten. Een uur wachten voor twee spaghetti’s, een garnaalkroket en een dagschotel, dat is toch wel wat lang, ja.
Enfin, we liepen nog even rond, zochten twee caches in de buurt van de abdij, en reden dan door naar Waimes. Naarmate we verder kwamen, kwam er meer en meer een klein wit laagje. En in Waimes lag er een centimeter of twee-drie: een dun laagje, maar genoeg om de kinderen dolenthousiast te maken. De auto kon niet snel genoeg uitgeladen zijn: ze trokken hun laarzen aan, en gingen spelen in het schemerdonker. Merel was vrij snel weer binnen: het was te koud, en na een half uurtje was ook Kobe er. Maar Wolf, die bleef zich maar amuseren met de slee, de glijschelp en de sneeuw in het algemeen, tot het echt wel donker was. Maar het is wel mooi…
Onderweg naar de Ardennen
Het begint een traditie te worden, ons jaarlijkse vijfdaagse in het weekendhuis van Ellen en Jan. Het is nu al het vierde jaar op rij dat we hier mogen blijven, en het voelt intussen aan als een beetje thuiskomen. Heerlijk, gewoon. Bij deze nu al een dikke merci!
We stonden deze morgen op om acht uur, zochten alle spullen bijeen, en zaten om 10.15u in een redelijk volgeladen auto, vertrekkensklaar. Rond half twaalf waren we in Leuven om de sleutel van het huisje op te pikken, en toen zijn we maar naar het Ladeuzeplein gereden, om iets te eten in de stad en een regenjas voor Wolf te zoeken. Zijn vorige, ongelofelijk goeie regenjas van vorig jaar is hij kwijtgespeeld onderweg naar zijn kamp, wellicht op de trein of in het station of zo, hij zat helemaal bovenaan in zijn rugzak. Meh. Elk jaar minstens één nieuwe jas dus, duur affaire.
Enfin, we aten bij een lokale pizzeria voor 58 euro voor vier man, mét zakjes snoep bij de rekening, en het smaakte geweldig.
Daarna liepen we nog wat rond in Leuven, van de ene kledingwinkel naar de andere, en hadden een paar keer pech, zoals een hele mooie regenjas in de JBC, helaas net niet meer in Wolfs maat. Maar uiteindelijk vonden we, of all places, in de Zara een regenjas die eigenlijk best nog wel voldeed aan de intussen ferm getemperde eisen. En 22 euro, tsja, dat moet dan maar zeker? En Kobe had intussen ook een Minecraft Tshirt gekregen…
Het weer deed intussen eigenlijk behoorlijk vervelend: het ene moment scheen de zon volop en was het echt warm, vijf minuten later begon het te regenen en koelde het serieus af. Om daarna bijzonder snel weer op te warmen, dus. Maar Wolf heeft nu tenminste een regenjas, net zoals Kobe.
Om drie uur zaten we opnieuw in de auto, en om vier uur stonden we in Luik, op de Place de la Cathédrale. Ik had niks voorbereid over Luik en dus ook niks opgezocht, maar we liepen wat rond, namen een kijkje in de kathedraal met de prachtige glasramen, en aten een ijsje. Het is intussen behoorlijk bevreemdend hoe ik altijd en overal zonder problemen de lokale Australian Ice Cream vind…
We bleven het spelletje van “jassen aan/jassen uit” volhouden, en wandelden tot aan de Maas. Daar liepen we even langs de kaai, om dan de voetgangersbrug terug naar de parking te nemen. Een goed uur waren we in Luik, en het deed ons besluiten dat we er beslist eens langer moeten komen.
En opnieuw gingen we de baan op, naar Waimes en vooral de Proxy Delhaize aldaar, om nog brood en beleg en zo te halen. Een en ander zorgde ervoor dat we iets over zessen de parking van het huisje opdraaiden, en dat tegen half zeven de bedden opgemaakt waren, Merel in haar pyjama rondliep, en we aan tafel konden.
Heel erg vertrouwd, en toch zo enorm vakantie ^^
(oh, en Wolf heeft maar liefst 64 pokémon gevangen vandaag. En gij nu.)
366 – 08 augustus 2016 – Champagne
