Certamina, de algemene vergadering
Gisteren stond de algemene vergadering van de Certamina gepland, de organisatie van de Latijn- en Grieks-olympiade.
Mij leek het niet meer dan logisch dat we dit digitaal gingen doen, maar blijkbaar zijn vooral de oudere leden van het comité er voorstander van om elkaar in levende lijve te zien. Nochtans heeft niemand een probleem met online te gaan, meestal vergaderen we zo.
Enfin, de vergadering begon om 17.00 uur in Berchem, in een zaal van Blue Point. Ik wilde me echt niet engageren om daar op tijd te geraken, aangezien ik niet wist hoe lang ik met ons pa in het ziekenhuis ging zitten. Gwen moest een webinar geven tot half vijf, ook voor haar was dat niet haalbaar. Maar we zagen het wel zitten om rond kwart voor vijf samen nog met de auto naar Berchem te rijden en wat te laat te zijn. Blijkbaar droeg ook dat de voorkeur van de vergadering weg.
Normaal gezien ben ik op een kwartiertje bij Gwen, ik vertrok dus vijf voor half vijf. Alleen had ik er dus compleet niet meer aan gedacht dat Meulestee brug nog steeds onderbroken is, en Waze waarschuwde me voor een enorme file op de Wiedauwkaai. De weg via het veer van Langerbrugge was sneller, zei Waze. Maar ik mag dus echt niet vertrouwen op Waze als het op veerboten aankomt, want die rekent hij om een of andere bizarre reden niet mee in de geschatte tijd. Ik heb dus twintig minuten staan koekeloeren aan het veer en was pas tien over vijf bij Gwen. Hmpf.
Enfin, de rest verliep gelukkig wel vlotjes zodat we nog voor zessen in Berchem waren en konden aansluiten bij de negen andere aanwezigen, netjes uit elkaar, maar de meesten zonder mondmasker. Alleen de iets jongere leden hadden hun masker aangehouden, de zestigplussers zagen daar blijkbaar de noodzaak niet van in. Tsja…
De vergadering zelf was zoals het moest: redelijk ter zake, en met alle nodige discussies. Er waren broodjes voorzien en ook die waren meer dan behoorlijk, netjes per persoon in een doosje verpakt. Dik in orde.
Maar waar ik die dag vooral van genoten heb, is twee keer drie kwartier in de auto met Gwen. We hebben geen koffie of thee nodig, of een restaurantje, of zelfs een tafeltje buiten in de winterkou: we hebben het allebei gewoon nodig om af en toe eens goed te kletsen. Nee, we hebben het niet of nauwelijks over Latijn en Grieks gehad, maar vooral over onze families, onszelf, de kinderen, wat ons bezighoudt… Als de beste vriendinnen die we al 33 jaar lang zijn.
365 – 02 oktober 2019 – treinbeslommeringen
365 – 02 juli 2019 – Latijngeek
Proclamatie van de Certamina
Ik had het al een paar keer over de Certamina, de verschillende olympiades van Latijn en Grieks.
Vandaag was het ‘de grote dag’: de prijsuitreiking en plechtige proclamatie in de universiteit van Antwerpen. Ik sprak af met Gwen rond twaalf uur aan het station, we knabbelden samen ons broodje op, tetterden honderduit, ze nam deel aan mijn traditie van ijsjes op een fijne dag, en we wandelden via een geocache en de knuffel van een vriend naar de universiteit.
Daar werd het een drukke bedoening met een paar speeches, een zeer fijne bijdrage van Patrick De Rynck, de eigenlijke uitreiking en daarna ook vooral nog de receptie buiten in de binnenplaats. Een verslag heb ik hier geschreven.
Fijn gebouw, trouwens, die UA, allez, toch de buitenlocaties. Ik liet er meteen ook een foto nemen van het certaminacomité: veel oudere mensen, maar aan de andere kant: ik ben nu ook niet bepaald piepjong meer.
Daarna wandelden we een eindje verder naar de kaaien, naar de Griekse Taverne. Bijzonder aangenaam zitten en lekker gegeten, maar de rug deed me tegen dan een beetje dood, waar ik ook voor gevreesd had.
Plots kwam Gwen bij me: dat we snelsnel weg moesten als we de trein nog wilden halen. We vertrokken op een holletje, namen een eindje de tram, maar helaas, we misten net de trein. En de volgende was blijkbaar pas een uur later, het station was grauw en de toiletten gesloten. Niet bepaald een echt fijn uur, daar in dat station. Maar voor de rest was de dag zo fijn geweest dat het eigenlijk niet eens gaf.
Certaminacomité
De vorige vergadering was ik vergeten te noteren in mijn agenda en ik stond die avond vierdubbel geboekt. Tsja.
Vandaag nam ik echter weer fluks de trein naar Brussel, stapte tot het Consciencegebouw, en stelde vast dat er amper 5 grijzende heren aanwezig waren: geen jongere mensen, geen vrouwen zelfs. Ah bon?
Maar om een of andere reden werd het wel een jolige vergadering, waarbij we toch wel een en ander konden afwerken. En tegen vier uur kwam ook Gwen van Hasselt, zodat we na de vergadering nog rustig iets konden drinken in ’t station en daarna samen de trein namen. Echt, zonder Gwen had ik nooit overwogen om in het Certaminacomité te komen, maar dit kletsen doet ons gewoon goed.
Ik stapte mee uit in Gent- Sint-Pieters en zij gooide me af aan de Dampoort waar mijn fietsje stond. Op een fijne dag als vandaag was ik namelijk met de fiets gekomen: zo ver is dat nu ook weer niet.
Geen idee waarom de sfeer op die vergadering zo… jolig – ja, da’s toch wel het correcte woord – was, maar ik vond het echt wel amusant. Vreemd volk, die classici, maar echt wel sympathiek. En dus vooralsnog nog geen spijt van de beslissing om in het olympiadecomité te gaan.
Certamina
De Certamina, da’s de officiële naam van de Latijn- en Grieksolympiades. Ik doe al jaren mee met de zesdes, maar vorig jaar was ik dus platgevallen, en was dat helaas niet het geval. Tsja.
Nu zit Gwen sinds vorig jaar ook in het Certaminacomité wegens haar job, en was er nu blijkbaar nood aan iemand die de communicatie rond de wedstrijden wil doen. En toen dacht ze aan mij. Moh.
Ze belde me, legde me uit wat de bedoeling was, en ik zei ja. Dus zaten we gisteren lekker samen op de trein, kon ik mijn zegje doen over de sociale media en dergelijke, en was ik blijkbaar meteen aangenomen als lid van het Certaminacomité.
De vergadering was in Brussel, in het gebouw van het ministerie van onderwijs, en daar hebben de vergaderzalen trouwens heel erg fijne namen.
Enfin, ik zie het helemaal zitten, al was het maar omdat Gwen en ik elkaar dan nog eens zien en we oeverloos kunnen kletsen.
365 – 03 oktober 2018 – The Future is here
Trots!
Dat Cato, een van mijn zesdes, vijf dagen naar Arpino (Italië) gegaan is voor de Latijnolympiade, dat had u hier vroeger al kunnen lezen.
Vandaag had ik eigenlijk klassenraden, maar ik was verontschuldigd omdat ook vandaag de officiële proclamatie van de Certamina lag, de verschillende olympiades voor Latijn en Grieks.
Ik pikte Cato op, en samen gingen we eerst een hele tijd in de file staan voor de Waaslandtunnel, om nog net op tijd te arriveren aan de Universiteit Antwerpen voor de plechtige uitreiking van diploma’s en prijzen. Het was heerlijk om een gans auditorium vol Latijn- en Grieksminnende mensen te zien. Als ontspannend gedeelte kregen we een stukje Iuvenalis te zien, in een tekst van collega van de Voskenslaan Pieter-Jan, en subliem gespeeld door diens vader.
Ik heb een massa foto’s genomen, en mijn hart zwol van trots toen Cato aan de beurt was, ook al heb ik daar feitelijk niet zoveel verdienste aan, maar bon. My young padawan…
Het geheel duurde een pak langer dan verwacht, maar het was voorwaar een fijne middag.
