Geplaatst op

Moederdag

Moederdag, het is toch altijd een fijn gevoel. Om negen uur werd ik uit mijn bed gesommeerd en alras aan tafel geroepen. Daar stond een waar feestmaal te pronken: nog warme croissants en chocoladebroodjes, yoghurt, gesneden fruit, een versgekookt eitje…

En toen waren er ook de cadeautjes: Merel had een bijzonder mooi kaartje gemaakt en een theelichtjeshouder met bloemen uit de tuin. Fantastisch goed gelukt, vond ik.

Van de kinderen samen kreeg ik een ingenieuze contraptie: een beweegbare arm die op de zetel kan gevezen worden en waarin mijn Kindle vastklikt zodat die boven mijn hoofd kan hangen, en daarbij een afstandsbediening met een soortement klikkertje, zodat ik niet zelf mijn pagina moet omslaan, maar ik daar die afstandsbediening voor kan gebruiken. Nutteloos, zegt u? Nee hoor, ik kan ’s winters lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen zonder telkens een arm te moeten bovenhalen. Heerlijk ding!

Van Bart kreeg ik een boek: Dirty Laundry: Why Adults with ADHD Are So Ashamed and What We Can Do to Help van Richard Pink en Roxanne Emery, een koppel dat de meest hilarische ADHD-tiktokvideo’s maakt. Ik heb me er al kriek mee gelachen en tegelijk dood geschaamd. Het feit dat Bart me nu het boek cadeau doet, is veelzeggend: het toont vooral dat hij mijn ADHD volledig heeft omarmd en er alles aan wil doen om me te helpen. Wat hij overigens al meer dan 30 jaar doet. Ik heb medelijden met de arme mens…

Soit, het werd een fijne dag, met milkshakes in de tuin en uitgebreide knuffels. Ik ben lang niet ’s werelds beste moeder, maar ze zien me graag en ik hen, en dat is het voornaamste.

Geplaatst op

Kerstavond 2020

Nee, uiteraard ook voor ons geen kerstavond zoals andere jaren, samen met Jeroen en zijn gezin. Maar aangezien ons pa in onze bubbel zit, mocht die wel komen. Enfin, ik kleedde me op en ging hem tegen half zes gaan ophalen, samen met Merel. Die zag er gewoon een coole chick uit, met haar leren jasje.

Hier was intussen het hele huis netjes opgeruimd, stonden er overal kaarsjes en was de tafel gedekt met Nelly’s mooie servies en bestek. Ze kon er dan wel niet zelf bij zijn, maar op die manier was ze er toch een klein beetje.

Bart had eten besteld bij Publiek, en het was dik in orde. Eerst waren er hapjes en cadeautjes. Aangezien het zo’n beperkend jaar is, had ik deze keer voor veel cadeautjes gezorgd. Eén groot cadeau per kind en dan een hoop kleine prutskes, en een cadeau van papa en eentje van opa. Alles tesamen lagen er maar liefst 36 pakjes onder de boom ^^

Ik heb echt fijne cadeautjes gekregen: een juweel (en een broodmandje) van mijn vader, een set verzorgingsproducten van mijn lief, een glaasje gevuld met marshmallows van mijn dochter, en het cadeautje van Wolf zit nog vast in de post: drie heel fijne oorzittertjes. Die laat ik later dan wel eens zien.

Met Wolf hebben we tranen gelachen! Hij kreeg van opa een vinyl van Kendrick Lamarr, en voor een keertje had ik die in zijn verpakking laten zitten en zelf niet opnieuw ingepakt. Met een groot hart opent hij zijn cadeau en blijkt het… Michael Bublé te zijn! Maar echt! Hilarisch!
En opa was vooral gediend met zijn grote cadeau van zijn kleinkinderen: een doos vol snoep, koekjes en chocolade! Wolf was er speciaal zelf voor naar de winkel gereden.

Het eten was trouwens best wel de moeite:

En Bart, die kreeg onder andere een zelfgemaakte vaas/pot van Merel:

We speelden nog een paar kahootquizjes en hadden eigenlijk een zeer fijne avond!

Alleen jammer dat ons pa een deel van zijn medicatie vergeten was, hij ging normaal gezien blijven slapen, maar dat kon dus niet omdat zijn evenwicht verstoord zou zijn en ik het niet riskeerde dat hij dan de trap op en af moest. Ik heb hem dan maar rond kwart na elf naar huis gebracht, met assistentie van Wolf omdat die cadeautjes allemaal veel te zwaar zijn ^^

Maar al bij al was het een aangename kerstavond, jawel. Anders dan anders, maar ook best leuk.

Geplaatst op

Tiende verjaardag!

Zoals ik gisteren al schreef, had ik mijn vrienden opgeroepen om kaartjes te sturen. En toen waren er niet alleen kaartjes maar ook cadeautjes en lag de hele keukentafel vol.

Deze morgen kwam ze om acht uur bij mij in bed kruipen, we maakten de rest wakker, Merel deed een maskertje aan, en we namen haar mee naar beneden. En toen…

Dat enthousiasme, dat is toch zalig???

Vooral met de mechanische eenhoorn van Mario en Babeth hebben we ons een kriek gelachen: dat ding stapt bijzonder snel, schudt dan al hinnikend met zijn kont en dan begint hij een liedje te zingen. Het effect op Gandalf was grandioos…

Intussen bakte Kobe pancakes bij wijze van ontbijt en mocht zij alles uitpakken en alle kaartjes opendoen, iets waar ze echt lang mee bezig was. En toen maakte ze dit filmpje:

’s Middags waren er wraps van broerlief, en in de namiddag was er uiteraard ook taart. Haar lievelingstaart was er niet meer in gewone vorm, alleen in de Sint-uitvoering, maar dat vond ze niet erg. Alleen is zo’n dikke laag chocolade niet zo handig voor kaarsjes ^^

En ’s avonds, toen waren er frietjes van de frituur.

’t Is niet dat we volgevreten waren of zo, hoor!

 

 

Geplaatst op

Compleet maf!

Ik had een week of twee geleden op Facebook een oproep gelanceerd: dat Merel tien jaar werd, en dat ze dus wegens corona geen feestje kon geven, maar dat ze op haar verjaardag zelfs nog in echte quarantaine zat, dus geen vriendinnetjes, geen opa, niemand. Meh. En of iemand het dus zag zitten om haar een kaartje te sturen, want je wordt maar één keer tien jaar. Ik kreeg veel reactie en ik had dus een kaartje of tien verwacht. Juist ja.

In de loop van de week werden er 7 pakjes en 23 kaartjes in Barts bureau verstopt, een plaats waar ze weinig of niet komt, en waar regelmatig dozen en pakjes staan.

Deze avond, toen ze al in bed lag, hingen we de slingers op. Normaal gezien leggen we ook confetti en slingers en zo op de ontbijttafel, maar deze keer was dat absoluut niet nodig:

Echt, serieus… Er zitten twee cadeautjes van ons tussen, en dat is alles, al de rest komt van jullie.

Ze gaat niet weten wat ze ziet, en zelfs ik vind de anticipatie zalig.

Bedankt, iedereen!

Geplaatst op

Kerstavond

Het is sinds een aantal jaar afwisselend kerstavond bij Jeroen en bij ons, en deze keer was het dus aan ons. Bart moest wel nog werken en was pas thuis tegen een uur of vijf, maar hij had wel al alle voorbereidingen gedaan, en wilde per se alles zelf koken.
De kinderen en ik hadden dan wel het hele huis in orde gezet: niet alleen de keuken – tot en met het legen van de vuilbakken en de groenselbak, zodat alles klaar stond – en de woonkamer, maar ook de gang, de gang boven én de drie kamers van de kinderen.

Tegen half zeven was Jeroen hier met het gezin en ons pa, en haalde Bart een keur van hapjes boven. Meteen werd ook een eerste rond cadeautjes geopend, en daar zaten vooral de jongens op te wachten: zij kregen namelijk, van iedereen samen én nog voor hun nieuwjaar, een Playstation 4. De tv had Wolf deze namiddag al geïnstalleerd, zodat ze meteen konden spelen. En inderdaad, Wolf, Kobe en Alexander verdwenen quasi meteen naar boven.

Het voorgerecht was een carpaccio, en na een ronde cadeautjes volgde het hoofdgerecht: varkenswangetjes op een bedje van gerookte forel, met een krokantje van kaas en een hoop verschillende groenten. Lekker!

Als dessert – na nog wat cadeautjes – had Bart een “messy dessert”: meringue stukjes met slagroom en rode vruchten. En voor mij had hij zowaar de aardbeien apart gehouden, want ik hou niet van de rest.

Toen lieten de kinderen nog allemaal een stukje muziek horen:

Al bij al werd het een zeer gezellige avond, en was het half twaalf tegen dat ik ons pa terug in het ziekenhuis kon afzetten.

 

Geplaatst op

Vaderdag

Door zo ellendig te zijn, vrees ik dat ik Barts vadertjesdag een beetje verpest heb.

De kinderen hebben me lang laten slapen – ik was vannacht andermaal wakker van de pijn, ondanks de Tramadol – en netjes gewacht om hun cadeautjes te geven. Ik had er geen, vrees ik, ik was van plan gisteren nog iets te halen dat ik in gedachten had, maar dat is er dus niet van gekomen. Meh.

Merel had een papieren taart gemaakt met in elk stukje een leuke wens. Van Kobe kreeg hij een hele leuke kaart in de stijl van Wijs, en drie glazen potjes  met op het deksel een diertje geplakt in de juiste kleuren – rood, wit, zwart – en uiteraard gevuld met snoep. Ha ja.

Voor de rest heeft hij helaas alles zelf moeten doen: ik ben in de zetel blijven liggen. En net zoals ik gisteren Wolf niet gehaald heb, heb ik hem vanavond ook niet terug naar zee gebracht: het ging gewoonweg niet.

Blah.

Rommel en brol!