Cirque du Soleil
Bart had me een hele tijd geleden gevraagd of ik mee wilde naar Cirque du Soleil, op uitnodiging van KBC. Ik zei niet nee…
We waren welkom vanaf 17.00 uur in de Trade Mart, vlak naast het Atomium en de locatie van het optreden, maar we waren iets te vroeg, zodat we in de fantastische wind nog snel twee caches oppikten. En toen was er een zeer fijne receptie met eigenlijk gewoon uitgebreid buffet, en babbels allerhande. Alleen was het allemaal rechtstaand, en dat duurde wel redelijk lang, moet ik toegeven.
Iets na zevenen werden we in bussen geladen om toch de goeie kilometer verder afgezet te worden – met omweg – aan de ingang, en vergaapte ik me aan de gigantische tentconstructie.
En toen was er de voorstelling zelf. Ja, het decor was zeer indrukwekkend, en sommige losse nummers ook… Maar daar zat bij deze voorstelling mijn probleem: het bleef bij losse nummers, ik zag er totaal geen samenhang in. Ja, die artiesten kunnen er wel wat van, maar ik zat regelmatig te denken aan de Olympische Spelen topturnen, en hoeveel punten elke beweging zou opleveren… Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen, dat kan ook, maar eigenlijk bleef ik wat op mijn honger zitten. Dit was gewoon circus, maar dan op een hoog niveau. Maar met clowns, goochelaars, acrobaten, komische intermezzi die eigenlijk niet komisch waren…
Ja, er zaten fantastische acts in: het jonge koppel aan de trapezes, of de turners in het begin op de gelijke leggers, en de trampolinespringers die de trampolines vervangen hadden door soepele balken. En ja, de twee slangenmeisjes deden gewoon pijn aan de ogen, mijn mond viel open. Maar ik miste dus echt een rode draad, meer dan wat het decor te bieden had, want dat speelde een centrale rol. Maar wat hebben oerwoudmensen te maken met drie macho’s die een dame willen versieren op het strand, of indianen in een winterlandschap met in futuristisch fluo geklede springers, of Aziatische unicycle rijdsters met stevig servies?
Aan die indianen heb ik me overigens zitten ergeren: een act met rolschaatsen op een klein rond podium, waarbij het enige dat ze deden, was dat ze samen rondjes schaatsten, zij haar benen omhoog wierp om zijn nek – middel – stoere armen, ze zo even rondzwierden, stilvielen, en applaus in ontvangst namen. Maal vijf, minstens. Poëtisch, ja, maar niet meer dan dat. Maar dat zal wel aan mij liggen, veronderstel ik.
Waar ik wel stevig voor geapplaudisseerd heb, zijn de muzikanten. De muziek was live gebracht en gezongen, en chapeau! Daar zaten hele knappe dingen tussen, loepzuiver gezongen, fijne soundscapes…
Maar om eerlijk te zijn? Ik ben blij dat ik er geen 58 euro voor hoefde te betalen. Noem me gerust een dikke nek :-p
Na afloop gingen we opnieuw per bus de volle kilometer verder, en was er een uitgebreid dessertbuffet. Lang zijn we niet meer gebleven, want we moesten nog een klein uurtje naar huis.
Tsja.
Fijne avond gehad, dat wel, en het is eens een ervaring, maar Cirque du Soleil is duidelijk niks voor mij. Dat weten we dan ook alweer.
365 – 13 september 2017 – ferrum
Dagje Brussel
Doordat ik gisteren tot twaalf uur moest werken, en probeerde om om 13.00 uur in Brussel te zijn, moest ik wel met de auto gaan. Tsja, de file op de kleine ring zorgde er toch nog voor dat ik er maar tegen half twee was, en had ik geweten dat het niet echt met een intro was, maar dat je de hele tijd kon arriveren, dan was ik wellicht met de trein gegaan. Maar bon, ik was in Brussel, het waaide keihard, en ik genoot ervan.
Zoals aangegeven parkeerde ik me op het Poelaertplein, en nam de stadslift naar beneden. Zo’n wijs gegeven dat dat is, ik blijf me erover verwonderen. En druk! Enfin, ik zocht mijn weg door kleine straatjes, en kwam in Les Ateliers des Tanneurs. Zo rond vier uur had ik het daar wel weer gezien, en wandelde op mijn gemak terug. Ik wilde bijzonder graag nog twee caches gaan zoeken die in de buurt lagen – ideaal weer, geen regen meer, maar wel die felle fijne wind – maar toen ik al vrolijk aan het stappen was, en bijna was waar ik wilde zijn, sloeg mijn telefoon uit. Van 13% naar nul, verdomme! En mijn batterij, die had pootjes gekregen richting Wolf. Pletsen, plétsen, zeg ik u!
Enfin, dan maar teruggekeerd naar de parking, mijn ticketje ontwaard (cadeautje van 9 euro van Nintendo), in de file staan aanschuiven naar de ring, en tegen dan was mijn gsm alweer een beetje opgeladen. Ik ben dan nog een cache gaan zoeken aan de basiliek, maar die was daar niet te vinden, helaas. Een beetje verderop, een zijstraat van de Keizer Karelstraat in Ganshoren, lag er wel een mooitje te pronken. Ik heb die dan maar opgezocht, en hier thuis nog vertaald van het Frans naar het Nederlands, want hij was eentalig Frans. Leuk, want de cachelegger heeft dezelfde dag nog de Nederlandse vertaling erop gezet.
Enfin, nog wat file later was ik tegen half zeven thuis. Oef. Net op tijd om te eten, nog wat schoolwerk te doen, en te gaan zingen.
Maar ik vond wel dat ik een fijne dag had gehad. Eigenlijk moet ik dat vaker doen, zo op mijn eentje een stad intrekken. Ik geniet daar duidelijk van.
365 – 23 februari 2017 – Brüsel
Planetarium
Ik was vrijwilliger, vandaag. Elk jaar gaan onze zesdes naar het planetarium in Brussel. Drie jaar geleden was ik al eens meegeweest, en ik vond het machtig interessant. De ‘show’ duurt wel 2,5 uur, en da’s lang, maar de moeite waard. Het sluit blijkbaar volledig aan bij de lessen aardrijkskunde, en sommige stukken zijn echt niet gemakkelijk. De lesgever van dienst goochelde met begrippen zoals circumpolaire sterren, inclinatie, declinatie, equator- en horizoncoördinaten, siderische en synodische maanden, sterrendagen en zonnedagen, precessie van de aardas, azimut, rechte klimming, culminatiehoogte, lichtjaren, astronomische eenheden, planetoïden, Cassiopeia, De Voerman, de terugloop van het lentepunt en nog zo wel een paar dingen.
Ik had maar vier uur les vandaag, waarvan twee in de zesdes, en ik zag het volledig zitten om taken te geven, en dus ging ik mee. Heerlijk, maar koud. En die koepel met de projecties is echt de max.
Enfin, meer foto’s vindt u hier op de website van de school. Waar anders?
365 – 13 oktober 2015 – planetarium
Federaal Parlement en Museum voor Schone Kunsten in Brussel
Er zijn zo van die schooluitstappen die ik gewoon graag doe. Ik geef er dan met plezier een vrije namiddag voor op, of een paar uur les met taken die ik dan moet verbeteren. Het moet natuurlijk ook kunnen, want als je voor te veel uur moet vervangen worden, gaat de pret niet door, vanzelfsprekend.
Vandaag nam collega Buylaert de vijfdes op sleeptouw richting Parlement en MSK, en omdat ik maar voor twee uur vervangen moest worden, kon ik mee, zoals twee of drie jaar geleden. Mijn groep begon in het Museum voor Schone Kunsten. Zoals altijd staat of valt zo’n rondleiding met de kwaliteit van de gids, en wij hadden echt een goeie vast. Of hoe je dus ook na zoveel jaar nog steeds een pak kan bijleren.
Over de middag zijn we dan met de collega’s iets gaan eten, en daarna ging het richting parlement. Altijd fijn om de uitleg in het parlement te horen, want geef toe, het blijft ingewikkeld.
Enfin, al bij al een fijne dag.
Een neutraler verslag met massa’s foto’s is te vinden hier op de schoolwebsite, as per usual.
365 – 18 september 2015 – MSK in Brussel
“Brusseleir” van Brik
Omdat we toch naar Brussel moesten om Merel op te halen, dachten we om er een dagje Brussel van te maken. Alleen… op maandag is er quasi niks te beleven. Ja, Autoworld is open, maar da’s noch voor de jongens, noch voor mezelf een optie. En het Stripmuseum, daar zijn ze nog net wat te jong voor.
Maar tussen massa’s suggesties kwam er ook het volgende: er bestaat een gratis spel voor scholen, meer bepaald vijfde en zesde middelbaar, dat ze in groepjes tegen elkaar kunnen spelen, met een fijn competitief element, te spelen via iPhones: Brusseleir. Dat klonk meteen goed, en ik belde of ik het kon uitproberen met de kinderen, en dat kon.
Wij dus naar Brussel, waar we eerst genoten van het quasi autovrije de Brouckèreplein om er de gekochte broodjes op te eten. Dat lukte wonderwel tussen de regenbuien door.
Daarna gingen we op zoek naar Brik, de organisatie achter het spel. Daar kregen we een iPhone met de juiste app, een kaart, en een boel uitleg. Eigenlijk is het absoluut niet moeilijk: je moet zoveel mogelijk punten zien te scoren door zoveel mogelijk plekjes aan te doen binnen twee en een half uur. Alles rond de Grote Markt (normaal gezien het startpunt) geeft je maar tien punten; ga je naar verder verwijderde locaties, krijg je 30 of zelfs 60 punten voor een check-in. De stripmuren geven je bonuspunten, als je er eentje vindt.
De locaties staan enkel als puntje vermeld op de kaart: het is de iPhone die laat zien hoe ver je nog van iets verwijderd bent. Op de achterkant van de kaart staat dan wat meer uitleg over elke locatie, met telkens een hint over het exacte check-inpunt. Maar wacht, (een deel van) de kaart zal het wellicht wel duidelijker maken:
Wij vertrokken aan de dertig die net in het noorden van de gele ring staat, zijnde het Br(ik-kantoor, en scoorden dus meteen. We meanderden naar het kerkje in de Nieuwstraat, alweer voor 30 punten, en zakten toen af naar het Stripmuseum in de Zandstraat.
Alleen jammer, natuurlijk, dat we geen tegenstanders hadden. Elk spel bestaat normaal gezien uit vier groepjes van ongeveer vier personen, en zij kunnen ook de gescoorde punten van hun tegenstanders zien. Br(ik beschikt over twaalf iPhones, en kan dus simultaan drie spellen laten lopen. Ik heb het even nagevraagd, en als je zelf over voldoende iPhones beschikt, kan je de app downloaden en met een van hun codes nog een extra spel opstarten.
Wij gingen op zoek naar de Nationale Bank, piepten even binnen in de hal, en besloten toen om toch nog wat verder van het centrum te gaan, en het Parlement aan de Wetstraat mee te pikken, langs het Warandepark. De jongens zagen het allebei nog volop zitten, terwijl we er toch een stevig tempo op nahielden. En nu we toch aan het park waren, wilden de jongens wel eens het koninklijk paleis zien, waar ze net aan het oefenen waren voor de parade morgen. Er liepen trouwens overal soldaten rond.
We gingen de Kunstberg af, richting centrum, en zigzagden om links en rechts de punten mee te pikken. Alleen bij Cinema Nova weigerde het toestel: we bleven er telkens nog één rood streepje af, en konden niet dichter bij het checkpoint geraken. Jammer! We zagen Manneken en Jeanneke Pis, de Grote Markt, de Sint-Hubertusgalerij, pikten wat stripmuren mee, en zetten op het einde – en intussen in de gietende regen – nog een eindsprintje in om de Sint-Gorikshallen te halen. Ook de checkin aan de AB (Bonnefooi) wilde helaas niet meewerken.
En toen liep onherroepelijk de timer van het spel af, en zakten we alle drie op een stoel neer, om iets te drinken. Het gamificatie-aspect is zalig, we zijn echt op den duur beginnen lopen! Wat moet dat dan niet geven als je tegen elkaar kan spelen, en elkaars punten ziet?
Met een grote grijns zijn we het spel gaan terugbrengen in de Bloemenstraat, en zagen toen dat we maar liefst twaalf kilometer hadden afgelegd op drie uur tijd! Netjes!
Ik ga in elk geval proberen om het spel op een of andere manier op school te gebruiken: de leerlingen gaan het echt wel fijn vinden. En bent u zelf leerkracht in het hoger middelbaar? Dan is Brusseleir echt een aanrader. Serieus.