Bozar – Witch

11/04/202409/05/2024

Dagje Brussel

Bart en ik zijn vorig jaar in de paasvakantie naar Lissabon geweest, maar een meerdaagse citytrip was dit jaar niet nodig, vonden we: we gaan deze zomer met het hele gezin naar Canada en dat zal ons al een arm en een been kosten, het is welletjes.

Maar dat betekent niet dat we op onze kunsthonger moesten blijven zitten, toch? Bart had de dag vrij gehouden vandaag, en zelfs al een aantal dingen geboekt. We wilden namelijk allebei graag de tentoonstellingen rond de surrealisten zien, en uiteraard dan ook deftig gaan eten, nu we toch in Brussel waren.

Wolf zette ons tegen tien uur af aan het station, tegen elf uur liepen we het Museum voor Schone Kunsten binnen. Ik wist oprecht niet hoeveel topwerken hier hangen: Rubens, Breughel(s), Marat, Bosch, Titiaan, Van Eyck, noem maar op. Eigenlijk is het te groot om in één keer te doen, mijn rug apprecieert musea ook niet zo hard, dat is te traag en te veel rechtstaan. Maar ik heb genoten, ik vond het prachtig! Dit is duidelijk een museum waar ik terug wil komen, en het was dan ook nog eens gratis als leraar.

En ook: ik geniet van de kleine details. De plooien in een gewaad, de aders op een hand, een hondje, de lelijkheid en volwassen tronies van sommige baby’s…

Soit, we liepen terug richting Bozar en zaten om half één aan tafel in het sterrenrestaurant aldaar, bij Karen Torosyan. En ja, het mag dan ‘enkel’ lunch geweest zijn, het was top. Verfijnd, origineel, niet te zwaar… En dat briochebroodje, dat was om bij te kruipen.

Bon, toch een beetje een middagdipje na dat eten, maar we moesten niet wandelen: de tentoonstelling ‘Histoire de ne pas rire’ was in diezelfde Bozar. Bij de ingang trokken we even grote ogen: drie schoolgroepen kregen uitleg van een gids, en daar kon je je als losse bezoeker zelfs bijna niet voorbij wringen. En het was er sowieso wel echt druk: de tentoonstelling is duidelijk populair. Terecht, overigens: we zijn er een pak langer gebleven dan verwacht en dan mijn rug eigenlijk toeliet. Tsja.

Ja, Bart en ik zijn allebei ook nogal zot van typografie, voor alle duidelijkheid. Knap, knap. Blij dat ik het gezien heb!

Maar toen wilde de rug echt niet meer mee, en ik voelde me eigenlijk ook niet zo lekker. Bart legde de connectie voor me: het dessert was sabayon, met dus alcohol in, en ja, dat was dus het gevoel van misselijkheid. Meh.

Bon, we liepen terug, namen de trein, lieten Wolf ons ophalen, en ik plofte in de zetel. Heerlijke dag gehad, dat zeker. Zo eentje waarvan de batterijen opladen.

23/02/202410/03/2024

Concert in de Bozar

Ik ben en blijf fan van de Cultuurcel van onze school: had ik meer tijd en energie – ik doe wel al behoorlijk wat voor de school buiten mijn lesopdracht – ik zou zelf mee in de organisatie willen zitten. Maar nu ga ik gewoon zo vaak mogelijk mee, als mijn agenda het toelaat en er nog tickets beschikbaar zijn, want de leerlingen krijgen voorrang. Uiteraard.

Vanavond stond ik zo met 37 collega’s en leerlingen, waaronder Kobe, in de Bozar voor het Belgian National Orchestra. We waren er al om 19.00 uur, want wanneer je als schoolgroep een concert bijwoont, is het een vereiste van de Bozar dat je ook een inleiding meepikt. En ja, dat is best wel interessant. Een jonge dramaturg van het Operaballet Vlaanderen mocht dirigent James Feddeck interviewen en deed dat met verve.

Jammer genoeg mochten we daar voor het concert zelf niet blijven zitten, maar onze plaatsen waren ook nog steeds meer dan uitstekend. En het concert?

Eerst was er het Concerto voor cello en orkest, op. 85 van Edward Elgar, met de jonge Anastasia Kobekina op een Stradivarius. En man, wat een présence! Wat een vuur! Wat een passie! Ze smeet zich vol overgave op de muziek, uit het hoofd, en greep het hele publiek meteen bij de keel. Prachtig.

Na de pauze was er Symfonie nr. 5, op. 82 van Jean Sibelius, een tijdgenoot van Elgar. Dit is misschien iets minder toegankelijke muziek, maar ook hier genoot het publiek duidelijk, niet in het minst onze eigen leerlingen.

Een meer dan geslaagde avond, en dat kon ook Kobe beamen.

23/02/202410/03/2024

366 – 23 februari 2024 – het plafond in de grote zaal van de Bozar

15/01/202025/01/2020

Gevuld dagje Brussel

Deze morgen zat ik om twintig over zeven al in mijn auto richting Dampoort Station. Omdat ik eigenlijk nooit op dat uur de Gentse binnenring op moet, had ik geen risico genomen qua files, wat ervoor zorgde dat ik gewoon vijfentwintig minuten te vroeg in het station stond. Du jamais vu!

Enfin, de trein op dus. Helaas was er even niemand te bespeuren op het perron en heb ik dan zelf maar mijn roltasje op de trein gezet. Geen goed idee, blijkbaar. Meh. Maar de roltrap naar boven werkte al. Naar beneden was er een lief jongmens om te helpen. Nog die chance.

Ik deed een klein ommetje voor een geocache en tekende om 9.00 uur netjes present in het Sint-Jan-Berchmanscollege voor de jurering van de Latijnolympiade, de Cicerovertaling. En blijkbaar zat ik in een goede groep, want we waren het telkens snel eens over de puntentoekenning, een paar kleine maar vruchtbare discussies niet te na gesproken.

Ik had er eigenlijk op gerekend dat we zouden bezig zijn tot een uur of drie ’s middags, en dan om half zes vergadering met het Certaminacomité. Ik had dus mijn computer meegebracht om eventueel nog wat te werken, maar toen bleken we iets over twaalven al klaar. Hah!

Ik ging met een paar anderen om een broodje, discussieerde nog even met de andere comitéleden over de nieuwe manier van jureren, en stelde toen vast dat het nog geen twee uur was, en ik dus dik meer dan drie uur had in Brussel voor mezelf.

Ik negeerde de miezerregen en ging op wandel richting enkele geocaches, maar wel vaagweg in de richting van de Bozar. Onderweg zag ik een paar mooie dingen, zoals de gedichten van Marguérite Yourcenar en dergelijke.

Toen ik een beetje uitgeregend in de Bozar binnenkwam, vond de rug het tijd voor een rustpauze, en dus installeerde ik me met mijn boek bij een koffie in het museumcafé.

En toen ging ik me verdiepen in de verschillen tussen Magritte en Dalí en stelde vast dat er vooral zeer veel gelijkenissen waren. Knappe tentoonstelling, echt de moeite.

Maar dat stilstaan en geslenter in een museum, dat is duidelijk redelijk funest voor een rug, zo bleek nog maar eens. Ik stapte toen stevig door, terug richting het college, maar de grens van het comfortabele was duidelijk overschreden. Ik had nog een dik kwartier op overschot en ben toen maar even gaan liggen, waar de rug duidelijk dankbaar voor was.

Bon, vergadering dus, en dan gaan eten in De Schieve Lat, een typische Brusselse brasserie met verrassend lekkere frieten en vol-au-vent.

Gwen en ik hebben ons dan nog gerept om een trein te halen om kwart over tien, en toen bleek volgens de app van de NMBS dat we in Sint-Pieters meer dan een half uur gingen moeten wachten voor we de verbinding met de Dampoort gingen hebben. Ugh. Dat kon mijn rug helaas niet meer hebben.

Ik heb dan Bart gebeld die ons is komen halen en ons naar de Dampoort heeft gevoerd, waar mijn auto stond. Alleen… bleek in Sint-Pieters dat er wel degelijk nog veel snellere aansluitingen waren, maar dat de app het niet nodig had gevonden ons die te tonen. Meh. Bart dus quasi voor niks laten komen. De lieverd…

Thuis ben ik plat in de zetel gegaan. Hopelijk draag ik hier morgen niet de gevolgen van, maar ik denk het niet: de rug is gewoon moe, maar niet geprikkeld.

15/01/202025/01/2020

366 – 15 januari 2020 – chillen in de Bozar

02/01/202008/01/2020

Dagje Brussel

Bart had het vorige week al gevraagd: of we niet met zijn allen meegingen naar Brussel, naar de grote reclame-animatie voor The Messiah die zijn bureau gemaakt heeft, en vooral ook naar de tentoonstelling van Keith Haring in de Bozar.

Om elf uur zagen we elkaar in het station voor eerst nog een koffietje en dan de trein naar Brussel-Centraal. Daar hebben we dan eerst iets gegeten in een toch wel fijne brasserie, De Ommegang. Alleen is enkel de naam Vlaams, met de menukaart hebben we goed gelachen. Alleen vertrouwde Merel het toch niet helemaal…

Daarna wandelden we over de Grote Markt, pikten er een cache op, en liepen tot aan de Dansaertstraat. Ha ja, want daar is nog een maand lang een Cora Kempermanwinkel, en dat kon ik toch niet laten liggen, toch?

We wandelden via de animatie op het Muntplein terug naar de Bozar, stonden even aan te schuiven aan de immens lange wachtrij voor tickets tot Bart ze intussen gewoon online kocht, en liepen de tentoonstelling binnen. Waar Merel bij mij bleef en honderduit vragen stelde.

Toen vonden ze het welletjes en liepen we eigenlijk meteen het station binnen, voor een warme wafel en een trein terug.

Fijne dag, het voelde echt als vakantie aan, zo met ons vijfjes. Zouden we vaker moeten doen.

02/01/202012/01/2020

366 – 02 januari 2020 – Keith Haring in Bozar

29/01/201903/02/2019

Henry Van De Velde Design Awards

Bart vroeg me een tijd geleden of ik zin had om mee te gaan naar Brussel, naar de Henry Van De Velde Design Awards. Dat wordt immers georganiseerd door Flanders DC, en daar zit hij in de Raad van Bestuur van.
Ik zei absoluut niet nee: ik heb het wel voor design en volg dat zo’n beetje, al hebben we er eigenlijk zo goed als niks van in huis. Iets over vijf reden we dus richting Brussel, om iets over zes gewoon vlak voor de Bozar te kunnen parkeren. Er was een uitgebreide en blijkbaar vrij exclusieve pre-happening, een walking dinner voor alle laureaten en vroegere prijswinnaars. Een redelijk heterogeen en eclect publiek, geloof me, met een hoog m’as-tu-vu gehalte.

We raakten quasi onmiddellijk aan de praat met Joannes Vandermeulen van Namahn, een zeer beminnelijk en nieuwsgierig man, aangenaam gezelschap. En intussen werd er gegeten, en vooral genoten van het dessertenbuffet.

En toen waren er de awards. Kurt Van Eeghem ligt me nog altijd niet, maar die man beheerst wel zijn metier als presentator, hij doet het eigenlijk zelfs bijzonder makkelijk lijken. En de winnende ontwerpen, wel, sommige dingen zijn echt knap en andere… De gustibus et coloribus, zeker?

Voor de eindreceptie zijn we niet meer gebleven: Bart was aan het crashen en wilde zeer graag naar huis. Maar het was wel eens een belevenis, ja.

25/02/201428/02/2014

Plog: dinsdag 25 februari 2014

Een plog? Jawel, een picture log, oftewel: mijn dag in foto’s. Niet alles staat erop, want ik vergeet nog wel eens van een foto te nemen, maar het geeft je wel een goed idee. Ik zag het voor het eerst bij Lilith, en vond dat eigenlijk wel zo’n klein beetje de max.

Het begon trouwens al goed: het opstaanritueel en zo, dat is voor mij pure zombiemodus. Geen pasgewassen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om foto’s te nemen. Misschien maar goed ook.

De kinderen waren al met Bart de deur uit, toen ik rustig kon ontbijten, en aan de eerste foto dacht.

Stipt om acht uur stond de aannemer hier met iemand van de ramen, om naar de specificaties van het verrotte, en dus te vernieuwen ronde raam te kijken.

Mijn spullen stonden wel al netjes klaar: handtas, boekentas, eten voor ’s middags, en het onvermijdelijke hoedje.

Een kwartier later zat ik in de auto, tussen het randstedelijke Wondelgem en Mariakerke.

Tijdens het lesgeven nam ik uiteraard geen foto’s, maar het tweede lesuur had ik studietoezicht bij een aantal doodbrave eerstejaartjes, en kon ik rustig verbeteren (en een foto nemen).

Na een uur lesgeven had ik alweer een springuur, waarbij ik deze keer in de leraarszaal zat te verbeteren.

Soep voor zestig cent: altijd welkom!

Omdat ik ’s middags toezicht heb en dus amper een kwartiertje om te eten, probeer ik om kwart voor twaalf al te eten: net iets rustiger. De lasagne kon ik opwarmen in de bijkeuken.

Dan lesgeven, nog even in de klas blijven om nog wat te verbeteren, en dan op naar mijn toezicht, achteraan aan de ingang van de fietsen. In het passeren even een OMG-moment gehad toen ik het kleur van de nieuwe meisjestoiletten zag:

En dan een half uur staan koekeloeren achteraan, en elke leerling om zijn pasje vragen. Al een chance dat het niet meer regende.

Lesgeven, en dan een uurtje tussen, vooraleer ik met de Cultuurcel naar Brussel moest vertrekken. Niet de moeite om naar huis te gaan, wel nog net genoeg tijd om naar het Kruidvat te gaan om pampers voor Merel

en even een koffietje te slurpen bij een vriendin die daar quasi naast woont, en al ettelijke weken in ziekteverlof is. Meteen er dan maar een selfie van gemaakt:

Net op tijd terug aan de kerk om te parkeren en de bus op te gaan naar Brussel. We vertrekken lekker vroeg om alle files te vermijden, want de voorstelling van de Carmina Burana is pas om acht uur in de Bozar. Ik zit naast de chauffeur omdat ik zo snel wagenziek ben, en zelfs met de twee Touristils voel ik me niet optimaal. Maar ik kan gelukkig wel een inleiding geven op de Carmina Burana.

We komen aan aan het Warandepark, en gelukkig regent het niet meer. Het is vijf uur, en er is dus nog tijd genoeg voor een flinke wandeling. In het passeren trek ik snel een van de mooiste gebouwen van Brussel.

Het weer ziet er nochtans niet veelbelovend uit.

De trappen van de Kunstberg af, en meteen een foto van de hele groep. De Cultuurcel van het Koninklijk Atheneum Mariakerke mag trots zijn!

We wandelen verder, voorbij het Manneke Pis, waar ik zowat de slechtste selfie ooit neem.

Gelukkig is er een leerlinge die een véél betere neemt:

We komen voorbij de Grote Markt

en laten op de Grasmarkt de leerlingen vrij. Met de leraars reppen we ons door de galerijen, om aan de andere kant in een quiche- en pastahuis iets te eten. Ik krijg een heerlijke scampischotel met gember, koriander en verschillende soorten pasta.

De sfeer aan de tafel is ronduit gemoedelijk

en ik deel zelfs een stuk taart met de eega van een collega (sorry, kon het rijmen niet laten). Om te onthouden, overigens: brooddeegbodem, abrikozenmoes, slagroom, massa’s witte chocoladeschilfers.

We komen in de gietende regen terug op de Grasmarkt. Ik ben blij dat ik een hoedje op heb, sommige leerlingen waren zelfs inventiever.

Samen stappen we naar de Bozar, en verzamelen binnen om de tickets uit te delen.

Iets later zitten we allemaal vrolijk op het balkon, voor 6,5 euro. Dik in orde.

Het orkest van Anima Eterna komt stemmen.

We krijgen een fantastische uitvoering te zien: het Collegium Vocale is in grote doen, Van Immerseel doet dat schitterend, en de solisten, wel… Laat me het erop houden dat het een van de allerbeste uitvoeringen is die ik al gezien heb. Het applaus mag er dan ook wezen, en hier en daar wordt het zelfs een staande ovatie.

Ik heb het geluk dat ik terug mee naar Mariakerke kan met de auto, waarin ik toch net iets minder snel misselijk word dan in de bus. We moeten er wel nog een avondwandeling voor maken, maar het regent niet en het gezelschap is zeer aangenaam, ik vind het dus niet erg. Brussels by night heeft zijn mooie kanten.

We lopen op een bepaald moment zelfs door een bizar kunstwerk dat geluid maakt.

Het is vrij laat als ik terug in mijn eigen auto zit:

Tien minuten later sta ik thuis, steek ik de vuile borden in de afwasmachine, laat de was draaien, en plof in de zetel onder een dekentje. Met een zakje lekkers. Poeh.