Geplaatst op

Sophietje

Mijn beste vriendin uit het internaat in het tweede jaar. Ik weet niet meer precies wat we allemaal samen hebben uitgespookt, maar het was veel. En gortig, bij momenten :-p

Ik denk dat het intussen alweer twee jaar was dat we elkaar gezien hadden, maar dat stoort dus aan geen kanten: het voelt helemaal zo niet aan. En we kennen nog steeds elkaars familie, elkaars achtergrond, soit, elkaar.

Tegen half twaalf stond ze hier, dronken we een aperitiefje, en tegen twaalven trokken we naar ’t Boneryck, gewoon omdat het daar goed is, en we ongestoord kunnen kletsen. Wat we dan ook deden, over vanalles. En nog meer. And then some.

We genoten tussendoor ook van het eten, maar dat kletsen, dat was blijkbaar eens dringend. Over echt de meest uiteenlopende onderwerpen, van ouders, tot kleedjes van Van Nooten, tot jobs, broertjes, erfeniskwesties, familieperikelen, vakantiedagen, juwelen… Enfin, uitgebreid dus. En weet je? Het heeft immens veel deugd gedaan. Serieus.

IMG_1004

Here’s to us, Fie!

Geplaatst op

76 jaar min een dag

Morgen wordt ons pa 76, jawel. En net zoals vorig jaar wilden we daarom samen gaan eten. Toen waren we nog naar het stadscentrum getrokken met hem en Nelly, maar deze keer besloten we in Wondelgem te blijven: we hebben er immers het onvolprezen Boneryck.

Tegen half één schoven we onze voeten onder tafel en werd er ons een zeer fijn menu voor de neus geschoven, zonder haasten, maar ook zonder wachten. Ons pa werd er helemaal lyrisch van, maar dat kan ook aan de wijn gelegen hebben.

Ik moet het toegeven, het wàs inderdaad ook zeer lekker. Helaas kreeg ik naar het einde toe buikkrampen – er doet een gemeen virusje de ronde – en ben ik thuis dan maar even gaan liggen. Pa volgde trouwens het voorbeeld, hij wilde een tukje doen, terwijl Nelly rustig een boekje zat te lezen.

Extra taart hadden we niet voorzien, maar dat was ook aan geen kanten meer nodig, we hadden eigenlijk al te veel gegeten.

Maar ons pa had genoten, wij ook, en meer moet dat niet zijn, als ge 76 wordt.

Geplaatst op

Typisch vakantiedagje…

De dag begon gezapig met het afzetten van Merel op danskamp – ze was ongelofelijk vrolijk en enthousiast, was aan ’t huppelen op de parking, en toen ik weg wilde, plakte ze plots aan mij en begon te huilen – een koffietje, wat rondprutsen op de computer, en dan naar het dienstencentrum van Mariakerke, om eindelijk Barts identiteitskaart op te halen. Ik had er al gestaan, maar toen bleek ik een volmacht nodig te hebben. En de vorige keer realiseerde ik me pas bij het oprijden van de parking, dat ik de codes niet mee had. Derde keer goede keer: gewapend met vier documenten ging ik in de wachtzaal zitten, en yes, Bart is eindelijk weer legaal in ’t land.

Ik ging nog in ’t passeren even kijken bij de Bel&Bo en de Brantano voor respectievelijk regenjassen en rode sandalen, maar ik vond enkel een goeie groene jeans voor Wolf in de scouts voor tien euro. Ook nice, natuurlijk.

Daarna ging ik Bart ophalen, en reden we naar ’t Boneryck, voor een laatste kinderloze lunch. Want ja, dit weekend is mijn nest weer helemaal vol. Het is daar trouwens echt heerlijk zitten op het terras. En als je dan een vermoeide Bart voor je neus hebt, kan het zijn dat je de volgende reactie krijgt, als je er iets van zegt:

Maar door te eten, en zeker door het dessert klaarde zijn humeur helemaal op:

IMG_1172

We gingen terug naar huis, ik genoot van de laatste rustige uren, en ging dan tegen vieren naar Danshuis de Ingang, want Merel had een dansje klaar voor ons. Het werd een tocht door de jungle, en een Bollywooddansje. Grappig!

En toen maakten we nog zelf bananenijs, en zagen we dat het goed was!

Geplaatst op

Dokters en braces

Vandaag zijn er op school deliberaties voor de derdes, en aangezien ik geen derdes heb, had ik een dagje thuis. Heerlijk, gewoon, zeker omdat de kinderen nog op school zitten.

Ik bracht hen rustig naar school, deed boodschappen, en ging lunchen in het Boneryck met mijn wederhelft, die het zelfs zag zitten om op het terras te eten. Zalig!

Hij voelde zich bij het vertrek honderd man sterk, oordeel zelf maar:

IMG_6598

Maar na het voor- en het hoofdgerecht zat een koffietje er toch niet meer in: hij wou nog even liggen thuis, voor we om drie uur in het ziekenhuis moesten zijn.

Daar is alles trouwens bijzonder efficiënt: niet langer dan vijf minuten moeten wachten. Maar dokter Schepens was formeel: Bart heeft echt wel een zwaar letsel. Zijn kruisband is afgerukt (en vastgezet aan het been door drie gaatjes te boren en daardoor te naaien, zoals bij mijn enkel is gebeurd), en die heeft op zijn beurt een stukje bot afgerukt aan de eminentia van de tibia, dat met een vijs terug is vastgezet. De knie moet bij de val volledig uit de kom zijn gegaan, want ook bij de operatie ging hij onmiddellijk weer uit de kom. De laterale gewrichtsband is ook geraakt, maar moet vanzelf genezen. Maar door het impact is ook de achterkant van het gewrichtsplateau een paar millimeter ingedeukt. Daar is hij echter af gebleven, want volgens zijn zeggen is daar de remedie erger dan de kwaal. Het moet allemaal wel goed komen, en Bart zou zelfs weer kunnen gaan lopen, met tijd en boterhammen. En een brace en kine. Véél kine.

Zijn afneembare spalk/gipsvervanger moet hij blijven gebruiken ’s nachts, omdat hij zijn been zo veel mogelijk gestrekt moet houden. Voor overdag heeft hij een nieuwe, plooibare brace nodig die zijn kruisbanden volledig ontziet. Hij mag ook voorzichtig, mét krukken, steunen op zijn been.

En Talinn? Dat raadde Schepens categoriek af. We gingen er niks aan hebben, zei hij. En naar wat ik vanmiddag na de lunch heb gezien, kan ik er wel inkomen, ja. Bart zou het nooit een ganse dag volhouden, zelfs niet in een rolstoel. Maar het is wel absoluut niet leuk, natuurlijk. Volgend jaar misschien beter…

Enfin, wij nog naar de De Pintelaan om een brace. Morgen moet ik de hele dag werken, woensdag is Bart zowat de hele dag weg, en het zou anders ten vroegste donderdag zijn. Goh ja, de kinderen konden wel eventjes zonder ons, ze zijn groot genoeg intussen. Maar we hadden helaas niet op het verkeer gerekend, zodat we eigenlijk meer dan een uur weg waren om die brace.

Maar ze hadden zich thuis al lang zelf van een ijsje voorzien, hun boekentassen geleegd, en in het zwembadje wat afgekoeld, en ze zaten rustig naar tv te kijken toen wij thuis kwamen.

Gotta love those kids of mine!

Geplaatst op

Onverwacht fijne dag

Het deed deugd deze morgen: gisterenavond waren de punten binnen van deze rapportperiode – ik had nogal wat toetsen afgelopen week, en dus een stapel verbeterwerk – en die stress was dus weg. Ik werk 4/5 en heb normaal gesproken dus de donderdag vrij, maar vorige week was er de pedagogische studiedag, en afgelopen weekend zaten we in de Ardennen, en dus had ik met moeite tijd gehad om adem te halen. Vanmorgen liep ik met de kinderen naar school, kwam terug met verende tred, ruimde hier in huis, vouwde was, dronk koffie met de kuisvrouw, en stelde examens op. In stilte. Zonder kwetterende kinderen of lawaaierige leerlingen. Gewoon, stil. Zalig.

En toen kwam Bart onverwacht thuis: hij moest nog iets ophalen en zo, en ging dan even hier blijven werken, ongestoord. En of ik dan geen zin had om met hem te lunchen in het Boneryck. Tegen half een zat ik dus prinsheerlijk met mijn liefste parelhoen te eten, en ik genoot.

Ik moest nog wat kleine dingen doen, maar vooral: de druk was even weg. Er zijn nog wel die examens die opgesteld moeten worden, en de Latijnolympiade moet verbeterd worden, en ik moet nog om Sintcadeaus, en het huis is nog een halve puinhoop (de helft maar, met dank aan de kuisvrouw), maar toch. Fijne dag voorwaar.