Geplaatst op

Lectuur: “De bekeerlinge” van Stefan Hertmans

De boekenclub op school opnieuw van de grond krijgen, het lukt me maar niet. Soms denk ik dat het aan mij ligt, dat de collega’s niet graag met mij die dingen bespreken. Maar aan de andere kant heeft iedereen het ook zodanig pokkedruk dat het gewoon niet lukt. Mja…

Ik had tegen 18 november “De bekeerlinge” van Hertmans vooropgesteld, maar toen bleek dat ik eigenlijk alleen ging zijn. Niet veel boekenclub aan, natuurlijk.

Bon, ik heb het boek in ieder geval wel gelezen. Vond ik het een goed boek? Wel, ik ben er eerlijk gezegd niet helemaal uit. Het is een intrigerend boek, dat in elk geval, het blijft hangen. En ik hou van Hertmans’ barokke stijl, dat ook.

Het verhaal is vrij eenvoudig samen te vatten: in het Zuid-Franse dorp waar Hertmans een buitenverblijf heeft, stoot hij op het verhaal van een jonge Normandische edeldame die verliefd wordt op een Joodse jongeman en met hem vlucht. Wellicht heeft ze daar, in tijden van de kruistochten, nooit de implicaties van vermoed.

Hertmans verweeft haar verhaal met dat van zijn zoektocht naar bronnen, resten, ruïnes en verhalen over zijn onderwerp, en dat maakt het enerzijds net veel realistischer, anderzijds ook… ik weet niet… Het verbreekt een beetje de magie van het waargebeurde verhaal: telkens wanneer je net weer in het verhaal van de jonge Hamoutal wordt meegezogen, is daar weer de nuchtere stem van de auteur.

Maar zoals gezegd, het is bij momenten moeilijk om het boek neer te leggen, want het intrigeert mateloos, en het bleef dan ook door mijn hoofd spoken.

Een aanrader? Ik weet het dus echt niet. Als je houdt van Hertmans’ stijl, doen. En anders? Er zijn veel goeie boeken, geloof me.

Geplaatst op

Boekenclub: ‘Americanah’ van Chimamanda Ngozi Adichie

Ik geef het toe, ik had er nog nooit van gehoord, noch van de schrijfster, noch van het boek, en het zou nooit in mij opgekomen zijn om het te lezen. Maar waar dient een boekenclub anders voor? Een lieve collega leidde ons met zachte hand in de richting van dit boek, en we waren het er allemaal roerend over eens: het is een aanrader!

Het komt ietwat traag op gang, maar na verloop van tijd grijpt het je naar de keel, dit (quasi autobiografische) relaas van een jonge Nigeriaanse die opgroeit in Nigeria, als student naar Amerika verhuist, daar als buitenstaander en vooral ‘non-American black’ haar onomwonden kijk op de samenleving geeft, en na dertien jaar opnieuw verhuist naar de Nigeriaanse stad Lagos, met de nodige cultuurschok tot gevolg. Naast de scherpe maatschappijkritiek zit er ook een prachtig liefdesverhaal in verweven.

IMG_3140

Een voorbereiding rond de bespreking van dit boek hoefde niet, zó enthousiast waren we allemaal. We stonden eigenlijk er vooral van versteld hoe racistisch we in wezen eigenlijk allemaal zijn, hoe zeer we van onszelf ook vinden dat dat niet het geval is. En hoe weinig we eigenlijk weten van zowel Afrika, als van hoe het moet zijn om als zwarte in een hoofdzakelijk witte samenleving te functioneren.
Een kernzin is dan ook: “I feel like I got off the plane in Lagos and stopped being black.”

Het was voor ieder van ons een eye opener, zoveel is duidelijk. En een grappig detail: allemaal zijn we intussen zwaar geïntrigeerd door zwart natuurlijk haar en zwarte kapsels. Michelle Obama zal nooit meer dezelfde zijn.

Is dit boek een aanrader? Zeer zeker! Eigenlijk zou het bijna verplichte lectuur moeten zijn in de derde graad, je kijkt echt met andere ogen naar de ‘priviliged white’, want dat is uiteindelijk wat we zijn. Hier in onze contreien zijn het wellicht niet zozeer zwarte mensen, maar ik zou hier toch ook niet graag een Turk zijn, want ik vermoed dat je dan ook wel wat meemaakt.

Bent u dus nog op zoek naar een goed boek voor dit voorjaar of tijdens de vakantie? U weet alvast wat gelezen!