Ik had dat gevoel eigenlijk gisteren ook al, maar vandaag werd het alleen maar erger.
Het begon al schitterend: exact een minuut na middernacht hoorden Bart en ik gehuil in de gang, gevolgd door een geluid dat ongelofelijk onmiskenbaar is, het geluid dat alleen kots op een tegelvloer maakt. Fijn.
Bart ging in de weer met emmer en dweil, ik troostte onze Wolf, waste zijn voeten, en voorzag hem van een verse pyjama. En van twee kersenpitkussentjes, want hij was aan het bibberen van ellende. Ik ben zelfs even bij hem in bed gekropen om hem op te warmen en te troosten.
(Voor Bart was het nog erger, want die kon niet slapen, stond op, en kreeg prompt een alarmtelefoon van kantoor, waarop hij in zijn kleren en auto sprong en een kijkje ging nemen.)
Om kwart na zeven was alles gelukkig oké, maar tegen half acht bleek dat niet langer zo te zijn: Wolf voelde zich eigenlijk toch allesbehalve. En dus grabbelde ik mijn spullen bijeen, terwijl Bart in zeven haasten een boterhammetje voor me smeerde, belde ik mijn ma wakker met de vraag of Wolf bij haar mocht, en reed ik dus naar Zomergem.
Normaal gezien kan ik op 35 minuten van Wondelgem naar Zomergem rijden en vervolgens naar Mariakerke, en op tijd zijn om les te geven. Helaas. Er bleek iets gebeurd te zijn op de R4, waardoor het al aanschuiven was tussen Wondelgem en de afrit van Eeklo. Ik heb me op een bepaald moment op de pechstrook geschoten en ben zo kunnen afslaan. Bon. En toen bleken er ter hoogte van Belzele werken op de N9, met de nodige vertraging. En toen ik, na het induffelen van mijn zoontje onder een dekentje op de zetel van oma, naar Mariakerke reed, bleek er veel verkeer een alternatieve route gezocht te hebben, en stond ik een dik kwartier aan te schuiven op de lokale steenweg. Fijn. Ik was dus niet een paar minuten te laat, maar bijna twintig. Blah. Ik had mijn portie stress al binnen dus.
Ik bleek ook niet de enige te zijn met filetrubbels: een collega had net verwittigd dat ze het ook niet ging halen, en dus had ik onverwacht een uur studie te geven. Ik hoorde de klas tweedes al kabaal maken van een verdieping lager, en heb ze even tot orde gebruld. Meer dan een wenkbrauw optrekken heb ik de rest van het uur niet meer moeten doen.
Tijdens mijn half uur middagtoezicht regende het pijpenstelen, en toen ik om half vier de twee kleintjes ging ophalen, hebben we de ganse school afgelopen op zoek naar Kobes nieuwe handschoenen. Die hij op dag twee al kwijt was, of wat had u gedacht. Enfin, we hebben ze gelukkig gevonden, en de ontbrekende handschoen van Merel ook.
Merel die, vijf minuten nadat we thuis waren en ik nét een kop koffie voor mezelf had gezet, onbedaarlijk begon te huilen. Bleek ze – nog maar eens – in haar broek geplast te hebben en dus in een plasje te staan. Ik heb haar zonder meer opgepakt, naar de badkamer gedragen, haar kleren uitgestroopt, en haar in de douche gedropt. En daarna haar zonder plichtplegingen een pamper aangedaan “want als je in je broek plast, Merel, dan ben je een baby, en baby’s dragen pampers. En eten geen koeken.” Waarop ze zich duidelijk amper nog een centimeter groot voelde, en met geen woord gekikt heeft over de koekjes van haar vieruurtje, die ik in haar plaats heb opgegeten bij mijn intussen koude koffie.
Blah.
UPDATE: intussen is het elf uur, en is Merel al voor de tweede keer huilend wakker geworden. Ik vermoed dat ik later op de avond nog lakens zal mogen verversen.
