Bart weet dat ik eigenlijk niet echt een romantische ziel ben, maar dat ik zo mijn kantjes heb. Valentijn hoeft niet echt, maar ergens vind ik het wel fijn als hij het niet vergeet. Een simpel madeliefje of een versje volstaan, eigenlijk. Zelf had ik voor hem een nieuw dekbed gekocht, en kwam dat mooi uit voor Valentijn. Niks speciaals, dus.
Hij had een gelijkaardige toevalstreffer: via de Vrienden van het S.M.A.K. kon hij inschrijven voor een wandeling en diner met de exposerende kunstenaar, en laat dat nu toevallig nog Berlinde De Bruycker zijn. We hadden eind januari haar tentoonstelling al gezien – een heerlijke date met mijn liefste, met exquise lunch in de Mub’Art en aansluitend dus het S.M.A.K., my man knows how to woo his woman – maar dat deerde niet: haar werk is zwaar genoeg om meerdere keren te bekijken. Groot is de tentoonstelling niet, maar ze valt wel zwaar op de maag. Het was fijn om te luisteren naar de kunstenares, om vragen te kunnen stellen, haar motieven en emoties te beluisteren, haar methodes uit te pluizen.
Het diner daarna was iets minder, maar ook wel best te pruimen.
In ieder geval was het een fijne dag, eentje met veel geknuffel.
