Geplaatst op

Dode lupa – levende lupa?

Dinsdag, tijdens mijn voorlaatste les van dit jaar, ben ik gigantisch lomp geweest. Blijkbaar stond mijn geliefkoosde beeld van de lupa – de wolvin van Rome, met die twee baby’s eronder – iets meer naar voor op mijn lessenaar dan anders. ’t Is niet alsof er veel plaats over is in die schoendoos van mij.

Ik zwier met een gigantisch enthousiasme de zijflap van mijn bord open, en jawel, met een grote zwier knalt mijn lupa tegen de grond. Het marmeren voetstuk is quasi niet beschadigd, maar de wolvin zelf, in een soort gegoten kunststof, is in gruzelementen. De leerlingen zijn ijverig beginnen zoeken naar alle brokstukjes, maar ik was er echt het hart van in. Mijn pracht van een lelijk beest, zomaar aan diggelen!

Ik heb ze mee naar huis genomen, heb alles in elkaar gepuzzeld en beetje bij beetje aan elkaar gezet. Ik heb nog wat schilfertjes links en rechts over, maar al bij al valt het best goed mee. Ze is wat fragieler nu, en iets meer gehavend, maar bon, ze is weer toonbaar. Oef. Ik had het eigenlijk niet durven hopen.

Geplaatst op

Inner Circle

Al een paar keer heb ik het hier gehad over het beeld Inner Circle van Linde Ergo: die vrouwenfiguur in een cirkel op de dijk in De Haan. Liefde op het eerste gezicht was het: ik was er zot van van zodra ik het zag. Wellicht ligt het ook aan de locatie en het telkens wisselende beeld, maar bon. Telkens als ik in De Haan was om Wolf af te zetten of op te pikken, probeerde ik even te passeren en een foto te nemen, telkens op dezelfde plaats. Het duurde even voor ik het helemaal vast had, maar toch: het zijn 25 foto’s geworden van het beeld, met telkens een andere zeelucht, een andere achtergrond, ander licht,

Ik heb er een collage van gemaakt: geniet. Aanklikbaar om te vergroten.

Om even te kaderen hoe het er ook echt staat:

Of in een filmpje de foto’s na elkaar: