Al zo lang als wij boven slapen, kraakt ons bed. Of nee, eigenlijk niet ons bed, de laminaat eronder. Als jonge, onervaren gasten hebben we ons in de luren laten leggen door degene die onze toenmalige zolder heeft omgevormd tot een kamer. De vloer ligt niet waterpas en kraakt langs alle kanten. Tsja…
Dat kraken is op zich niet erg, ware het niet dat je dat dus ongelofelijk goed hoort in de kamers eronder. Bart was eens ziek en ik was bij Wolf op zijn kamer en verschoot me een ongeluk toen Bart zich draaide in zijn bed. Arme Wolf!
Maar nu – vraag me niet meer hoe – heb ik blijkbaar ontdekt hoe ik dat kraken kan tegengaan. Ik moet, voor het slapengaan, gewoon het linkerachterpootje van het bed eventjes optillen. Even van de grond halen en terug neerzetten, en het kraken is gedaan. Tot de volgende avond, want als ik het dan vergeet, begint alles weer te kraken.
Geen idee hoe of wat, maar mijne vent lacht me dus elke avond uit wanneer ik, bij het slapengaan, even dat pootje optil.
But hey, als dat werkt, waarom ook niet? Ik ben nu wel benieuwd naar de fysica daarachter, maar dat zal wellicht altijd een raadsel blijven.
