Dat het wijvenweek is, dat heeft u wellicht al gemerkt: wie een paar blogs volgt, kan er niet naast kijken. Meer dan 200 vrouwen (of mannen die het wijf in het diepst van hun gedachten even aan het woord laten) zetten deze week de maskers af. Jawel. Het is de moeite.
We kregen ook een dagthema op, en vandaag was dat de beauty queen in het diepst van ons gedachten.
Hmm.
Ook ik worstel daarmee. Diep in mij zit er een jong, slank, knap ding. Diep. Heel diep. Dat jong en dat knap zal ik wel nooit meer worden, dat slank, daar werken we aan. Nu ja, een maat 42 vind ik al slank :-p
Maar ik meen dat dus ergens wel: in mijn gedachten zie ik er altijd beter uit dan in werkelijkheid. Vaak schrik ik dan van foto’s, of van een toevallig spiegelbeeld. Ik woog op een bepaald moment meer dan honderd kilo, en nog zag ik er in mijn hoofd niet zo dik uit. Tot ik dan van die confronterende foto’s in handen kreeg. Toen ik dan door mijn zwangerschap vijftien kilo was vermagerd, vond ik het het ideale moment om daar iets aan te doen, en dankzij de Weight Watchers lukt dat ook aardig.
Alleen ben ik er een verschrikkelijke ijdeltuit door geworden. Altijd en overal check ik mezelf, en ik vraag ook heel erg vaak bevestiging, puur uit onzekerheid. Van Bart, van mijn ma, van de kinderen, van de babysit… Gewoon omdat ik het beeld dat ik van mezelf heb, niet vertrouw. Ook ben ik er eigenlijk wel trots op dat ik zoveel vermagerd ben, al moet er nog serieus wat af. Gelukkig heb ik een man die dat begrijpt, en me dan ook regelmatig zegt hoe goed ik er wel uitzie. Dat is trouwens de enige motivatie om op gewicht te blijven, en er zelfs nog een paar kilo extra af te proberen krijgen. Oh vanitas vanitatum, omnia vanitas…
En verder? Ach ja, ik ben de veertig voorbij, ik moet me geen illusies maken. Ik ben altijd al grof gebouwd geweest, en ik ben er al mee gepest sinds ik vijf was. Ik ben breed van schouders, van heupen, van gestel. Er mag nog tien kilo extra af zijn, slank zal ik nooit worden. Dat hoeft ook niet. Ik heb korte, dikke pootjes. So be it. Mijn haar, daar valt ook al gans mijn leven geen zak mee te beginnen. Mijn kapster bevestigt dat: ik heb heel dun, heel broos en heel weinig haar. Mijn kapselmogelijkheden zijn dan ook heel erg beperkt. Ach ja.
Wel ben ik sinds een dik jaar of zo regelmatig een dagcreme beginnen gebruiken. Eigenlijk dankzij een Buzz actie: de Revitalift van l’Oréal doet het hem wel voor mij. Maar zonder make up kom ik mijn kot niet uit. Dat is ook al zo sinds jaar en dag. Als tiener trok ik gewoon een lijntje met een zwart kohlpotlood op mijn onderste ooglid. Na mijn studententijd kwam daar ook nog een zwarte lijn eyeliner bij net boven mijn bovenste wimpers. Sinds een paar jaar gebruik ik ook alle dagen mascara, waar dat vroeger enkel bij speciale gelegenheden was. Foundation, daar begin ik niet aan. Al zou dat stilaan eigenlijk wel moeten. Wel gebruik ik concealer om de ergste puistjes en dergelijke weg te moffelen.
Maar wat ik wel al eigenlijk altijd doe, is parfum gebruiken. Ik kan tegen zeer weinig soorten, maar mijn schoonmoeder heeft jaren geleden ooit per ongeluk het ideale parfum gekocht. Als prille twintiger was het Ispahan van Yves Rocher (bestaat niet meer), intussen is het al jàren Trésor van Lancôme. Blijkbaar is het een vast kenmerk, mijn leerlingen herkennen me eraan.
Ik word meestal wat jonger geschat dan ik in werkelijkheid ben. Gelukkig maar. Maar er komt toch zo’n kwartiertje werk bij kijken: reinigen, crème, lenzen, make up, juwelen… Zonder dat kom ik de deur niet uit. Alleen mijn kuisvrouw en mijn gezin mogen me in onbewerkte toestand zien. Veertig, het is niet mild. Maar zoals Wolf ooit zei: ik kuis nog behoorlijk op. Oordeel zelf maar, de voor en na (maar schrik niet te hard, het licht was bijzonder ongenadig):
