Het zijn barre tijden voor het larpen, tegenwoordig, zoals voor zovele dingen. Maar larpen, dat kan je op quasi geen enkele manier coronaproof uitvoeren. Ik bedoel maar: op de grote evenementen zijn er ongeveer 150 mensen op een relatief kleine oppervlakte die samen in een herberg zitten, in grote slaapzalen slapen – van die scoutsdingen met stapelbedden per twee naast elkaar – eten in grote eetzalen en op tijd en stond stevig met elkaar op de – latex – vuist gaan, close combat en vaak full contact. En dat vermijden, tsja, dan heb je geen larp meer.
Larpen is dus al meer dan een jaar – wat zeg ik, anderhalf jaar – geschrapt, en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort weer zal mogen. Meh.
In december was er nog een online Aether, deze keer ging het om een heuse Haven. Jawel, compleet met volledige setting, figuranten, en zes verhalen waarin je telkens met zes spelers een probleem moest zien op te lossen, eigenlijk zoals je op een evenement een missie gaat doen met een groep van zes.
Ik had gekozen voor het onderzoeken van een ruîne van een vorige beschaving, iets waarin ik intussen een beetje een expert ben geworden en zowat de enige, naast mijn medevossen, die de taal kan begrijpen.
Ik heb eigenlijk een zeer amusante avond gehad, en het leuke is dat je dingen kan doen die je in het echt niet kan waarmaken, zoals bijvoorbeeld aangevallen worden door een honderdtal kurkdroge mummies, en die dan in brand steken. En dan er eentje van die brandend op mijn staf spietsen en daarmee een mumakil doen, zijnde van links naar rechts zwieren – die dingen wegen niks – en er de rest mee omverkegelen en in brand steken.
Na het avontuur zijn we nog aan een virtueel kampvuur beland, met toch wel nog wat spelers, en zijn we zoals in het echt tot vier uur blijven kletsen. Net echt.
Yup.
Ik miste de koude voeten, de rook van het vuur in mijn kleren, en de doorgegeven fles mede – dat laatste komt nu ook wellicht nooit meer terug – maar verder was het wel right in them feels.
Ik mis het larpen zo keihard, maat…