Man, voor je twee keer met je ogen kan knipperen, zijn je kinderen groot!
Neem nu Wolf: nog niet zo lang geleden moesten we zijn handje nog vasthouden, nu gaat hij zelf babysitten, nota bene soms zelfs bij kinderen waarvan de oudste de leeftijd van Kobe heeft. Tsja, je kan een twaalfjarige natuurlijk niet de verantwoordelijkheid geven over kleinere broertjes of zusjes.
Maar Wolf doet dat graag en Wolf doet dat blijkbaar ook goed; ze zijn allemaal even enthousiast, vooral de jongens, en hij wordt meer en meer geboekt.
En ik, ik kan zonder nadenken naar het koor of naar een lezing of iets gaan eten, zonder dat ik moet kijken of Bart ook thuis is.
Een gemak, zo’n inwonende babysit!
