Geplaatst op

Zuiddag 2015

Vorig jaar was er nog één leerlinge in mijn klas die geen job had gevonden voor Zuiddag, en die heb ik toen zelf maar in dienst genomen om mijn berging aan te pakken. Ik was daar toen zo content van, dat ik ook dit jaar een leerling heb laten werken in ruil voor 40 euro voor een goed doel.

Timon stond hier netjes om negen uur, en samen zijn we toen maar de motregen gaan trotseren. Enfin, ik was eigenlijk vrij vlug weer binnen, want het eerste werkje dat ik voor hem had was er eentje dat mijn rug absoluut niet meer aankan: het herstapelen van een ganse hoop stenen tegen de muur.

IMG_9668

Timon deed dat snel en grondig, en ik was meteen al tevreden. Daarna hebben we samen de houtstapel aangepakt, die de kraanman uit het houthok had geplukt en in het achtertuintje had gedropt. Letterlijk. Dit was de toestand van de achtertuin op het moment dat we er nog moesten aan beginnen.

IMG_9584

Timon was misschien niet zo handig in het stapelen, maar wel in het aangeven, en meer moest dat eigenlijk niet zijn. Tegen half elf hadden we de hele boel al opgeruimd, en een hoop onverwachte fauna opgespoord. Zo zagen we een heel aantal spinnen die ik nog nooit eerder gezien had: van zwart tot bruin, met een heel specifieke tekening op het achterlijf, tot zo’n drie cm groot. Als iemand weet wat het is: graag!

Plots zagen we ook twee padden, een bruine en ene met een eerder oranje tekening. Timon zei dat hij er daarna nog meer had gezien. Bizar!

padden1

Intussen deden we vrolijk verder, en bleek er onder het hout nog een stenen vloertje te zitten, dat we vlot konden uitbreken.

IMG_9685

Ook daar zagen we een soort spin die ik nog nooit gezien had.

We reden nog even tot aan het containerpark om alle afval weg te brengen, aten, en toen moest ik eigenlijk wel gaan douchen om les te gaan geven. Timon bleef nog even verder werken, haalde de overwoekerende klimop nog grotendeels weg, en verplantte nog een azalea japonica. Daarna mocht hij van mij al vertrekken: ik was bijzonder tevreden met het resultaat.

IMG_9707

Het ziet er nog slordig uit, maar het is de bedoeling dat er een moestuintje komt voor Kobe, ik moet het sowieso nog omspitten.

Enfin, ik ben in elk geval ongelofelijk fan van het principe van Zuiddag. Volgend jaar meer!

 

Geplaatst op

Planetarium

Ik was vrijwilliger, vandaag. Elk jaar gaan onze zesdes naar het planetarium in Brussel. Drie jaar geleden was ik al eens meegeweest, en ik vond het machtig interessant. De ‘show’ duurt wel 2,5 uur, en da’s lang, maar de moeite waard. Het sluit blijkbaar volledig aan bij de lessen aardrijkskunde, en sommige stukken zijn echt niet gemakkelijk. De lesgever van dienst goochelde met begrippen zoals circumpolaire sterren, inclinatie, declinatie, equator- en horizoncoördinaten, siderische en synodische maanden, sterrendagen en zonnedagen, precessie van de aardas, azimut, rechte klimming, culminatiehoogte, lichtjaren, astronomische eenheden, planetoïden, Cassiopeia, De Voerman, de terugloop van het lentepunt en nog zo wel een paar dingen.

Ik had maar vier uur les vandaag, waarvan twee in de zesdes, en ik zag het volledig zitten om taken te geven, en dus ging ik mee. Heerlijk, maar koud. En die koepel met de projecties is echt de max.

Enfin, meer foto’s vindt u hier op de website van de school. Waar anders?

Geplaatst op

Arduino

Ik had er al veel van gehoord, van een Arduino bord, en had eigenlijk al de kinderen willen inschrijven voor een cursus Coder Dojo, maar dat was eigenlijk nog nooit gelukt wegens teveel andere activiteiten. Maar nu richtte ArdLab – de vader van een van onze leerlingen – cursussen in voor onze leerlingen, en mocht er per groepje ook een leerkracht meedoen, gratis en voor niks. Ik was er als de kippen bij om me in te schrijven, want prutsen met techniek en hardware, ik vind dat eigenlijk de max.

IMG_9225

Maar wat is nu in hemelsnaam een Arduino? Wel, eigenlijk is dat een microcontroller, een klein programmeerbaar stukje computer dat je vanalles kan laten doen. Als je het – met nog tussenstukjes, dat wel – aansluit op pakweg je kerstboomlichtjes, kan je die Stille Nacht in morse laten knipperen. Of je kan, met een lichtsensor en een motortje, het ding je gordijnen automatisch laten sluiten als het donker wordt, dat soort onzin. Je sluit het via USB aan op je computer, en kan het programmeren om dingen te laten doen.

En dat is wat ik nu aan het leren ben, acht maandagavonden van zes tot negen. Vandaag was het eigenlijk behoorlijk theoretisch: je moet uiteraard eerst de grondbeginselen van de programmatie in C++ aanleren, om pas daarna te leren spelen. Ik ben een absolute leek, maar was wel bijzonder gefascineerd door het bord dat voor mijn neus stond. Hans, de lesgever, had voor ons allemaal ideale beginnersbordjes gemaakt: een Arduino, met een schakelingenbordje ernaast (ik hoop dat ik de juiste term gebruik), een potentiometer en nog wel wat dingen.

Voor we het goed en wel beseften, deden we een lichtje knipperen. En daarna dimden we dat lichtje, snel en traag, en met onderbrekingen en al.

Wijs hoor, maar wel vermoeiend, en ingewikkeld. Ik hoop maar dat ik het volhoud, maar voorlopig vind ik het absoluut de max.

Geplaatst op

Brandoefening

Ja, de brandoefening van vandaag op school was min of meer aangekondigd. Als in: ergens deze week, dit is het evacuatieplan, dit zijn de richtlijnen. Die ik – ik geef het toe – cursorisch heb gelezen. Tot midden in de les vandaag het alarm afging. Het duurde even tot het tot me doordrong dat het een oefening was, om eerlijk te zijn. Mijn 26 zesdes vonden het bijzonder amusant, en gingen eigenlijk zeer gedisciplineerd naar buiten, gingen staan waar ik hen vroeg te staan, stonden zelfs netjes in twee rijen tot ze geteld waren, en ik ons als present ging aanmelden. En toen bleek ik in al het gedoe compleet vergeten mijn fluohesje aan te trekken. Het ligt nochtans netjes in de schuif vooraan, ik had het maar te pakken.

Maar blijkbaar waren alle 700 mensen op minder dan drie minuten buiten en aangemeld. Ik vind dat eigenlijk niet slecht. Alleen moesten we nog van de speelplaats langs de straat en het wandel/fietspad naar de grote parking achteraan wandelen, omdat we bij geval van echte brand in de weg zouden staan van de brandweerwagens. Op zich niet erg, ware het niet dat ik die morgen getwijfeld had wat ik aan mijn voeten ging doen, en toch maar gekozen had voor de mooie zwarte, maar behoorlijk hoge en eigenlijk niet zo heel comfortabele sandalen. Zeven uur les na elkaar, het is niet dat ne mens dan afstanden doet, nietwaar.

Juist ja.

Maar ik weet nu intussen toch mijn fluohesje liggen, en ik zal het de volgende keer niet vergeten!

Geplaatst op

Zuiddag

Wie er al van gehoord heeft en vooral al heeft meegedaan, is sowieso enthousiast. Maar als je het nog niet kent: Zuiddag is een aanrader.

Zesdejaars van gans Vlaanderen komen een dagje werken, en daarvoor stort de werkgever 40 euro (privépersoon) of 50 euro (bedrijf) naar Zuiddag, waar het integraal naar een goed doel gaat.

Vorig jaar is er hier een leerlinge aan de slag gegaan om de berging, een project waar ik me maar niet kon aanzetten, aan te pakken. Sindsdien heb ik dus een schitterende, praktische berging. Ook dit jaar ben ik van plan om een van mijn leerlingen aan het werk te zetten. Ik weet nog niet precies wat, maar er is altijd wel vanalles te doen, al was het maar tuinwerk.

Met andere woorden: heeft u nog ergens zo een van die klusjes die op uw zenuwen werken, waarvan u al lang zegt dat het dringend moet gebeuren en die u maar op de lange baan blijft schuiven: het zou wel eens het juiste moment kunnen zijn. Samen de zolder opruimen, bijvoorbeeld, waarbij de jonge benen al het overtollige gerief de trap afdragen richting garage, en u helpen bij het rijden naar het containerpark. Of dat tuinhuis en de ramen afschuren en een nieuw laagje beits geven. Of uitgebreid mee naar de Ikea gaan, u helpen dragen met pakketten en ze voor u in elkaar zetten. Of desnoods gans uw boekenkast uitlegen, grondig afstoffen en alles weer netjes gesorteerd op zijn plaats zetten, ik zeg maar wat. Zelfs babysitten is een optie, zolang het maar op donderdag 22 oktober is.

U opgeven is kinderspel, en desnoods wil ik het voor u doen. U kiest overigens zelf wie er bij u komt werken, ze solliciteren zelf. Stad, platteland, dat maakt niet uit. Gewoon doen.

(De blogpost van onze school over Zuiddag vindt u hier.)

Geplaatst op

Werkendag. Allez ja, een beetje toch.

Deze morgen stond het gros van mijn collega’s netjes om half negen op school, vermoed ik: er waren deliberaties voor de luttele herexamens, en alle nieuwe leerlingen met een speciale problematiek werden overlopen. Ik had echter geluk dat al mijn leerlingen geslaagd waren, en ik hoefde er dus niet te zijn. Yay!

Maar de personeelsvergadering in de namiddag, die kon ik uiteraard niet overslaan, en dus maakten de kinderen en ik in de voormiddag onze valiezen, bracht ik hen tegen één uur naar ons ma, en reed ikzelf tegen half twee naar Mariakerke. De kinderen zagen het volledig zitten, want het was mooi weer, en kozijn Alexander was er om mee te spelen!

Het liep allemaal een beetje uit, en dus was het vijf uur voordat ik terug met het kroost in Wondelgem stond, terwijl ik eigenlijk rond vijf uur had willen vertrekken richting De Panne voor een Waelekesweekend. De kinderen hun valiezen waren klaar, die van Bart ook, maar ik moest nog mijn eigen spullen wat samenrapen, en vooral ook instructies geven voor strandgerief, zwemgerief, schoenen en dat soort onzin.

Een en ander resulteerde in het feit dat we stipt om zeven uur aan het hotel in De Panne stonden, en ons iets later mochten installeren in toch wel echt mooie kamers, zij het dat onze familiekamer een beetje klein was voor vijf personen (er was een stapelbed kapot, en dus moesten we er een extra bed in wurmen). Vooral Nelly’s kamer was prachtig: lange hoge ramen met uitzicht op de zee.

IMG_8256

Tegen half acht zaten we in het restaurantgedeelte, met uitzicht op dijk en zee. Neem dat gerust letterlijk: het schuifraam naast onze tafel gaf uit op de dijk, zodat de kinderen vrolijk naar buiten konden lopen en zich tussen de gangen door even konden uitleven op het strand. Zelf ben ik ook even gaan piepen naar de prachtige zonsondergang, en was ik jaloers op de paardenwandelaars.

En na het eten heb ik nog een avondwandeling gemaakt met Wolf, langs het strand. In het passeren hebben we nog snel een geocache meegepikt, ook al hadden we niks bij om te schrijven.

Enfin, een goeie start van een fijn weekend, daar ben ik zeker van!

 

Geplaatst op

Vrij

Deze morgen werd Wolf om kwart over acht opgehaald door de mama van zijn beste vriend, om samen met de nummer drie van het trio naar zijn sportkamp te gaan. Tegen half negen kropen de twee andere kinderen in de auto, en zette ik hen af bij IdeeKids aan de Coupure. En toen? Toen had ik gewoon tijd voor mezelf.

Ik ben met een bloemetje naar school gereden om er de nieuwe adjunct-directeur te verwelkomen, die toevallig ook mijn aangetrouwde nicht is, en die ik dus heel goed ken. Meteen kreeg ik ook mijn nieuwe lesrooster, en ik zie het echt wel weer zitten. Aansluitend deed ik boodschappen, en nog wat later kwam een goeie vriend langs, die vorig jaar is verhuisd en die ik dus lang niet gezien had. We hebben fantastisch zitten kletsen, lekker gegeten, en nog meer gepraat. Het deed echt wel deugd, een gesprek met een volwassene, zonder kinderen in de buurt.

Tegen vieren stond ik alweer aan het dagkamp, en kreeg ik twee vrolijke kinderen mee naar huis. Wolf werd tegen half vijf afgezet, en was duidelijk moe, maar wel tevreden. Maar het was duidelijk uit met de rust: vragen langs alle kanten, verhalen die moesten verteld worden, en vanaf vijf uur de tv die aanging.

Tsja.

Maar die paar uur rust nemen ze me alvast niet meer af :-p

Geplaatst op

En nog een dagje zonder de kinderen te zien, of toch nauwelijks

Het is de laatste werkdag, en het is maar best ook, want mijn pijp is uit. Enfin, morgen of overmorgen kom ik nog wel eens terug, wellicht, maar officieel is het vandaag.

Deze morgen zat ik al om half negen met de leerlingen van de vierdes op school, om rapporten uit te delen en stand by te zijn om de boeken te laten ophalen. Om half elf mochten de leerlingen dan hun examen komen inkijken en bespreken. Omdat er sowieso weinig animo was – de laatste dag + de warmte – kon ik ondertussen toetsen en dergelijke sorteren. Ambetant werk, maar het moet wel gebeuren.

Om half één mochten we de leerlingen de laan uit sturen, en werden we verwacht voor een algemene personeelsvergadering waarop algemeen directeur Brynaert ons zou toespreken. Ik zat al eventjes op hete kolen: wie ging onze nieuwe directie zijn? Want ik heb dit jaar heel fijn samengewerkt met Anja, maar vooral met onze nieuwe adjunct Marino. Helaas… Anja wordt effectief de nieuwe directeur – yay! – maar we zijn Marino wel kwijt: hij wordt directeur van de middenschool van het Lyceum. Op zich een mooie promotie, maar toch sterk gemengde gevoelens. En toen viel ik van verbazing bijna van mijn stoel. Want uiteraard werd ook de nieuwe adjunct aangekondigd, en dat werd, totaal onverwacht voor mij, de vrouw van mijn neef, zijnde Sofie Vercoutere! Een vriendin en familie dus! Ik stuurde haar onmiddellijk een smsje, en ze zei dat ze inderdaad niks had mogen zeggen. Kan ik wel begrijpen, maar man, wat een verrassing! Enfin, ik weet nu al dat ze dat heel goed zal doen, ik heb er het volste vertrouwen in.

Daarna zijn we met een aantal blijven picknicken in de binnentuin, waar het in de schaduw heerlijk toeven was. De broodjes kwamen misschien wel wat laat, maar smaakten des te beter.

Ik ben nog heel even langs huis gegaan om een brood te gaan brengen. Ha ja, ik kon er de jongens niet om sturen, want die waren na school opgehaald door Barbara, een ander nichtje, die Barts kinesiste is en wier zoontje vandaag een verjaardagsfeestje gaf. En niet zo maar een verjaardagsfeestje: een heus bosspel met alles erop en eraan! Dat kan, als je in de Lembeekse bossen woont natuurlijk!

Ik repte me terug naar school voor het oudercontact, waar ik toch de volle vier personen heb gezien op drie uur tijd. Maar tegen het einde kreeg ik knallende koppijn. Een Panadol van een gram haalde blijkbaar zelfs niks uit, maar toch nog bedankt aan de gulle collega die me probeerde te helpen. Ik reed naar Lembeke, en zag intussen ronduit scheel van de koppijn. Ginder heb ik een boterhammetje gegeten in de hoop dat dat iets zou uithalen, maar helaas.

De hele weg terug heb ik keihard op mijn tanden zitten bijten om me toch maar op de weg te concentreren, maar zodra ik thuis kwam, ben ik richting toilet gespurt en beginnen overgeven. Tsja. Daarna heb ik me op de zetel gelegd, met een kussen op mijn kop, en heb me twee uur niet verroerd, kotsmisselijk. En toen was het plots voorbij. Compleet. Zomaar. Ik heb zelfs nog met Bart naar tv gekeken en een ijsje gegeten. Bizar. Ik vermoed dat het migraine was, als ik het zo hoor. Bleh.

Maar nu is er dus vakantie. Of, zoals Wolf blijkbaar had verkondigd tegen Barbara: “50% kans dat mama morgen of overmorgen ziek wordt. Het is elk jaar van dat.” Juist ja.

Vakantie, zegt u?