Geplaatst op

Af.

De brochures voor school, voor de tweede en de derde graad, zijn af. Eindelijk. Omdat we de opties en complementaire vakken wat aan het omgooien zijn, moest er wel wat in gewijzigd worden, ja. Vooral met die richtingen was het puzzelen om ze op de juiste manier in de layout te krijgen, maar bon, het is gelukt. Alle foto’s zijn geüpdatet, de teksten zijn aangepast, en ze zijn klaar voor kopie, zodat ze zaterdag kunnen gebruikt worden.

En de eerste die me nu nog iets extra’s vraagt, bijt ik. Serieus.

Geplaatst op

Boekenclub: ‘Americanah’ van Chimamanda Ngozi Adichie

Ik geef het toe, ik had er nog nooit van gehoord, noch van de schrijfster, noch van het boek, en het zou nooit in mij opgekomen zijn om het te lezen. Maar waar dient een boekenclub anders voor? Een lieve collega leidde ons met zachte hand in de richting van dit boek, en we waren het er allemaal roerend over eens: het is een aanrader!

Het komt ietwat traag op gang, maar na verloop van tijd grijpt het je naar de keel, dit (quasi autobiografische) relaas van een jonge Nigeriaanse die opgroeit in Nigeria, als student naar Amerika verhuist, daar als buitenstaander en vooral ‘non-American black’ haar onomwonden kijk op de samenleving geeft, en na dertien jaar opnieuw verhuist naar de Nigeriaanse stad Lagos, met de nodige cultuurschok tot gevolg. Naast de scherpe maatschappijkritiek zit er ook een prachtig liefdesverhaal in verweven.

IMG_3140

Een voorbereiding rond de bespreking van dit boek hoefde niet, zó enthousiast waren we allemaal. We stonden eigenlijk er vooral van versteld hoe racistisch we in wezen eigenlijk allemaal zijn, hoe zeer we van onszelf ook vinden dat dat niet het geval is. En hoe weinig we eigenlijk weten van zowel Afrika, als van hoe het moet zijn om als zwarte in een hoofdzakelijk witte samenleving te functioneren.
Een kernzin is dan ook: “I feel like I got off the plane in Lagos and stopped being black.”

Het was voor ieder van ons een eye opener, zoveel is duidelijk. En een grappig detail: allemaal zijn we intussen zwaar geïntrigeerd door zwart natuurlijk haar en zwarte kapsels. Michelle Obama zal nooit meer dezelfde zijn.

Is dit boek een aanrader? Zeer zeker! Eigenlijk zou het bijna verplichte lectuur moeten zijn in de derde graad, je kijkt echt met andere ogen naar de ‘priviliged white’, want dat is uiteindelijk wat we zijn. Hier in onze contreien zijn het wellicht niet zozeer zwarte mensen, maar ik zou hier toch ook niet graag een Turk zijn, want ik vermoed dat je dan ook wel wat meemaakt.

Bent u dus nog op zoek naar een goed boek voor dit voorjaar of tijdens de vakantie? U weet alvast wat gelezen!

Geplaatst op

Den Haag

Het begon allemaal prima vandaag: zo goed als alle leerlingen present, en een bijzonder vlotte rit richting Den Haag. Alleen… Op de bus kregen we het nieuws al te horen, en we reageerden, zoals het halve land, met ongeloof. Zó erg kon het toch niet zijn? Een knal? De berichten bleven binnenstromen, er volgden beelden, en de ontzetting groeide.

Maar wij zaten in Nederland met 43 leerlingen, en lieten ons project doorgaan: 6 kleine groepen trokken doorheen de Haagse binnenstad op verkenning, bekeken de architectuur, trokken foto’s, lazen hun opdrachten. De school nam contact op, vroeg ons terug te keren, en wij zeiden nee. Wat konden we anders? Onze leerlingen zaten verspreid doorheen de hele stad, we konden die niet echt terugroepen. En dan was er nog de buschauffeur, die pas om 15.00 uur terug aan zijn bus ging zijn, en wiens telefoonnummer we niet hadden. Oké, ik weet het wel, voor alles was een oplossing te vinden, maar wij zagen daar in Den Haag de noodzaak niet van in. En dus lunchten we en trokken daarna met onze leerlingen naar het Eschermuseum.

We kortten het museumbezoek toch een beetje in op aandringen van de school, en tot ergernis van zowel leerlingen als gidsende leerkrachten, maar bon. Een half uur vroeger dan voorzien zaten we op de bus, en maar liefst een uur vroeger dan aangekondigd stonden we terug op school, want zelfs de standaard file bij het buitenrijden van Den Haag was er niet.

En toen kwamen thuis de beelden, het nieuws, de details… en ik was blij dat we in Den Haag zaten vandaag. Echt waar.

Neutraal verslag met foto’s is hier te vinden.

Geplaatst op

Start van het fotoproject van de vijfdes

Het is blijkbaar al de vijfde keer dat ik meedoe aan het fotoproject van de vijfdes. Zoals vorige jaren stond ik deze voormiddag in voor de workshops en de vier fotografen. Eentje zat vast in de file, maar haar leerlingen hebben we dan tijdelijk over de andere drie verdeeld. Kan gebeuren.

De namiddag was deze keer wel helemaal anders dan vorige jaren: niet langer een uitgebreide opdracht op één locatie, maar een GPS-tocht van vijf kilometer met controlepunten en daar telkens ook de opdrachten. Het liep niet helemaal zoals gepland, en er is dus nog behoorlijk wat bijsturing nodig, maar het idee was wel oké, denk ik.

Zelf heb ik dus een dikke twee uur op een campingstoeltje zitten lezen aan een sluis in het Gentse. Beetje fris, maar ik was goed ingepakt, gelukkig maar.

Enfin, ’t zullen wellicht korte postjes worden deze week, want naast de GWP moet ik ook nog het blog van de school onderhouden met verslagen en zo. Bezigheid, iemand?

De schoolpost over onze activiteit vandaag: http://www.kamariakerke.be/2016/03/21/gwp-vijfdes-workshop-fotografie-en-gps-tocht-doorheen-gent/

 

Geplaatst op

Van oudercontacten en een bloedend hart.

Ik denk van mezelf dat ik wel een behoorlijke leerkracht ben. Ja, ik klets veel in mijn lessen, ik betrek er de meest bizarre onderwerpen bij, en ik weid bijzonder graag uit, maar ik behaal nog altijd perfect mijn leerplandoelstellingen en eindtermen, en de meeste van mijn leerlingen zitten wel graag bij mij in de klas. Dat is niet onbelangrijk wanneer je een keuzevak hebt, natuurlijk.

Ik denk dan ook dat ik de meeste van mijn leerlingen behoorlijk goed kan inschatten. Al zijn er natuurlijk altijd die vrijwel geen woord zeggen, en waar je dan ook geen hoogte van krijgt.

Maar vandaag, op het oudercontact, heb ik als klastitularis drie bijzonder intense gesprekken gehad. Mijn mond viel bij momenten open, ik wist niet wat te zeggen of hoe te reageren, en gelukkig was na afloop de directie nog aanwezig bij wie ik mijn hart kon luchten.

Wij zijn pedagogen, geen psychologen, maar toch ben ik altijd weer blij als zowel leerlingen als ouders zich tot ons richten wanneer er zware problemen zijn. We staan niet zo dicht bij een leerling als zijn/haar eigen ouders, maar we zijn ook geen volslagen vreemden. En we zijn toch weer volwassenen, die op een andere manier luisteren en kunnen helpen dan de klasgenoten of vrienden en vriendinnen. En we kennen vooral ook de volgende stap, wie we moeten aanspreken voor professionele hulp.

Maar als ik zo van die zware verhalen hoor, of ze nu al in het verleden liggen of nog moeten aangepakt worden, telkens weer bloedt mijn hart. En ouders zijn vaak verwonderd van ons empathisch vermogen en onze bereidheid tot helpen. En telkens weer zeg ik hen: wij zijn misschien leraars, maar onze job is niet het aanleren van leerstof. Onze job is het begeleiden van jongeren naar een volwassen wereld, en dan hoort het uitsteken van een helpende hand daar ook bij, al zijn het misschien problemen die niet meteen gerelateerd zijn aan school. En dan proberen we hen op elke mogelijke manier bij te staan. Want dat, dat is wat we doen.

Geplaatst op

Uitvaart 2016 (100-dagen)

Oef, hij zit er ook weer op, die Uitvaart. En ik moet het toegeven: hij was best geslaagd!

Ik heb er gisterenavond nog tot acht uur gezeten, bij de leerlingen, en ook deze morgen was er generale repetitie. Daar heb ik een stuk van gezien, maar ben halverwege weg gegaan, want blijkbaar ging ik erin voorkomen. En wat ik had gezien, was gestructureerd en in orde, en dan ging de rest ook wel zo zijn.

Enfin, daar heb ik toch het grootste deel van de ochtend aan gespendeerd, ben me dan thuis gaan omkleden in chiquere kleren – het thema was galabal – en dan was er natuurlijk de show. Daar kan u foto’s van bekijken en een verslagje van lezen op de schoolwebsite. En ook dit jaar werd er zonder morren, met man en macht gewerkt om alles zo snel mogelijk proper te krijgen, en was alles netjes weg tegen vier uur. Chance voor mij, want ik wilde voor vier uur op de lagere school zijn, want daar organiseerden de zesdes hun koffiestop voor Broederlijk Delen. Dat had ervoor gezorgd dat ik gisterenavond om half negen Wolf nog instructies stond te geven hoe hij twee cakes met chocoladestukjes moest maken. Ha ja, want ik was niet eerder thuis. Toen ik opperde dat hij het toch ook aan Bart had kunnen vragen, keek hij me stomverbaasd aan. Zo ver had hij gewoon nog niet gedacht, want dat soort dingen komt altijd bij mij terecht. En nochtans is Bart de kok hier in huis…

Enfin, geslaagde Uitvaart, geslaagde koffiestop, net op tijd bij de kinesist om half vijf, en tegen zessen netjes met picknick in de rugby. En dan eindelijk tijd om eventjes adem te halen.

Geplaatst op

GPS-tocht doorheen Gent

Al jaren organiseer ik samen met een aantal collega’s een projectweek voor school. Al voor de vijfde keer is dat een fotoproject voor de vijfdes, maar met een wijziging op maandag. In de voormiddag is er nog steeds de workshop met professionele fotografen, zodat ze leren omgaan met een fototoestel, en vooral leren kijken.

In de namiddag kregen ze tot hiertoe een plein toegewezen, waarop ze dan een aantal opdrachten moesten uitvoeren, zoals portretten. Maar uit de feedback bleek dat ze dat te lang vonden, anderhalf uur op hetzelfde plein. En eerlijk gezegd, ik begreep ze wel.

Dit jaar had ik dus het plan opgevat om eindelijk eens iets te doen met de GPS-toestelletjes van school, en werkte op papier een tocht uit van net geen vijf kilometer langs Gentse wateren, met zes controleposten/foto-opdrachten. Alleen moest ik wel nog de coördinaten van de verschillende controleposten gaan bepalen. Deze voormiddag was het prachtig weer, ideaal dus voor een fietstochtje langs de route.

Alleen… mijn fiets was nog binnen voor reparatie, maar ging deze voormiddag klaar zijn. Ik bracht eerst de kinderen naar school, en reed daarna met Barts auto naar de garage voor een reparatie. Daar kreeg ik net dezelfde wagen ter vervanging, en reed meteen naar de fietsenmaker, om 9.15 uur. Alleen ging die pas open om 9.30 uur. Terug naar huis dus, en nog wat papierwerk. Tegen tien over tien reed ik opnieuw richting fietsenmaker, met het idee om dan direct richting stad te rijden, zodat ik nog wel wat speling had qua tijd. Hmpf. De fietsenmaker hing net mijn fiets in de haken, hij moest er nog aan beginnen. Ik heb op die mens zijn vingers staan kijken – en wel wat bijgeleerd ook, over het uitlijnen van spaken bijvoorbeeld – en kon pas om tien over elf vertrekken. Oef! Want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven.

Ik heb me dus gerept van punt naar punt, heb overal de coördinaten berekend en genoteerd, en snel wat foto’s genomen, snapshots eigenlijk, om de fotografen een idee van de locaties te geven. Sommige foto’s zijn echt goed gelukt, andere zijn inderdaad schots en scheef. Maar bon, u krijgt er hier toch wel een paar, want het was eigenlijk echt een mooie dag.

En die les? Ik was net op tijd, en had ook nog snelsnel kunnen eten.

Missie geslaagd! En nu die 12 tochten langs het parcours uitwerken…