Geplaatst op

Sneeuwpret

Gisterenvoormiddag had het enthousiast gesneeuwd, maar tegen ’s avonds was alles alweer gesmolten. Enkel Wim stond nog dapper te wezen, maar tegen deze morgen was zijn hoofd er al afgedonderd…
Ik kon nog probleemloos Bart naar kantoor en Wolf naar school brengen voor zijn examen, maar dat was het dan ook ongeveer. Kwart over acht vielen er al dikke vlokken, en we waren gelukkig nog net de sneeuwproblemen voor. Ik had een bespreking met de directie – ja ik weet het, ik ben in ziekteverlof, maar ik doe wel nog steeds de website en dergelijke – maakte snel wat sneeuwfoto’s van de school, en ben daarna in een sprookjesachtig landschap naar huis gegleden, met Wolf al meteen mee. Ha ja, die ging de bus nemen, maar daar kon je lang op wachten, en ik was er nu toch. Nog een chance, want achteraf hoorde hij van klasgenoten dat die écht lang hadden staan wachten, en op Mariakerkebrug stonden inderdaad ook al auto’s vast, en waren er mensen ijverig aan het duwen. Tsja…

Om kwart voor vier kwamen twee doornatte kinderen door de dikke sneeuwvlokken aangestapt, maar die vonden het zalig. Nadat ze wat opgewarmd waren, een vieruurtje en warme choco hadden binnengespeeld en hun huiswerk hadden gemaakt, trokken die opnieuw naar buiten, dit keer om een gigantische bal te maken – Willie Bal, don’t ask – en een soortement glijbaan. Dat lukte niet erg goed, ook al omdat wasmanden nu niet bepaald zo goed glijden, maar ze hebben zich wel ongelofelijk geamuseerd. Het was al compleet donker toen ze, onder voortdurend gegiechel en gegoefel, uiteindelijk toch binnen kwamen. Doornat, dat ook, en met bevroren handen.

Intussen was het geen goed idee meer om nog veel met de auto rond te rijden: alles was spiegelglad, en veel wegen zaten strop. Zo zat ook Meulesteebrug potdicht, en ik vermoed dat ik meer dan een uur onderweg zou geweest zijn om Bart op te halen. Die is dan maar te voet naar huis gekomen, een half uurtje stappen, en ook hij was behoorlijk nat. Tsja…

Maar een warm, gezellig huis, met kaarsen en een knapperend haardvuur, maakt toch veel goed. Mijn hart gaat uit naar de mensen die nu buiten moeten slapen, of in een onverwarmd, tochtig huis…

Geplaatst op

Leesclub: “Woesten”

Vorig jaar in mei hadden we al de boeken voor de leesclub dit jaar vastgelegd, kwestie van in de vakantie al te kunnen beginnen lezen. Ik had gewacht tot het nieuwe lesrooster, en dan ook de data vastgelegd. Toen kreeg ik al meteen een antwoord van een van de leerlingen: “Maar mevrouw, u komt toch ook he??” Ik had beloofd dat ik het ging proberen, maar dat ik echt niks kon garanderen.

Maar vandaag viel de rug best wel mee, en ik heb zo onderhand ook echt wel behoefte aan sociaal contact. En toen dacht ik er plots aan dat die leesclub om 16.15 uur begint, en dat mijn zesdes daarvoor nog les hadden, en dat ik hun herhalingstoetsen nog had. Ik ben dan als een zot beginnen verbeteren, heb het net gehaald, ben in de auto gesprongen, naar de Action gereden om te kijken of ze nog wol voor kattenmutsjes hadden, en dan tegen vijf na vier in mijn klas binnengevallen. Ik had wel even medelijden met Sara, want ik heb zonder pardon haar les gekaapt, de toetsen uitgedeeld, verbeterd, vragen beantwoord over de onderzoekscompetenties, en daar allemaal intens van genoten. Ik had de indruk dat de leerlingen ook wel blij waren mij te zien.

En toen was er dus de leesclub. We waren met zijn zessen, Katia had verschillende soorten cupcakes gemaakt, en ik zorgde zoals altijd voor koffie en thee. De hele tijd op mijn stoel blijven zitten lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Ik heb er vooral intens van genoten, van eindelijk weer even onder de mensen te zijn.

Na afloop ben ik echt wel in mijn zetel gaan liggen, maar dat had ik er keihard voor over.

De bespreking van het overigens zeer goede boek vindt u hier. Een aanrader, wat mij betreft.

Geplaatst op

Lieverdjes

Toen ik een week of zo plat lag,  kreeg ik een berichtje van een van mijn zesdes: hoe het met me was, en of ik het zag zitten dat ze met een aantal even langs gingen komen.

Ja hoor!

De vrijdag voor de vakantie stonden er hier dus vijf knappe dames met een grote glimlach en een doos pralines. We hebben heerlijk zitten tetteren, en kwamen tot de constatatie dat Bednet ook voor leraars zou moeten bestaan. Allez, toch voor de zieke leraars zoals ik, die eigenlijk perfect zouden kunnen lesgeven als het lichaam zou meewillen.

IMG_3202

Het gesprek ging alle kanten uit, terwijl ik rustig in de zetel lag en genoot van de levendigheid. Goh, dat mis ik dus enorm.

En nee, ik ga dus nooit voor directie gaan of zoiets, ik zou het lesgeven zelf, en mijn leerlingen, veel te hard missen. Serieus.

Bedankt, dames, ik heb er echt intens van genoten!

Geplaatst op

Interimaris

Ik denk dat het zo goed als de eerste keer is dat ik een interimaris heb – zwangerschapsverlof niet te na gesproken. Eigenlijk ben ik zo goed als nooit ziek, gelukkig maar, en als ik al ziek ben, is het meestal maar een paar dagen. Je moet al meteen twee weken thuis zijn, wil je in aanmerking komen voor een interim. Dat betekent ook dat, als je ziek bent, je leerlingen in de studie zitten met een collega die daar extra voor opdraait, en dat jij zelf de gemiste uren achteraf moet inhalen. En met die zware, volgestouwde leerplannen is dat geen evidentie. Dat betekent ook dat de meeste leraars eigenlijk alweer voor de klas staan als ze nog niet genezen zijn, of soms halfziek blijven volhouden.

Blijkbaar was dan ook de reactie onder mijn leerlingen, toen ze het briefje zagen uithangen dat ik afwezig was: “Oi, Rombaut afwezig? Dan moet die al halfdood liggen!”

Om maar iets te zeggen: toen ik bij Burssens was voor mijn voet vorig jaar, en we meteen ook een operatie afspraken, vroeg hij ook: “En, zit het nog oké voor uw arbeidsongeschiktheid?”. Ik trok een wenkbrauw op, en verklaarde: “Dokter, u denkt toch niet dat ik al één dag heb gemist door die voet, of wa?” Waarop hij, stomverbaasd: “Euh, u weet toch dat u hier al gerust zes maanden mee kon thuisblijven?” Euh ja, en dat wil ik niet? Ja, die voet deed pijn, maar het is niet alsof ik hem echt nodig heb om les te geven, toch?

Maar bon, één week hebben de leerlingen effectief in de studie gezeten, en nu heb ik dus voor twee weken een uitstekende interimaris. Ge kunt niet geloven hoe rustgevend dat dat is: ik kan thuis rustig uitzieken, en mijn lessen zijn in goede handen, ik moet achteraf me niet opjagen om alle gemiste leerstof er alsnog door te draaien.

En hoe weet ik of het een goeie is? Wel, ze durft vragen stellen als ze onzeker is over iets, en dat zegt al veel. Van de leerlingen hoor ik niks, en da’s nog veel veelzeggender: als ze niet goed zou zijn, zouden ze steen en been klagen. Het feit dat ik niks hoor, zegt veel over het feit dat ze goed is.

Tsja. Gemoedsrust heb ik dus al, nu nog die rug goed krijgen…

Geplaatst op

Strange Comedy

Per semester gaat de Cultuurcel van onze school naar drie voorstellingen. Blijkbaar was er niet zo’n enthousiasme voor de voorstelling van vanavond in CC de Stroming in Sleidinge, en dus hadden de organisatoren gevraagd, aangezien ze nogal wat tickets over hadden, of we geen zin hadden om mee te gaan. Goh, de website beloofde een mix tussen circus, illusies en humor, dus waarom niet? Ik schreef Wolf, Kobe en mezelf in.

Tsja…

Laat ons zeggen: de afwezigen hadden gelijk. Hmpf.

Ik heb er daarstraks, na de voorstelling, nog een recensie van geschreven voor de schoolwebsite, hier te lezen.

 

 

Geplaatst op

Pedagogische studiedag

De twee vorige jaren was de pedagogische studiedag er eentje geweest van vergaderen, een ganse dag lang. In 2014 was het een pak amusanter geweest: vergaderen in de voormiddag, en in de namiddag dan kajakken door Gent. Zalig!

Ook de directie had dat toen zo ervaren, en de laatste tijd is er sowieso al heel veel druk, dat extra vergaderen hoefde voor een keertje niet. Tussen half tien en tien werden we aan de kajakclub verwacht, en stonden er boterkoeken klaar.

Een deel wilde absoluut niet het water op, en die kregen dan een gegidste tocht doorheen Gent. Het grootste deel van het lerarenkorps kroop wél een kajak of kano in: veel kajaks per twee, sommige solo, en twee grote kano’s van tien personen. We vertrokken aan de Watersportbaan, peddelden de hele Coupure af, langs de Recolettelei en Ajuinlei, verder langs de Graslei, Gravensteen, en zo verder tot aan het Rabot. Daar stapten we uit, hielden een pauze samen met de wandelaars in de kantoren van Vizit, en peddelden toen terug. Amai mijn armen!

In het doorgaan deelde ik een kajak met onze nieuwe adjunct, en die had in zijn overmoed – hij had dat nog gedaan, kajakken, en was sportief, zei hij – voorgesteld dat ik enkel maar foto’s moest nemen, en dat hij wel zou roeien voor ons twee. Ik had voor de zekerheid toch maar een eigen peddel meegenomen, en heb dan ook het grootste deel van de tijd meegepeddeld. Ha ja, want het was verder dan hij had gedacht, verklaarde de adjunct. Hij was zelfs zó moe, dat hij deel twee gewandeld heeft, en er iemand anders in zijn plaats in de kajak ging.

Zelf zat ik in het terugkeren in een grote kano, omdat ik dan veel beter foto’s kon nemen, en dat was ook effectief zo. Ik heb ook hier wel het grootste deel meegeholpen, daar niet van.

Tegen twee uur waren we terug en was er barbecue, tegen half vier moest ik weg wegens kinderen oppikken. Maar ik heb echt zo’n zalige dag gehad, zeg, heerlijk!

Het verslag dat ik voor de schoolwebsite maakte, kan u hier bekijken. Iets algemener natuurlijk, en andere foto’s.