Ik heb me vandaag een beetje overdaan. Een beetje veel, eigenlijk.
Het begon al deze morgen: ik ben op ’t gemakske met de kinderen naar school gewandeld, en ik heb daar serieus deugd van gehad. Wat me ook opviel: ik had er geen enkele last meer van, van die anderhalve kilometer. Voor de vakantie moest ik daarna thuis onmiddellijk gaan liggen, maar nu heb ik eerst nog opgeruimd, koffie gemaakt, enzoverder.
De rest van de voormiddag heb ik me koest gehouden, want om een uur stond ik op school: een vergadering met de zesdes rond de uitvaart en de stand van zaken. Moet ik dat perse doen? Nee hoor, ik zou het kunnen vragen aan een collega, maar ik doe het al jaren, weet er intussen alles van, dus waarom ook niet?
Enfin, kwart voor twee ging ik langs bij de financieel coördinator, om samen de flyers voor de openschooldag te bestellen. Ik had die opgemaakt, onze onvolprezen grafica Lisa heeft dat naar druknormen gebracht, en nu moesten ze dus besteld worden. Iets voor mij? Goh, ook dat doe ik al een paar jaar, dus waarom niet?
Daarna heb ik Kobe ingeschreven voor volgend jaar. Er is sinds dit jaar een centraal aanmeldsysteem, maar gelukkig krijgen broertjes, zusjes en kinderen van personeel nog voorrang. Oef.
Aansluitend waaide ik binnen bij Peggy, de personeelsverantwoordelijke. Samen hebben we uitgezocht dat er effectief zoiets bestaat als een reïntegratietraject, waarbij ik 60% zou kunnen gaan werken. Dat zie ik zitten, voltijds nog niet. Als ik het bekijk in mijn agenda, zou dat acht uur lesgeven betekenen, en 4 uur website, wat ik eigenlijk altijd blijven doen ben. Ik moet nog wel goedkeuring krijgen van MEDEX, maar ik zie niet in waarom niet.
Tegen dan was het ongeveer half vier, en ging ik richting grote zaal, want volgende weekends is er het fameuze schooltoneel. Ik maak daar de programmaboekjes van, en ook dit jaar, ziekteverlof of niet, zag ik dat zitten. Alleen waren de foto’s die ik doorgestuurd had gekregen, wel heel mooi – er zaten echt schitterende portretten tussen – maar niet sprekend genoeg voor een programmaboekje, en dus ging ik zelf foto’s nemen. Alleen… ik dacht van een kwartiertje te blijven, maar dan ging ik vast en zeker prominente scenes missen, en dus ben ik maar meteen de hele doorloop gebleven, de volle twee uur.
Mijn pijp was uit. Meer dan uit, ik was stilaan misselijk aan het worden. Ik ben naar huis gereden, en Wolf zag het meteen. “Mama, jij gaat nu meteen in de zetel liggen. En geen gemaar, wij legen de auto wel uit”.
Ik heb de gevoel dat mijn kinderen mij goed kennen, ja. Maar ik was wél tevreden van mijn dag, en tevreden van mijn foto’s. Straks eens dat programmaboekje afwerken se.
