Leesclub
We hadden het vorige boek even geskipt en naar mei verplaatst omdat de geplande timing voor iedereen wat moeilijk lag.
Helaas bleek dat ook voor het essay vandaag: de zesdes waren het gewoon vergeten, en nogal wat collega’s hadden de tijd niet, ook al hadden ze het gelezen. Tsja. Ik heb het nog snel gisteren gedownload en op een twintigtal minuutjes gelezen: “We should all be feminists” van Chimamanda Ngozi Adichie. Een aanrader? Goh… Wel stof tot discussie, dat wel.
Ik heb me bezig gehouden met het maken van cupcakes via een nieuw recept, en vooral de topping is wreed goed gelukt, al zeg ik het zelf. Het is niet op basis van room, maar eigenlijk gewoon poedersuiker met boter in, en dan kleurstof. De calorieën wilt ge alweer niet weten, maar wel lekker!
Enfin, de bespreking van het essay kan u hier lezen. Op de schoolwebsite uiteraard, ne mens moet iets doen om zijn geld te verdienen.
365 – 23 maart 2018 – Velzeke
Glunder
Ik loop al de halve dag te glunderen, en dat gewoon door een stom mailtje.
Ik geef dus 16 uur les, en vier lesuren per week word ik betaald voor de website van de school, omgerekend zo’n 6 volle uren. Met het nemen van foto’s, schrijven en publiceren van een artikel per dag (ook weekends en kleine vakanties), rondsturen van een wekelijks overzicht, onderhouden van de site, het foto-archief en het youtubekanaal steek ik daar eigenlijk wel meer tijd in, maar bon, het is een hobby als een ander, ik doe het gewoon graag. Intussen zijn mijn collega’s ook volledig geconditioneerd – allez, de meeste toch – om ook overal foto’s en verslag van te maken. Zalig, gewoon.
Ik krijg ook regelmatig complimentjes over de site, van collega’s en ouders, en ik weet dat ook de directie dit naar waarde schat (of ze zouden er de uren niet voor vrijmaken). Mocht ik genoeg hebben van het lesgeven – quod non – ik zou probleemloos fulltime de websites van verschillende scholen van de scholengroep kunnen onderhouden, ik weet dat de meeste scholen er jaloers op zijn, maar gewoon niemand vinden onder hun personeel die zo zot is om het te doen.
Maar vandaag kreeg ik dus het volgende via Smartschool, van de ouder van een leerling.
Geachte mevrouw
Beste Gudrun
Ik vind jullie aanpak van schoolwebsite in combinatie met het wekelijks overzicht een prima manier om de ouders te informeren.
Zelf maak ik deel uit van het directieteam van Scholen Da Vinci. Graag had ik geweten via welke onderneming jullie website tot stand is gekomen en hoe jullie dat aanpakken op schoolniveau (maw hoeveel uren worden leerkrachten hiervoor vrijgesteld van lesgeven).
Als je nog bijkomende info heb, dan hoor ik dat graag.
Het is één ding om geapprecieerd te worden, het is een ander om geïmiteerd te (willen) worden. Ik heb haar dus moeten teleurstellen en zeggen dat er geen bedrijf aan te pas is gekomen, alleen ikzelf met idealistische overwegingen, met de onschatbare hulp van Michel, en dus vier uur per week, als enige.
Yup. Ik ben vandaag wel in mijn nopjes, ja. Misschien kan ik een bedrijfje starten dat websites maakt, hmm?
Pompeii the immortal city
Ne mens zou denken: ge hebt uwe voet stevig verstuikt in Pompeii, ge hebt het niet meer zo voor die stad… Maar ik wil echt waar onmiddellijk terug, en daar dan gewoon twee dagen rondlopen. Helaas, dat zit er zo niet meteen in, niet alleen qua tijd, maar vooral qua rug.
Next best thing: de tentoonstelling in De Beurs in Brussel. Laat dit nu perfect aansluiten bij wat we gezien hebben in het tweede jaar, namelijk de teksten van Plinius over de uitbarsting van de Vesuvius, en dan uiteraard ook alle dingen in en rond Pompeii. We laadden dus 40 leerlingen en drie collega’s in de schoolbus, en reden fluks richting Beurs. Daar konden we gelukkig binnen onze boterhammetjes opeten, en daarna kregen we een rondleiding door een gids in drie groepen. Helaas, die mannen zijn erop getraind om te gidsen voor een heel breed publiek, en het hielp dus niet om te zeggen dat de onze er echt wel al behoorlijk wat vanaf wisten. Soms dacht ik dat ik er beter zelf uitleg over zou kunnen geven, maar bon.
Groot is de tentoonstelling niet, één grote zaal, maar ik vond ze wel machtig interessant, en ik zou eigenlijk wel nog terug willen, al was het maar om op mijn eigen tempo alles beter te kunnen bekijken.
365 – 09 maart 2017 – Pompeii
Opnieuw aan de slag
“En, lukt dat lesgeven een beetje?”
Goh, ja, denk ik. Het doet in elk geval gigantisch veel deugd, en het voelt alsof ik nooit ben weggeweest: de collega’s, de leerlingen, het is allemaal onmiddellijk weer heel erg vertrouwd.
Alleen wil de rug toch niet altijd mee. Ik functioneer heel goed voor een bepaalde tijd, en dan knal ik keihard tegen de spreekwoordelijke muur. Ik zie die muur ook niet aankomen, he, plots is gewoon mijn pijp uit. Fini, gedaan, Schluss…
Het lesgeven op zich is ook niet ideaal: je staat recht, leunt wat, zit af en toe, maar echt bewegen doe je niet. En voor mij is het ofwel liggen, ofwel echt doorstappen, dat doet het meeste deugd.
Dus ja, voorlopig gaat het, maar fulltime is nog geen optie. Daarvoor merk ik dat die drie uur aan een stuk op woensdag al te lastig zijn. Tsja…
We leven in hoop, zeker?
Koffie voor het goede doel!
Zoals elke school doet ook onze school af en toe een actie voor het goede doel. Wij werken al jaren samen met een school in Rwanda, en nu verkopen we koffie voor dat project.
Niet zomaar koffie, maar góeie koffie, bio, met eerlijke prijs, en ingevoerd via een klein bedrijfje dat niks anders doet. Ik heb er zelf ook al besteld, en ja, hij is goed. Ideaal dus voor een moederdagcadeautje of zo, of om mee te nemen als je bij vrienden gaat eten.
De school in Mariakerke heeft sinds 2009 een VVOB Scholenband met Saint-Mary’s High School in Kiruhura. Hierbij werken leerlingen en leerkrachten samen om elkaar op didactisch en sociaal vlak als evenwaardige partners te ondersteunen en te stimuleren. Met de aankoop van deze koffie help je dus ook ons project een duurzaam karakter te geven. Door de verkoop kunnen we ook de volgende jaren didactische materialen en lesideeën blijven uitwisselen. Bovendien kunnen we financiële steun bieden aan sommige leerlingen en blijven wederzijdse bezoeken mogelijk. Onze financiële steun van VVOB dooft immers uit. We kozen bewust voor fair trade bedrijfjes die oog hebben voor het verbeteren van de socio-economische situatie van de lokale bevolking in Rwanda.
Je hebt de volgende keuze wat branding en maling van bonen betreft:
| Strong roast voor espresso | Bonen – 500g | €12.00 |
| Medium roast voor filter | Bonen – 500 g | €12.00 |
| Medium roast voor filter | Gemalen koffie – 250 g | €6.00 |
Bestellen doe je door over te schrijven op rekening van de “ouderwerking KAM” BE69 0015 9128 3178, met vermelding van wat je wil en de toevoeging “via Gudrun”. Ik zorg dan wel dat de pakjes – mooi verpakt in zwarte zakjes, overigens – bij jou terechtkomen.
Gewoon doen. Het is misschien niet goedkoop, maar je hebt er wel wat voor terug.
Uitvaart 2018 (a.k.a. 100-dagen)
Alweer die tijd van het jaar, ja. Nu zal het rap beginnen gaan, en voor we het goed en wel weten, is het weer grote vakantie.
Maar vandaag was er dus nog de Uitvaart. Het is het eerste jaar in tijden dat ik eigenlijk zo goed als van niks wist. Ik ben degene die die Uitvaart begeleidt, maar behalve het podium bestellen heb ik dit jaar zo goed als niks moeten doen. Tsja, wel zo gemakkelijk, maar aan de andere kant: zou het wel goed zijn? Zou het er niet over zijn? Waren ze op tijd klaar?
Allez ja, gisterenavond tijdens de doorloop zag ik dat het goed was, en heb ik al smakelijk gelachen met sommige filmpjes. Ze waren bijzonder origineel dit jaar, het mag gezegd zijn.
De halve voormiddag heb ik overigens gezocht naar mijn nonnenoutfit, de kleren die ik aandoe als ik non ga spelen bij Camarilla. Ik had die blijkbaar netjes in de kast gehangen, waar ik een keer of drie gekeken heb, maar die plakte aan een ander kledingstuk en viel dus niet op. Grmbl.
Enfin, de fijne filmpjes en foto’s kan u op de schoolwebsite bekijken, en wel hier. Ik geef u hier alvast een van de foto’s mee.
Opnieuw voor de klas!
Ik geef het toe, ik was een beetje zenuwachtig deze morgen. Nee, zenuwachtig is niet het juiste woord, het was eerder zoals een kind dat op schoolreis vertrekt, of wanneer je die dag op reis gaat.
Ik ben vandaag namelijk voor het eerst weer echt gaan lesgeven. Halftijds, enkel mijn vijfdes en zesdes, en daarnaast nog de website van de school, samen goed voor 60%. De resterende 40% blijf ik in ziekteverlof, want fulltime lukt echt nog niet. Mijn rooster is natuurlijk ook niet gemaakt op deze half time – hij vertoonde sowieso massa’s gaten – maar in dit geval is dat net goed: ik functioneer bijzonder goed, maar alleen niet erg lang. Een ganse dag lesgeven kan dus helemaal niet, maar als ik af en toe tussendoor kan gaan liggen en mijn rug rust gunnen, kan het wel. Ik moet dus altijd goed afmeten wat ik kan en mag doen op een dag, en niet bijvoorbeeld gaan wandelen of geocachen als ik ’s avonds nog weg moet.
Op dinsdag geef ik nu les tussen 8.30 uur en 10.10 uur, en dan nog eens van 15.25 uur tot 16.15 uur. Op woensdag is het van 10.10 uur tot 12.55 uur, drie lesuren na elkaar, en dat zal lastig worden, maar ik overleef het wel. Op donderdag en vrijdag is het telkens maar één uurtje, van 12.05 uur tot 12.55 uur. Daarbij komen dus de uren die ik heb voor de website, maar die ben ik ook de afgelopen maanden blijven doen, kwestie van toch nog iets te doen te hebben.
En zo stond ik dus vanmorgen na 4.5 maanden, sinds 11 oktober, weer voor de klas. Ik had even nagekeken in hun agenda waar ze zaten, en dat was dat, eigenlijk. Na al die jaren – ik geef nu 23 jaar les – moet ik niet echt nadenken bij de leerstof, ik kan probleemloos inpikken en naadloos verder gaan. En het deed deugd, echt waar. Mijn rug protesteerde een klein beetje, omdat lesgeven vooral een statisch gegeven is. Ik zit even, sta wat recht, leun tegen de bank, maar echt bewegen doe je niet, en dat is lastig. Voor mij is liggen of stevig doorstappen het beste, en dat was het uiteraard geen van beide.
Ik heb er vertrouwen in, en dat is ook al veel. En goesting. Véél goesting.
Allons-y!