tToneel “Here we are now”
Schooltoneel, het blijft iets aparts. Het heeft zo een air van amateurisme en geklungel, en ook al weet ik intussen beter, dat etiket blijft ook in mijn hoofd daarop plakken. En dus ben ik elke keer weer zeer aangenaam verrast door dat van onze school. Ik weet niet hoe die mensen dat doen, met 59 pubers, maar het wordt telkens weer een coherent geheel met consistent niveau. Echt, chapeau maat.
Ik schreef daar vorig jaar ook al zo over, zo herinner ik me. Toen was het stuk ook echt goed, net zoals deze keer.
Ze speelden het in totaal vijf keer: vier keer een uitverkochte voorstelling voor 200 betalende bezoekers, en één keer, op woensdagvoormiddag, een schoolvoorstelling voor de zesdestudiejaartjes van de omliggende scholen. Kwestie van onze school eens op een andere manier voor te stellen, quoi. Wat ik heel leuk vond, is dat voor het eerst ook de school van de kinderen, Mariavreugde, kwam kijken. Vorig jaar was me opgevallen dat ze in het zesde studiejaar bij een tiental verschillende scholen op bezoek gaan om de school en het aanbod te leren kennen, maar dat onze school, toch een van de dichtstbijzijnde, niet aan bod kwam. Toen ik daarnaar vroeg bij de directie, kreeg ik het antwoord dat het zeker niet aan de zuil lag – katholiek versus GO – maar dat zij enkel kwamen op uitnodiging. Waarop zij dus prompt werden uitgenodigd en meteen ook kwamen, met heel veel positieve commentaren van Kobes vroegere klasgenootjes. Dik in orde!
En het stuk zelf? Wel, daar heb ik zoals elk jaar het programmaboekje voor gemaakt, en meteen ook de bespreking. Die kan u hier lezen op de schoolwebsite. Waar anders?
Nee, echt lang zit ik zelf nog niet op Instagram. Ik steek al genoeg tijd in al die sociale media, en ik vond dat ik er al genoeg had. Mijn foto’s zet ik hier op mijn blog, ik zag niet direct de noodzaak. Maar… veel jonge gasten zitten niet eens meer op FB, enkel op Instagram, en dus, tsja, ben ik maar overstag gegaan.
Hetzelfde geldt voor de school. Ik doe daar natuurlijk de website maar ook de Facebookaccount, en sinds december heb ik ook daar een Instagramaccount toegevoegd. Er zijn nu eenmaal een hoop losse foto’s die op zich wel leuk zijn, maar waar ik moeilijk een blogpost kan aan wijden. Ze geven vaak wel de sfeer weer van de school, en dus is er nu de instagramaccount, waar ook andere collega’s af en toe een contributie aan doen, zoals dit zicht uit het lokaal van Engels.
Enfin, hier te vinden dus: https://www.instagram.com/atheneum_mariakerke/
Zotte dag
Yup. Dit valt onder de categorie “zotte dag”.
Om half negen was ik met de jongens op school om foto’s te nemen van de actie “De Warmste Klas” voor Music for life. De hogere jaren liepen rondjes onder een serieuze ambiance, en ik liep rond en probeerde die vast te leggen. Dat verslag kan u hier lezen, uiteraard.
Om half elf had ik mijn eigen klasje om rapporten uit te delen, en daarna mochten de hogerejaars de examens inkijken, terwijl nu de lagere klassen rondjes liepen voor datzelfde goede doel. En tussendoor nam ik ginder nog wat meer foto’s.
Tegen twaalf uur gooiden we de leerlingen buiten, ruimden op, en om een uur was er lunch voor ons. Kwestie van nog even gezellig samen te zijn, en toch niet een extra halve dag vrij te hebben. Beter in elk geval dan de leraarsvergadering van vroeger…
Tegen drie uur reed ik naar huis, viel prompt in slaap, om kwart na vier wakker gemaakt te worden om Kobe naar zijn muziekles/concert te brengen. Ik reed meteen door naar het ziekenhuis naar ons pa, en vandaar rechtstreeks naar Merelbeke om daar tegen 18.00 uur in te zingen en om 20.00 uur ook effectief een concert te zingen. Dat was in de kerk in Munte, waar blijkbaar ook vijf reuzen opgeslagen staan.
Nee, ik heb de kinderen niet bepaald veel gezien vandaag. Tsja. Blij dat er vakantie is nu, want het zal nodig zijn. Veels te drukke dag.
Oudercontact
Dat het een stevig oudercontact was, vandaag. Ik heb een paar heftige gesprekken moeten voeren, en een paar leerlingen én ouders helaas moeten ontgoochelen. Ik heb er ook wel een paar kunnen geruststellen.
Maar vooral heb ik bijna een knuffel gekregen van een mama. Ze heeft me dan maar een doosje Ferrero gegeven in de plaats.
Ik had hier eerst neergeschreven waarom precies, maar eigenlijk kan ik dat niet maken: dat is een persoonlijke zaak. Samengevat: ik heb blijkbaar gewoon een ommekeer in het studiegedrag van haar zoon kunnen bewerkstelligen, en ik hoop dat dat nu ook zo blijft.
Ze was in elk geval ongelofelijk dankbaar, en ook voor mij is dat zo een van die momenten waarvoor we het doen. Ik hoop dat die leerling me nooit zal vergeten.
365 – 20 december 2018 – cadeautje
365 – 19 december 2018 – klassenraadtussendoortje
Mijn hoofd loopt om…
Om het maar eens met een mooie Hollandse uitdrukking te zeggen. Het zijn ook van die rare dagen: de examens zijn gedaan maar er moet nog vanalles gebeuren.
Deze morgen stond ik om kwart over negen per fiets in ’t stad, meer bepaald met drie, vier, vijf en zes aan de Sphinx voor ‘A Star is Born’: niet bepaald het soort film dat ik thuis zou bekijken, maar ik was wel onder de indruk van zowel Lady Gaga – dju dat mens kan toch echt wel zingen! – als Bradley Cooper. Knappe vent, met een goeie stem. Uhhuh.
Daarna dweilde ik nog even door ’t stad op zoek naar een leuke en betaalbare kersttrui, maar helaas. Ik vond wel nog een paar andere leuke dingetjes, en was tegen half twee thuis. De kinderen hadden tegen dan al gegeten, oef.
Na nog een hoop klassenraadwerk reden Merel en ik alweer richting ’t stad, met de auto deze keer, voor haar blokfluitles. En daarna liepen we nog even samen naar de Korenmarkt, want ze had nog geen vieruurtje gehad. Het werden dus maar churros, en erg dat ik dat vond!
En na het eten ging ik nog even een kijkje nemen bij ons pa, maar die stelde dat prima. Nog steeds even duizelig, maar wel ferm content en op zijn gemak daar in ’t ziekenhuis. Oef.
365 – 17 december 2018 – zonsopgang boven de school
Voorzichtigjes…
Bon, ik ben vandaag dan toch maar naar school gegaan. De rug is duidelijk aan het verbeteren, al zijn we er nog niet. Maar ik loop al tenminste weer recht, en de pijn is meestal doenbaar. Ik heb deze morgen nog twee uur gelegen, en ben dan tegen tien uur twee uur mijn zesdes gaan entertainen. Die waren overigens verbazingwekkend chill: we hebben nog wat vragen opgelost, de herhalingstoetsen overlopen, dat soort dingen. Er had er eentje zelfs vandaag nog cake mee. Die was wel door mama gebakken, maar toch…
Aansluitend ben ik met Wolf – die heeft morgen ook examen en is dus thuis in de namiddag – naar huis gereden om onmiddellijk in de zetel te gaan liggen. Wolf heeft dan maar patatjes gebakken en de rest van het eten opgewarmd ^^
Tegen half twee was ik alweer weg richting school om mijn tweedes gerust te stellen, en dat was ook nodig. De tekst die we in de klas hadden vertaald, had ik mee op papier, net als de verbetering van de taak die ze in de studie hadden gemaakt. Grote opluchting bij velen. Ik ben dan maar geëindigd met nog wat cultuur die ze ook moesten kennen, nog wat verder uit te leggen, kwestie van hen te kalmeren.
Na school ben ik met Kobe nog snel boodschappen gaan doen, en dat was eigenlijk te veel van het goede, maar bon, dat was toch ook nodig?
En de extra koorrepetitie vanavond, die laat ik netjes aan me voorbij gaan. Ik moet morgen vier uur examen afnemen in een grote zaal zonder zitplaats voor mij, ik zal het al lastig genoeg hebben. Maar de rug is dus wel terug, oef.