Verwenweek: slot
Vandaag was er pedagogische studiedag, en meteen ook het einde van de verwenweek. Ik had voor Nikolaas – hij is fervent gitarist en effectief ook sessiemuzikant – een setje snaren voor elektrische gitaar voorzien, iets wat hij altijd kan gebruiken en hij ook wel leuk vond.
Maar mijn verwenner had gisteren nog niet zot genoeg gedaan met die geocache, nee, toen ik aan mijn vakje kwam, zag ik een immense schaal soezen staan. Verser dan vers, ze waren zelfs nog warm. Meteen wist ik van wie ze kwamen, want ze had diezelfde soezen gebakken op haar verjaardag, en toen had ik luid gedeclareerd dat ik een sucker ben voor soezen, dat ik daar gewoon niet kan afblijven. Dat had ze dus onthouden. Ze zat net achter mij aan tafel, en ik heb haar dan maar een dikke knuffel gegeven, ons Lana Goeminne, jonge collega van chemie. Zalig gewoon, echt waar! Ik heb er maar een foto van getrokken toen ik er al een deel had opgegeten en uitgedeeld, en ik heb er dan nog meegenomen naar huis voor de kinderen, die er met zeer veel smaak van gegeten hebben.
Leuk detail: Lana zat heel toevallig in de leraarskamer toen ik daar gisteren, helemaal hyped en lyrisch, binnenviel met het bericht dat mijn verwenner zo zot was geweest om een geocache te maken voor mij. Ik moest haar dus niet meer vertellen dat ik het de max had gevonden, dat had ze zelf wel door ^^
In elk geval een actie die voor herhaling vatbaar is. En ik weet zeker dat de twijfelaars van dit jaar volgend jaar gewoon meedoen. De sfeer was zalig!
Verwenweek
Het zijn zware weken geweest op school, qua werkdruk, mentale druk en gewoon door alle extra projecten. Ons evenemententeam kwam met een schitterend voorstel: waarom doen we niet eens een verwenweek? Wie wil, stopt zijn naam in een doos, en dan worden de namen gewoon geloot, stijl secret santa. Een week lang moet je in het geheim je ‘slachtoffer’ verwennen met complimentjes, cadeautjes, kleine dingetjes waarvan je weet dat die persoon een glimlach om de lippen zal krijgen.
Ikzelf had Nikolaas, de Britse, gitaar spelende leraar Engels, en ik had gisteren een zakje fudge in zijn vakje gezet. Score: hij is blijkbaar verzot op fudge ^^ Vandaag was ik in de speeltijd zijn klas binnengeglipt en had er een blauwe koffiemok gezet, opgevuld met Earl Grey Tea, zijn favoriet, met de boodschap op bord: “Om de teleurstelling van vorige week te verdrinken”. Zijn favoriete club Chelsea – blauw-wit – had vorige week namelijk verloren met 6-0.
En ikzelf? Wel, gisteren lag er een ganse poot chocotoffs in mijn vakje, dik in orde. En vandaag had ik twee minuten chance: ik geef normaal gezien op dinsdagnamiddag les in lokaal 0.08, maar een van de collega’s Latijn is ziek, en Lucie ging dan maar de ganse groep van 32 leerlingen nemen. Die kunnen binnen in dat lokaal, niet in het lokaal waar zij normaal gezien les geeft. We hadden dus gewisseld, maar aangezien het vanavond infoavond is en we het lokaal wat moeten aankleden, was ik nog snel even binnengegaan om te kijken wat er nog allemaal moest gebeuren. En wat zie ik aan de computer staan?
Helemaal klop erop natuurlijk! Paars plantje in een paars potje, met mijn favoriete paarse tsjoepkes erbij! Zalig, toch?
Ik ben al ongelofelijk benieuwd voor de rest van de week. Morgen heb ik geen les, het zal voor donderdag zijn. En ik heb ook geen flauw idee wie mijn verwenner is. Ik ben er wel redelijk zeker van dat het een vrouw is, aan het geschrift te zien :-p Ik vind het nu al geslaagd ^^
365 – 19 februari 2019 – infoavond op school
Toezichten
Als leraar heb je uiteraard ook toezichten. Gelukkig weten de mensen die de roosters opstellen, wat ik wel en vooral niét graag doe. Zo heb ik een bloedhekel aan reftertoezicht: ik word stapelzot van dat lawaai en kom buiten met knallende koppijn, keer op keer.
Wat ik wel graag doe, is een buitentoezicht. Het ene is ook al leuker dan het andere, en vooral ook het weer maakt veel uit: als je zo bij 3° in de gietende regen staat, een half uur lang, dan is er niet bepaald veel lol aan.
Maar dit jaar heb ik toevallig de twee meest rustgevende, eigenlijk zelfs saaie toezichten. Op dinsdag sta ik van 12.45 uur tot 13.15 uur aan de grote poort, die quasi door geen enkele leerling wordt gebruikt – ze gaan zo goed als allemaal langs de fietspoort buiten – maar waar uiteraard wel toezicht moet zijn, of ze zouden wel allemaal langs daar buiten gaan zonder pasje.
Ik ga daar dan meestal rustig aan een bankje zitten, lekker in het zonnetje, als die schijnt.
En op vrijdag, zoals vandaag, heb ik toezicht van 12.45 uur tot 13.15 uur aan die bewuste fietsenpoort. Dat is tien minuten lang 250 man die passeert en een pasje onder uw neus duwt, en dan een kwartier complete stilte. En dan neem ik, als het weer is zoals vandaag, een stoel en zet me prinsheerlijk in de zon. Gewoon, zitten, niksen, stilte. Koud in de winter en de regen en de sneeuw, ja, maar vandaag? Heerlijk…
Taalregister
Wat sommige mensen niet lijken te begrijpen, is dat je in een mededeling kan spelen met register. Correctie: MOET spelen met register. Dat verwerk ik ook grondig in mijn cursus retoriek in het zesde jaar: ga bij je speech – tekst – artikel of wat dan ook rekening houden met je publiek.
Zo zal een lezing over pakweg hernieuwbare energie via windmolens helemaal anders klinken wanneer ze voor een groep ingenieurs gehouden wordt, dan wanneer het publiek de mensen zijn uit de buurt waarin zo’n molen gaat opgericht worden. Of, om het nog scherper te stellen, een groep lagereschoolkinderen aan wie je het principe wil uitleggen.
Gelukkig is sinds een paar jaar ook onze directie daarmee mee. Onze directeur, hoe goed ze ook is, heeft behoorlijk last van ambtenarees. Haar teksten zijn inhoudelijk sterk, maar vaak moeilijk te begrijpen. Dat heeft ze intussen zelf ook door, en vraagt ze me regelmatig om iets te herschrijven.
Zo kreeg ik vorige week, voor het bundeltje van de integratie van het zesde studiejaar, de tekst die vooraan gepubliceerd wordt, met de vraag of die nog oké was. Ik heb prompt gereageerd dat die tekst inhoudelijk zeer oké is, maar compleet onbegrijpelijk voor een twaalfjarige, en ik heb hem dan maar meteen herschreven. Ik geef je hier dus even het voorbeeld mee om te tonen wat register is, en waarom veel bedrijven een copywriter dus zeer goed kunnen gebruiken.
Deze tekst is geschreven door de directie en is wat er oorspronkelijk stond op dat bundeltje.
Het GO! atheneum Mariakerke wil op een duurzame wijze kwalitatief onderwijs tot stand te brengen.
Vanuit ons groene kader ontsproot de gedachte over duurzaamheid. Duurzaamheid is echter veel meer dan alleen de groene omgeving en het milieuaspect. Er is nog een ander vraagstuk dat gaat over duurzaam leren en ontwikkelen.
In het kader van leren willen we dat duurzaamheid betrekking heeft op het verwerven van sterke leercompetenties en leerinhouden. We willen namelijk dat onze leerlingen zich kunnen ontwikkelen om verworven competenties in nieuwe contexten toe te passen. We willen onderwijs dat gericht is op een aangepaste aanpak op het niveau van elk leerlingenprofiel. Daarnaast willen we ook dat onze leerlingen leren om duurzame relaties te onderhouden: ze moeten leren om op een kritische manier met elkaar om te gaan.
SAMEN DUURZAAM GROEIEN:
LEREN LEREN, LEREN KIEZEN EN LEREN SAMENLEVEN
Euh, zelfs als ouder moet je dat twee keer lezen, en als leerling haak je na de eerste zin gewoon af. Ik heb dat herschreven:
We zijn wellicht niet de enige school die je bezocht hebt of nog zal bezoeken. Maar wat maakt het GO! atheneum Mariakerke nu zo anders dan de andere scholen?
Wel, zoals je gezien hebt, ligt onze school in het groen, en daar maken we dankbaar gebruik van. Milieu en duurzaamheid zijn dan ook belangrijk voor ons.
Maar duurzaamheid is meer dan alleen maar hoe je omspringt met het milieu en de grondstoffen om ons heen. Wij willen je ook duurzaam leren leren, leren studeren en je op een duurzame manier helpen volwassen te worden. Dat wil zeggen dat we je niet enkel leren hoe je je lessen moet verwerken, maar ook hoe je die kan gebruiken in je verdere leven, los van de school. Daarom kijken we ook naar wat jij precies nodig hebt om verder te kunnen, een individuele aanpak dus.
We zullen je daarnaast ook leren hoe je de wereld om je heen in vraag kan stellen en waar je hopelijk ook de antwoorden vindt, en hoe je met andere mensen moet omgaan.
Op het GO! atheneum Mariakerke krijg je alle ruimte om te groeien, en daar zullen we jou bij helpen.SAMEN DUURZAAM GROEIEN:
LEREN LEREN, LEREN KIEZEN EN LEREN SAMENLEVEN
Dat is nog steeds niet 100% op het niveau van een twaalfjarige, maar we willen ze wel wat krediet geven. Het is in elk geval een pak verstaanbaarder, ook voor ouders.
English Day
Yup, vandaag was er weer eens Engelse dag op school. Vorig jaar is het er om een of andere reden niet van gekomen, dit jaar werden weer alle hens aan dek gehaald. Wat houdt dat in? Wel, het overgrote deel van de leerlingen kleedt zich (min of meer) zoals op een Engelse uniformschool, er hangen overal Engelse dingen uit, er is Engels toneel, en er is Engels eten.
De jongens hadden allebei een hemd aan met een vestje, ik droeg een witte bloes op een zwarte rok en een kostuumvest, en vooral een truttig sjaaltje erbij. Best wel amusant voor een keertje, maar ik ben echt wel blij dat ik doorgaans in een jeans kan gaan werken.
Enfin, het was weer eens een belevenis, zeker voor Kobe die het nog niet kende. Ik heb er uiteraard voor school een verslag van gemaakt, en een collega heeft een allerschattigste foto van Wolf en Arwen doorgestuurd. Cuties!
365 – 08 februari 2019 – English Day
Integratie
Elk jaar komen er verschillende klasjes zesdestudiejaartjes een paar lessen volgen bij ons om kennis te maken met de school. Uiteraard krijgen ze dan vakken die ze in het lagere niet krijgen en waarvoor ze bij ons kunnen kiezen: technologie en ICT, cultuur en filosofie, wetenschappen, en natuurlijk ook Latijn.
Vorig jaar deed ik het terwijl ik nog net volledig in ziekteverlof was, dit jaar had ik meteen vier groepen om te “entertainen”. Ik kan niet zeggen dat ik dit graag doe, die kleintjes: het is drie kwartier aan een stuk praten, ze enthousiast proberen krijgen, en ook degenen die al lang beslist hebben om nooit Latijn te doen, mee te krijgen. Ik heb er wel aparte werkblaadjes voor gemaakt en ze zijn steevast bijzonder enthousiast, maar toch… Ik had die integratie dus van kwart voor negen tot twaalf uur, en ik was steendood, net als mijn collega’s trouwens. Voor zo’n lesjes ga je namelijk voluit, de hele tijd. Met een eigen klas is dat helemaal anders, maar deze kleintjes moet je voor je winnen, vandaar. Maar… het zusje van Arwen bijvoorbeeld was vast van plan om nooit Latijn te doen, en twijfelt nu keihard ^^
Missie geslaagd dus. En het verslag met foto’s kan je hier vinden.
365 – 05 februari 2019 – in volle actie
