Valhalla!
Gisteren schreef ik nog dat ik baalde omdat ik mijn verjaardagscadeautje – Assassins’ Creed Valhalla – niet kon spelen omdat het bleef vastlopen op mijn laptop.
Kobe had er al een uur naar gekeken, Wolf had al oplossingen zitten zoeken en was al iets verder geraakt, ik had zelf al de game packets opnieuw geladen en had iets van instellingen veranderd, en ook Bart had er zich grondig over gebogen. Helaas…
En toen belde Bruno vanuit zijn auto: hij had gelezen dat het niet werkte en geloofde daar eigenlijk niks van, want hij had op voorhand mijn specs bekeken en had toen verklaard dat er geen probleem mocht zijn. Al rijdend, dus compleet uit zijn hoofd, liet hij me een aantal dingen uitvoeren, waaronder een manuele update van de drivers van de grafische kaart. Kobe had die bijgewerkt, zei hij, maar volgens Bruno moest het echt daaraan liggen.
Uit het hoofd gidste hij me doorheen de verschillende drop down menuutjes, ik updatete en werkte bij, startte opnieuw op, laadde het spel nog maar eens, en…
Yeeeehaaaa!
En dus ben ik vandaag al de hele dag vikings aan het doodmeppen, drakkars aan het optuigen, dorpjes aan het plunderen en dies meer. Héérlijk! Met een ongelofelijk knappe viking, trouwens, die me heel hard doet denken aan een van mijn maten.
En geloof me, Bruno heeft een dikke fles verdiend van me. Zalige kerel, en uw toevlucht voor al uw computerproblemen, mocht u daar nu nog niet van overtuigd zijn.
49
Nee, ik had er absoluut geen zin in, in deze verjaardag. Ligt het aan het weer, aan de coronamaatregelen of gewoon aan mezelf? Feit was dat ik al een paar dagen slecht gezind ben: ik voel me oud en lelijk en ben ik gans mijn leven nog nooit zo dik geweest als nu. Dat laatste, dat ligt volledig aan mezelf, dat weet ik, maar ik heb dan ook de wilskracht van een verlamde inktvis op weed, en ik heb al te vaak medelijden met mezelf waardoor ik vind dat ik een beloning heb verdiend in de vorm van iets zoets. Tsja. I know.
Maar toen was er een heerlijk ontbijtje met verse croissants, gesneden mango – mijn favoriet – Skyr en zelfs een Alproding en een gekookt eitje. Zalig!
Er was een kroon en er was ook een cadeautje: Assassins’ Creed Valhalla. Op zich was dat nu niet de grote verrassing, maar wel dat ze het meteen op mijn PC hadden geïnstalleerd, want daar heb ik een bloedhekel aan! Ze hadden wel wat moeite om mijn Ubisoft account te kraken, maar bon ^^
Helaas… Ik had speciaal gisteren stevig doorgewerkt aan mijn examens om vandaag een hele dag te kunnen spelen, maar het spel wil niet draaien op mijn game laptop. Het ding is anderhalf jaar oud, maar zou het normaal gezien wel moeten aankunnen. Helaas, het start wel op maar blijft daarna maar crashen. Bon, we zien wel, en anders is deze versie voor Wolf en koop ik het zelf voor de Playstation. Meh.
Halverwege de voormiddag ging de bel: een man met de vertwijfelde vraag: “Mevrouw, weet u waar nummer 1 is?”
” Euh dat bestaat niet.”
“Serieus??? Ik moet bloemen leveren op nummer 1!”
“Euh dat zal wellicht voor mij zijn?”
Ja dus, gewoon een verkeerd huisnummer, maar ik heb nu wel pràchtige bloemen staan, van een lieve lieve vriendin. Dankjewel, Marleen!
Bart kookte heerlijk, mijn vader was er en ik genoot van mijn gezin.
En mijn humeur klaarde helemaal op – ondanks de Valhalla die niet wil draaien – toen Gwen met Erik aan mijn deur stond met een ruiker bloemen en we toch een kwartier staan kletsen hebben in de hal. Op afstand. Met masker. Maar toch…
En toen was er nog taart, en rust, en een goed boek, en massa’s wensen op FB en andere kanalen, en ik had er eigenlijk wel vrede mee, ja.
Ja, ik ben oud en versleten en kapot en nog niet eens 50, en beter wordt het niet. Maar eigenlijk heb ik een heel mooi leven en dus geen reden om te klagen.
Op naar de 50, zou ik zo zeggen…