Ik ben absoluut geen goede fotograaf, maar ik heb wel een vrij goed toestel, en vooral, ik neem heel graag foto’s. Ik denk dat dat wel al duidelijk is. Ik ga dan ook ooit, als ik geen babysit meer nodig heb, avondles fotografie volgen, denk ik.
Alleen ben ik ongelofelijk nonchalant met mijn camera, ik weet het. Ik steek het ding altijd gewoon los in mijn rugzak of handtas, zonder lensdop, en laat het ook overal achteloos liggen. Ik had er destijds ook een goedkope tweedehandse Sigma telelens bij gekocht, en daar was ik heel content van, eigenlijk feitelijk. Goedkoop genoeg om er geen zorg voor hoeven te dragen, maar goed genoeg voor deftige foto’s. Alleen… De laatste tijd was er iets mis met de focus: hij bleef haperen in autofocus, maar ook manueel kreeg ik het beeld niet altijd scherp.
Deze morgen moest ik foto’s nemen voor een project van Zuiddag, en het lukte weer aan geen kanten met die kapotte lens. Ik ben me na de lens naar de fotowinkel geschoten, met de vraag wat het zou kosten om ze te laten repareren. Bleek de lens nieuw ook maar 200 euro te kosten, en reparatiekosten (met verzending en zo) zouden ook wel eens in die buurt kunnen liggen. Ik heb me dan maar gewoon een nieuwe lens gekocht, probleem opgelost. Cadeautje voor mezelf, zeg maar.
En ik dacht bij mezelf dat ik toch wel een ongelofelijke gelukzak was, dat ik zomaar zonder nadenken 200 euro kon uitgeven voor een folie. Het is helaas niet iedereen in dit land gegeven.