Het is echt ongelofelijk hoe zen je wordt van een weekendje larp, zelfs als daar een opendeurdag tussen zit. Ik heb het al eerder gezegd: zo’n weekend is het ultieme escapisme, en ik geniet er dan ook 100% van. De buitenwereld bestaat even niet meer, enkel nog de spelwereld, in dit geval de vikingwereld van Anir, en meer bepaald het Woud van Arduyn in Heimar.
En je weet pas echt dat het een goed weekend was, als je er maar niet over uitgepraat raakt. Als je terug wil naar die imaginaire vrienden, als je terug aan dat kampvuur wil gaan zitten, en als je dus blijft chatten met mensen van het weekend, hen quasi aanspreekt als hun personage, en de fotopagina maar blijft refreshen in de hoop dat er iets verschijnt.
Yup. Dit was er zo eentje. Zelfs als figurant.
