Gisteren was Bart nog thuis komen koken voor hem en mij, vandaag stond hij al om kwart over acht patatten te schillen en worst te bakken: hij kon er niet zijn over de middag, maar wilde wel dat wij eten hadden. Ik zei nog dat we gerust pizza konden bestellen, dat de kinderen daar zelfs vragende partij voor waren, maar nee, hij wilde perse zelf koken tussen zijn razend drukke agenda door. Ik vermoed dat hij zich een beetje schuldig voelt omdat hij vannacht in Brussel blijft slapen, maar da’s nergens voor nodig. Samen met de kinderen red ik me best: er is al brood voor vanavond, en de kinderen zijn nu ook niet meer klein he.
Alleen Kobes muziekles is niet gelukt: ik kan niet met de auto rijden, en hij heeft dus geen vervoer. Het is op zich misschien niet ver naar Evergem, maar er zit een razend druk, levensgevaarlijk kruispunt tussen met de R4, en dus kan ik hem niet met de fiets laten gaan. En de tram? Dat zou op zich wel kunnen, maar dat heeft hij nog nooit gedaan, en dus is hij vreselijk onzeker. Ach, van één keertje zijn les te missen gaat hij niet dood. En volgende week hoop ik van zelf te kunnen rijden.
Ik ben trouwens van de pijn al drie kilo kwijt, en het is niet dat ik niet eet: Bart legt me in de watten, er is voortdurend chocolade, en Gwen en Erik hadden zondag ook nog keischattige Halloweenchocolade mee. Al moet ik toegeven dat die voor het grootste deel in twee jongensmonden is verdwenen. Nog een chance dat Merel geen chocolade lust :-p
En verder? Mja, het gaat met kleine, kleine stapjes vooruit. Stappen lukt zeer behoorlijk, ik gebruik mijn stok minder en minder, en liggen en slapen is pijnvrij, maar zitten is nog echt moeilijk. Ik eet op tien minuten, en ga dan prompt weer liggen. Daarstraks ben ik, mét stok, naar de apotheker gewandeld. Enfin, geschuifeld, de volle 130 meter (volgens Google). IK heb ginder even gerust, en ben dan teruggeschuifeld. Ik was stikkapot, ben daarna minstens een uur blijven liggen, maar eigenlijk was ik best trots op mezelf.
Ik heb me daarna ook buiten geïnstalleerd, lekker in het nog steeds warme weer.
Zucht.
Een goeie rug, ’t is een gerief, geloof me.