Met een bang hartje, ik geef het toe, trok ik met Bart naar het ziekenhuis vandaag. Man, ik was blij dat Bart mee was, want we hebben liefst anderhalf uur moeten wachten. Ik heb gezeten, een tijdje gelegen op drie zetels naast elkaar, geijsbeerd, en vooral op mijn tanden gebeten. Anderhalf uur zonder deftig te liggen, dat was er los over. Zodra we binnen mochten in een behandelkamer, heb ik me dan ook neergelegd. Opluchting!
De dokter zelf was bijzonder vriendelijk en mededeelzaam: hij haalde er de foto’s van de scan bij, en legde minutieus uit wat er precies aan de hand is. Blijkbaar mis ik een verbinding tussen de wervels achteraan, het aangeboren stuk, waardoor het meestal maar een kwestie van tijd is voor de zwaartekracht ervoor zorgt dat de wervels verschuiven. Die bewuste plek is (lumbaal5-sacraal1) is sowieso de plek die het meest gewicht te verduren krijgt, en de discus die er tussen zat, is al helemaal weggesleten. Ergo: kroniek van een aangekondigde verschuiving. Tsja.
Op de scan is inderdaad, ter hoogte van de stippellijntjes, goed te zien dat de gewone vloeiende lijn van mijn ruggengraat verschoven is, en dat er ook geen plaats meer is voor een discus, maar dat het been op been is.
Aangezien een operatie om alles aan elkaar vast te zetten behoorlijk ingrijpend is, geen garantie op succes is én uiteraard ook risicovol, wordt er meestal een paar maand afgewacht om te zien of het zonder operatie ook niet leefbaar is. De literatuur spreekt van zes tot acht maanden, verklaarde hij. Dus ja, het advies was: afwachten en rusten, en herbekijken eind december. Hij schreef me dan meteen ook maar thuis tot aan de kerstvakantie.
Juist ja.
En toen werd het even hectisch, want het was net half vier, op school was alle elektriciteit uitgeschakeld omwille van werken, maar ik wilde nog snel verwittigen én ik wist dat mijn interimaris naar een andere school ging luisteren voor een nieuwe interim na de vakantie. Enfin, na veel heen-en-weergebel kreeg ik eindelijk het nieuws dat Sara na de vakantie gewoon mijn interim verder blijft opnemen. Oef, grote opluchting!
Daartussen kreeg ik nog telefoon van Kobe, van de lagere school en van Wolf, maar da’s dan weer een verhaal op zich.
