Geplaatst op

Ardennen 2019: dag 1

Het was blijkbaar geleden van augustus 2017 dat we nog eens in Waimes waren geweest. Tsja, we mogen dan wel het hele fijne huisje van Jan en Ellen gebruiken wanneer zij er niet zijn, maar met een kapotte rug en een kapotte Wolf was dat niet evident.

Kerstmis 2017 kon ik amper uit de voeten, zomer 2018 was zonder Wolf, en met enkel Merel en Kobe zagen we het niet zitten, dat zou hetzelfde niet zijn. Afgelopen kerstperiode was het er ook niet van gekomen, maar nu, deze paasvakantie was er zowel bij Ellen en Jan de mogelijkheid en bij ons tijd en goesting. Véél goesting. En aangezien Bart moest werken en er dus nog een extra plaatsje over was in de auto, mocht ook Arwen mee. Happy Wolf, happy Arwen.

Tegen elf uur was die hier, tegen kwart voor twaalf zaten wij gepakt en gezakt in de auto: het scheelt dat we intussen nogal geroutineerd zijn in dat inpakken. De files vielen best mee, dus tegen kwart voor een hadden we de sleutel in handen en gingen we, zoals steeds, eten in Abdij van Park: het is er goed, het is er best gezellig, dus waarom veranderen?

We reden verder naar Malmédy waar we een ijsje aten, een wandeling maakten en een geocache oppikten, of wat had je gedacht?

We passeerden nog even langs de Carrefour voor een SodaStream en een shortje voor Merel – die had dat niet mee – en basisboodschappen. Tegen zes uur waren we in het huisje, was alles geïnstalleerd, en voelden we ons helemaal thuis. Zalig weertje, ook.

We zien het allemaal helemaal zitten, dit midweekje Ardennen. Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Op naar de Ardennen

Dat we in de zomer al een paar keer naar Waimes in de Ardennen geweest zijn, dat wist u wellicht al. Mijn nicht heeft daar een tweede huis staan, en dat is ronduit fantastisch! Ze verhuurt het niet, maar we mogen het wel gebruiken, ook al staan al hun spullen daar nog. Dat is des te aangenamer, want dan moet ik geen bakboter meesleuren als ik daar een klein klontje van nodig heb, of een ganse doos koffiefilters, dat soort onzin. We zitten er tussen het kinderspeelgoed, maar da’s eigenlijk nog wel eens leuk. Er staat zelfs een kerstboom…

Nu waren we er nog nooit geweest tijdens de winter. Ellen had al voorgesteld dat we dan ook maar eens een weekendje moesten komen, maar dat was eigenlijk nog nooit praktisch gelukt. En nu bood ze aan om er dus de tweede week van de kerstvakantie te zitten. Zij gingen zelf de eerste week, maar de tweede week moesten ze toch werken… Ik aarzelde eerst, maar zag dat eigenlijk wel zitten. En toen ze plots sneeuw voorspelden, was alle twijfel meteen weg.

Deze morgen zijn we dus onze spullen beginnen inpakken, Bart heeft ze in de auto gezet voor ons – hij gaat niet mee, hij moet werken, en de Ardennen zijn zo zijn ding niet, veel te stil – en tegen kwart over twaalf waren we in Leuven om de sleutel op te pikken. We bleven nog even kletsen, zaten tegen enen in brasserie De Abdijmolen in Abdij van Park, en hadden tegen tweeën ons eten. Een uur wachten voor twee spaghetti’s, een garnaalkroket en een dagschotel, dat is toch wel wat lang, ja.

Enfin, we liepen nog even rond, zochten twee caches in de buurt van de abdij, en reden dan door naar Waimes. Naarmate we verder kwamen, kwam er meer en meer een klein wit laagje. En in Waimes lag er een centimeter of twee-drie: een dun laagje, maar genoeg om de kinderen dolenthousiast te maken. De auto kon niet snel genoeg uitgeladen zijn: ze trokken hun laarzen aan, en gingen spelen in het schemerdonker. Merel was vrij snel weer binnen: het was te koud, en na een half uurtje was ook Kobe er. Maar Wolf, die bleef zich maar amuseren met de slee, de glijschelp en de sneeuw in het algemeen, tot het echt wel donker was. Maar het is wel mooi…

Geplaatst op

Waimes, dag één

Jawel, we zijn weer weg voor een aantal dagen, maar dit is zo ondertussen een beetje een vaste stek, in het weekendhuis van mijn nicht. We waren hier vorig jaar ook, twee dagen met Bart en twee dagen met mijn ouders, en het jaar voordien ook, toen ook met een paar dagen Bart. Dit jaar is het echter compleet zonder Bart: we zijn nog maar net terug van Kreta en dus heeft hij werk in te halen. Daarbij, wat doe je vooral in de Ardennen? Wandelen. En wat kan Bart niet met zijn kapotte knie? Juist.

We joegen ons deze morgen niet op, maakten rustig de valiezen, en zaten rond elf uur in de auto. Iets over twaalf belden we aan in Heverlee bij een thuiswerkende Jan, die ons de sleutels overhandigde. Hun huisje kan je het best vergelijken met een cottage van Center Parcs: een living met een driezit en twee eenzits, en daarnaast de eettafel die eigenlijk al in de gerieflijke kleine keuken staat. Er is een grote schuifdeur naar een gezellig terras in de tuin, die uitkijkt over de koeien. Er is een slaapkamer met een tweepersoonsbed, en een tweede slaapkamer met een tweepersoonsbed en daarboven een eenpersoonsbed, en nog plaats voor een babybed. Toilet is apart, en er is een kleine badkamer met ligbad. Daarboven is nog een grote, voorlopig niet ingerichte zolder waar ze nog twee – zij het vrij lage – kamers kunnen maken.

Enfin, we reden eerst nog naar de Abdij van Park, een prachtig plekje waar je ook nog lekker kan eten. Het duurde wel even voor we ons eten kregen, en ‘zonder komkommer’ was blijkbaar niet echt ‘zonder komkommer’, maar bon. Daarna liepen we nog even rond, maar ze zijn grondig aan het restaureren, en je kon dus eigenlijk niet zoveel van de abdij zien.

We zijn dan maar doorgereden om een paar straten verder een geocache te doen, en dan richting Waimes. Rond een uur of vijf liepen we in de plaatselijke Delhaize, en nog een tiental minuten later waren we dus bedden aan het opmaken, en het voelde echt aan als een beetje thuiskomen. Het is dan ook niet het ‘cleane’ en vooral lege van een gehuurd huisje, nee, hier staat er koffie in de kast, ligt er kinderspeelgoed, is er perfecte WiFi en sateliettv, en kennen we het intussen door en door. Heerlijk.

We gingen nog snel de geocache een paar meter verderop in de straat zoeken, aten boterhammen, en ik stak de kinderen in bed. En genoot van de stilte, de avondlucht, en het kunnen uitlezen van de laatste van de 893 bladzijden van ‘The First Man in Rome’ van Colleen McCullough. Vakantie, dus.

IMG_7617