Geplaatst op

Volgende stap

Weet u nog, dat ik in oktober eindelijk mezelf zover had gekregen dat ik een aanvraag tot erkenning van een handicap heb ingediend?

Een kleine maand later kreeg ik een brief waarin me gevraagd werd alle medische bewijsstukken te laten doorsturen door mijn behandelend arts.

De huisarts was ook voldoende, en dus stuurde Shari quasi mijn hele globaal medisch dossier door. Ha ja, vond ze, het kon allemaal maar meetellen. Dus niet alleen de foto’s en verslagen van mijn spondylolisthese, maar ook dat van de twee hernia’s, de beginnende artrose, het glaucoom, de neurolyse in mijn linkervoet, de operaties aan mijn linkerenkel, het hielspoor, de stembandperikelen, de maagproblemen, de whole shebang.

We zaten na afloop naar elkaar te kijken, en zijn gewoon allebei in de lach geschoten. “Goh”, merkte ze op, “gij hangt toch ook met haken en ogen aan elkaar hé!”

Enfin, intussen heb ik een week of drie geleden een nieuw bericht gekregen: dat mijn dossier in goede orde was ontvangen, en dat ik me op dinsdag 18 februari moet aanbieden bij de controlearts. Die zal dan wellicht bepalen of er ook echt iets aan de hand is.

Tsja.

Ik heb nu al zenuwen, echt waar.

Geplaatst op

myhandicap.com

Ik schreef het al eind mei: ik droom ervan om enige erkenning te krijgen van mijn rugprobleem.

Mijn gynaecoloog zei het al, totaal onthutst over mijn verklaring van wat ik in het dagelijkse leven kan en vooral niet kan: “Gij moet u laten opereren!” Maar laat dat nu net geen optie zijn, volgens mijn rugspecialist. Alleen als het echt niet anders kan, en dan nog… Het probleem is te zwaar, zit op de totaal verkeerde plaats waar nogal wat spieren, pezen en zenuwen passeren, het risico is te groot, de revalidatie te zwaar en de garantie op succes onbestaande. Mee leren leven dus.
Maar dat is geen sinecure, vooral omdat je standaard niet ziet dat er een probleem is. Wie me kent, weet dat en houdt daar gelukkig ook rekening mee. Behalve dan bijvoorbeeld mijn oudste broer, die vond dat ik “niet zo onnozel moest doen”. Juist ja.

En meestal valt het probleem inderdaad best mee: ik kan niet lang staan, ik kan niks tillen, maar ik kan nog grotendeels mijn huishouden doen, ik kan nog voltijds werken – dankzij de meegaandheid van mijn directie en vooral de roostermakers – en ik kan een goed deel van mijn hobby’s nog uitoefenen, zij het met hier en daar wat aanpassingen en heel veel goede wil van mijn vrienden.

Maar als het echt in mijn rug schiet, dan kan ik niks. Dan kan ik met moeite van mijn zetel tot aan de tafel, en dan nog alleen met een stok, krukken of een looprek. Dan kan ik me niet douchen, of toch niet deftig, want mijn benen en voeten kan ik niet wassen. Aankleden lukt ook niet zelfstandig, al is het wonderbaarlijk wat je met wat handigheid en de krul van een wandelstok wél allemaal kan. Maar kousen en schoenen zijn een no go. Dan kan ik niet voor mijn eigen eten zorgen, want ik kan me niet buitenshuis verplaatsen, maar ook niet eens een glas water nemen, want elk gewicht is te veel. Koken lukt niet, want potten en pannen zijn te zwaar en ik kan niet lang genoeg rechtstaan. Aan werken hoef ik zelfs niet te denken.

Bon, vandaag heb ik dan een overwinning op mezelf en mijn trots behaald: ik heb net een aanvraag tot erkenning ingediend bij Myhandicap. De tab stond vijf maand open, ik kon de stap niet zetten om zwart op wit toe te geven dat ik soms compleet hulpeloos ben. En nee, ik wil geen tegemoetkoming, geen parkeerkaart, geen extra hulp of voordelen. Enkel erkenning.

Want nee, mijn lijf is niet oké.