Geplaatst op

50

Nee, ik vind het absoluut geen fijn getal, die 50. Ik voel me oud, versleten, moe en overbodig. Om nog te zwijgen van dik en lelijk.

Een verjaardag in quarantaine maakte het er niet beter op: ik mocht niet eens mijn kot uit, en door gans het gedoe met al die sneltesten en corona en alles was ook de rest van het gezin niet bepaald in feeststemming.

Er was geen ontbijt, geen slingers, geen kaartjes, geen cadeautjes… Er was geeneens een kroon of een liedje, zelfs geen taart als vieruurtje. Maar ik heb geen recht van spreken of te klinken als een verongelijkt kind: ook voor Bart op zijn vijftigste verjaardag was er eigenlijk niks voorzien. Maar toen zaten we allemaal strikt genomen in quarantaine – ook de jongens – en wist ik wel dat hij in de namiddag op zijn werk taart ging krijgen en dat ze ’s avonds gingen gaan eten in een sterrenrestaurant. En hij is al geen fan van ontbijtjes en dergelijke dingen. Wel kreeg hij in de namiddag een grote mand met lekkers – toen ik eindelijk naar de winkel was geraakt – en als cadeautje een etentje in The Jane in februari.

Maar Merel had een zeer mooi kaartje voor me gemaakt, ik had van Marleen een prachtig bloemstuk gekregen vol rode amarylissen – de bloemenwinkel heeft een hilarische fout gemaakt in het kaartje: “vijftig jaar getrouwd” – , in de namiddag kwam iemand van het schoonheidssalon een paar straten verder een cadeaubon brengen vanwege Bart, en Erik kwam een prachtig boeket brengen vanwege hem en Gwen. Bijna 300 mensen wensten me geluk online en ik trakteerde mezelf met een stukje van de overschot van Barts taart van donderdag. Een beetje oud, maar best wel nog eetbaar. Oude taart voor een oude taart, zoals iemand opmerkte.

Het ergste vond ik dat ik geeneens knuffels kon en mocht krijgen. Gelukkig zijn Merel en ik allebei positief en kunnen we elkaar vrolijk vastpakken zonder beperkingen.

Ach, ik zal het wel overleven, die vijftig jaar. Maar om er nu nog eens vijftig bij te moeten doen, zoals sommige mensen suggereerden? Nee, dat hoeft nu ook weer niet voor mij.

Geplaatst op

Corona: het vervolg

Ik nam hier in huis het zekere voor het onzekere en plaatste iedereen in quarantaine. Bart was negatief getest, bleef samen met de jongens op afstand van Merel, maar ik kreeg het over mijn hart niet om dat kind te isoleren. Trouwens, wij hadden echt gisteren nog geknuffeld, de kans was sowieso groot dat ik het ook zitten had.

De jongens bleven dus thuis, Merel uiteraard ook, en Wolf had al meteen afstandsles.

Ik heb zelf ook afstandsles gegeven: de leerlingen zetten het grote smartboard op met het geluid aan, en ik kan live gaan vanuit mijn living. Helaas kan ik hen niet zien, ik heb er geen idee van wat ze aan het uitspoken zijn, maar ze stellen in elk geval wel vragen – via hun gsm zijn ze ook ingelogd – en geven antwoord. Mijn les is gezien op een veilige manier.

Bij de tweedes en eerstes is er gelukkig wel toezicht voorzien, want ik denk dat ze anders de boel wel op stelten zouden zetten, die kleintjes. Maar vijfdes en zesdes? Die volgen les, en ik vind dat ronduit zalig. Dikke dikke pluim voor mijn verantwoordelijke, volwassen leerlingen. Echt.

En ’s middags, toen kwam het verdict: Merel zwaar positief, ik licht positief, Kobe ondanks zijn hoest negatief. Licht positief wil zeggen dat er nog niet zoveel virus in mijn bloed zit: wellicht is de besmetting bij mij pas begonnen. Tsja. Merel en ik eten dus apart, hebben één hoek van de zetel, hebben ons eigen toilet en raken de anderen vooral ook niet aan. Dat, in combinatie met de vaccins, zou voldoende moeten zijn om de inhuizige mannen niet te besmetten. Sowieso blijven ze tot en met vrijdag thuis: Bart en Wolf worden pas dan getest – vroeger kon niet in een testcentrum – en dus zit ook Kobe nog in quarantaine.

Hoe dan ook, het is een immens gedoe, waardoor we niet eens deftig Barts verjaardag hebben gevierd. Een ontbijt is sowieso niet aan hem besteed, er waren ook geen slingers, die ben ik vergeten, maar ik heb deze ochtend wel nog boodschappen gedaan – ja, heel voorzichtig, en wettelijk gezien mag het – en ik heb hem een uitgebreide mand lekkers cadeau gedaan. En een etentje bij The Jane in februari, dat ook.

Hij werd in elk geval op kantoor gevierd, met een heel fijn filmpje, en taart, en een etentje bij Horzeele. Hij heeft geen klagen :-p

Bij deze nog eens: gelukkige vijftigste verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Vreemde tijden…

Gisteren werd Mireille, een van ons Vosjes, 50. Een feestje zat er uiteraard niet in, maar Arend, haar man, had vooraf een complot gesmeed met ons: om acht uur zouden we allemaal inloggen en op die manier een virtuele kletssessie houden, zoals ook de vorige keer zo fijn was.

Het toppunt was dat ze ons woensdag nog gecontacteerd had met de vraag wanneer we nog eens virtueel zouden kletsen. Goh, had ik gezegd, het is nogal druk nu. En iets later: doe eens een voorstel?

Ik vond in het in elk geval bijzonder fijn om te doen, beter dan niks in elk geval. Een echt feestje zou, los van de lockdown, toch niet gekund hebben, denk ik: Mireille heeft in maart corona gehad en is nog steeds absoluut niet in orde. Ze is gigantisch snel moe, heeft geen concentratievermogen, doet veel langer over alles… Werken is voorlopig dus nog steeds niet aan de orde, jammer genoeg.

Enfin, na een dik uur was het goed geweest, vond ik: een fijne avond die we hopelijk later in het echt kunnen herhalen.

Man, er gaat nogal wat gefeest worden, zodra het mag!