Acta Diurna de muliere ludenti
Vraag me eigenlijk niet waarom, maar ik heb net de hele avond gespendeerd aan het opzetten en pimpen van een nieuw blog, namelijk eentje voor de familie van mijn grootvader die net overleden is.
Er staat nog nauwelijks iets op (uiteraard), maar ik hoop dat het blijft bestaan en actief gebruikt wordt. Ik heb mijn twijfels aan de overlevingskansen, maar goed, ik kan maar proberen, nee?
Dit is warempel een zaterdag zoals die al véél te lang geleden was: heerlijk niksdoen.
Ik heb deze morgen al de sites van de kinderen bijgewerkt en de was gedaan, maar allemaal op een zeer rustig tempo.
Dan lekker gegeten, en nu ben ik eigenlijk de krant aan het lezen terwijl AVS opstaat, Bart in slaap gevallen is in de zetel, Wolf rustig aan het spelen is in zijn onderbroekje, de baby slaapt, en er een dampende kop koffie naast me staat.
Het is hier warm en gezellig, en niks moet. Lang leve dit soort zaterdagen. Meer van dat.
Bart en ik denken erover om te profiteren van de lage dollar, en een weekje naar New York te trekken deze zomer.
Heeft iemand soms suggesties ivm met luchtvaartmaatschappijen, hotels en dergelijke?
Bart heeft me daarstraks gebeld, zo rond twintig over zeven.
Ik was, op totaal onverwacht verzoek, met Wolf naar mijn ma gereden, zodat hij daar kon spelen met zijn neefje Alexander. Allebei waren ze wildenthousiast, en ik vond het ook best leuk. Aangezien ik erover had getwitterd, had ook Bart dat gelezen. Toch handig, zo’n Twitter :-p
Hij wilde weten hoe we het stelden (ikke met een verstuikte voet, Kobe met een bijna-longontsteking), en vroeg heel liefjes of ik het niet erg zou vinden dat hij met een paar mensen op restaurant zou gaan, aangezien hij die dag nog niet gegeten had. Uiteraard vond ik dat niet erg. Meer nog, ik ben zelfs blij 🙂 Het is al lang dat ik vind dat Bart iets van een hobby zou moeten hebben, iets dat vooral niet Netlash-gerelateerd is, en waardoor hij zou kunnen ontspannen en zich amuseren. Alleen… hij is eigenlijk in niet veel anders geïnteresseerd dan alles wat met het web te maken heeft, de achterliggende mechanismen, how to beat the system en dergelijke. Tsja, dat komt ervan als je van je hobby je beroep maakt natuurlijk.
In elk geval zit ik nu alleen thuis, liggen de kinderen netjes te slapen, en vind ik dat eigenlijk wel wijs. En ik hoop vooral dat het hem smaakt 🙂
Vandaag heb ik de vergadertijger in mezelf gevoederd, hopelijk genoeg voor een lange tijd.
Er was namelijk een studiedag over de nieuwe leerplannen van Latijn, wat inhield dat we van half tien tot vier hebben geluisterd en vragen gesteld. Daarna ben ik samen met mijn collega in de auto gesprongen en van Wetteren naar Mariakerke gereden, om daar de klassenraden van de derdes en de zesdes bij te wonen.
Ik vrees dat ik een uur gedaan heb over het bespreken van mijn beruchte klas met 26 leerlingen. Sorry, collega’s, maar het was nodig. In elk geval was de laatste klas voor mij afgelopen tegen half zeven.
Vergaderen… Het is echt niks voor mij. Het is trouwens de reden waarom ik bij veel van mijn hobby’s een bestuursfunctie afhoud: dingen doen, prima, maar dat oeverloos gepalaver dat er doorgaans aan vooraf gaat, nee bedankt.
En nu ga ik slapen, dat ik morgen tenminste weer kan lesgeven. Zónder vergaderingen.
Ik heb dus vorige week maandag mijn voet omgeslagen. Arbeidsongeval.
Vooraleer u steigert en mij vierkant uitlacht (“Arbeidsongeval op school? Zal wel!”): ik moet over de middag wel degelijk patrouilleren op de speelplaats. Ik stap dus in de ene richting, wanneer ik vanuit mijn ooghoeken iets zie gebeuren dat er eigenlijk nogal fishy uitziet. Ik kijk om terwijl ik nog steeds verderstap (” Wat zijn die daar weer in godsnaam aan het uitspoken?”), en sla dus mijn rechterpoot om over een dom boordje. U kent het gevoel wel: eventjes een pijnscheut, wat binnenmonds gevloek, wat gespring op één been, en dan weer voorzichtig verderwandelen vanuit het motto ‘Het zal wel overgaan’. Niet dus.
Maandagavond deed die voet dus nog steeds zeer, ook al was hij hoegenaamd niet gezwollen, niet blauw, en voelde het ook niet aan als een typische verstuiking. Dinsdag aangegeven bij de personeelsdienst, en woensdagmorgen toch maar naar de dokter. Iets met het weefsel rond de voetwortelbeentjes. Toch een drietal weken een stevig verband of brace, dus heb ik me maar zo’n ding aangeschaft. Op kosten van de verzekering, weet u wel.
Vandaag ben ik terug naar de dokter geweest omdat hij nog een papier voor de verzekering moest invullen, en toen hij hoorde dat het nog steeds behoorlijk veel pijn deed, was zijn verdict onverbiddelijk: krukken, om te ontlasten, want het zou wel eens erger kunnen zijn dan gedacht. En ik mocht niet zoveel rondlopen als nu: de hele school rond, hier in huis voor vanalles en nog wat. Braaf zijn en met poot omhoog in de zetel, zei hij. Oi vé!
Fijn dus. De apotheker hier om de hoek had haar krukken al verhuurd, dus nu ben ik op zoek naar krukken. Misschien morgen eens tot aan Partena proberen rijden. Als ik daar tijd voor vind, met al die klassenraden.
Het is me onlangs verteld dat ik in golven post. Yep, en dat heet ‘vakantie’ :-p Ik heb momenteel gewoon geen tijd om te bloggen. Bullshit, hoor ik sommigen onder jullie al steigeren, dat neemt amper een kwartiertje of zo per dag in, als je dat wil.
En daar zit het hem nu juist: ‘als je dat wil’. In deze hectische dagen heb ik echt geen zin om te bloggen. Ik heb momenteel andere prioriteiten, en daar zit dat bloggen eigenlijk niet tussen.
Het feit dat mijn grootvader gestorven en begraven is, heeft er ook geen goed aan gedaan, net zoals het feit dat ik maandag mijn voet heb verstuikt en dus ook vrij graag in de zetel zit momenteel. Oh, en eigenlijk vooral het feit dat ik de afgelopen twee weken massa’s herhalingstoetsen en versio’s gegeven heb, en dat de deadline voor punten zondagavond is.
Mjah. De volgende golf zal er wel weer aankomen, denk ik zo.
Ut requiescas in pace, opa.
Arnold Boghaert, 1913 – 2008
Ik weet dat ik mijn kleine neuroses heb, en dat dit er wellicht ook ene van is: mijn rode pen.
Ik hààt het als ik moet verbeteren met een rode stylo of stift. Verbeteren, dat doe ik al jaar en dag met een rode pen. Met rode buisjes van Pelican. In het examenseizoen betekent dat dat de vingers van mijn rechterhand rood zien, maar daar geef ik niet om.
Het moet trouwens ook een pen zijn met een fijne punt. Úren heb ik al rondgelopen en winkels afgeschuimd om toch maar een deftige pen te vinden met ultrafijne punt, die niet al te duur is. Mocht u er zo één weten zijn, gelieve me dat te laten weten, ik zal er u dankbaar om zijn.
Maandag zat ik te verbeteren in de leraarszaal, en was mijn buisje leeg. Ik was te lui om terug naar de klas te lopen om een nieuw buisje te halen, en kreeg er eentje van een andere collega. Alleen blijkt ondertussen dat het om een donkerder rood gaat dan ik gewoon ben. En dat werkt op mijn zenuwen. Echt wel. Ik kan al niet wachten tot dit buisje leeg is, en ik weer met mijn helderrood kan schrijven.
Ik weet het, neurotisch en zo.
Kijk se, dat doet deugd!
Aangezien Latinisten zowat de enige leraars zijn die zowel in het eerste als het zesde middelbaar kunnen lesgeven (en dat vaak ook doen), is het voor ons vaak nogal moeilijk bij de klassenraden.
Klassenraden van de verschillende graden worden vaak parallel gelegd, omdat er vrijwel niemand is die zowel in eerste als derde graad komt. De eerste graad heeft trouwens steevast gedaan om half vier, zodat de klassenraden bij hen dan ook om half vier beginnen. De derde graad heeft vaak nog een uur langer les, zodat daar de klassenraden beginnen om kwart over vier.
Probleem voor mij dus: ik kan moeilijk om half vier op een klassenraad zijn, als ik nog moet lesgeven tot kwart over. En ja, mijn lesopdracht gaat voor, ik speel al genoeg lessen kwijt in de zesdes om die nog eens dispensatie te geven.
Ik krijg daarnet per mail de volgorde van de klassenraden door, en wat raad je? De secretaresse heeft meteen al alles zó op elkaar afgestemd, dat ik probleemloos mijn lessen kan geven, en daarna pas in actie moet komen op de klassenraad. Zomaar, zonder dat ik dat gevraagd had. En nee, het is geen toeval, dat weet ik wel zeker!
Bij deze: bedankt, Peggy! Ge zijt ne schat!