[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel 3: mankementen)

ww_logo_120x120.gifDISCLAIMER: nee, ik ben geen hypochonder: alle hierna vermelde problemen zijn geattesteerd en echt bevonden door dokters en dergelijke, en al bij al heb ik er eigenlijk geen last van en laat ik er vooral mijn goede humeur niet onder lijden :-p

Mijn lijf wil niet meer mee, of zoals Bart het uitdrukt: er zijn kosten aan. Permanente onderhoudskosten zelfs :-p Even overlopen wat het zoal verkeerd aan het doen is.

mijn ogen: ik ben onderhand zo bijziend als een mol, met een sterke afplatting van de rechter oogbol (astigmatisme). Niks wat een bril en/of lenzen niet kan verhelpen, gelukkig maar. Daarbij heb ik ook glaucoom: mijn oogzenuw wordt aangetast en geleidelijk aan verkleint mijn gezichtsveld tot ik blind ben. Tenminste, dat zou het geval zijn als ik niet voor de rest van mijn leven ’s morgens en ’s avonds druppels in mijn ogen zou doen…
mijn stem: jaaaaren geleden ben ik geopereerd aan de stembanden, en nog steeds zijn ze toch iets of wat een zwak punt: elk jaar eind september ben ik hees, en dan heb ik al twee jaar zeer intense logopedie gevolgd. Was het niet van die stem geweest, ik was in de toneelwereld gestapt… Maar ik heb nu tenminste een zeer lage, goed getrainde stem waardoor ik tenor zing in mijn koor. En gij nu :-p
mijn nek/schouders: de kinesisten weten niet precies wat er scheelt, maar van zodra ik ook maar een paar seconden met mijn schouders of nek in den trok zit, verkrampt heel het boeltje, en dat doet echt wel zeer. Dat heb ik trouwens al van kleinsaf, minstens van mijn zes jaar. Bizar, helaas.
mijn maag en spijsvertering: mijn zwak punt. Stress = maagpijn. Ik heb blijkbaar teveel zuur in mijn maag, gecombineerd met een onbestaande terugslagklep, wat resulteert in reflux. Veel mensen kennen dat van bij kleine baby’s, wel, ik kan u verzekeren: dat doet pijn! Het is min of meer onder controle door elke ochtend, voor de rest van mijn leven, een pilletje te nemen waarvoor ik elke zes maanden ministeriële toelating moet vragen, en elke vijf jaar een endoscopie moet ondergaan. Yippie. Der zijn kosten aan, zoals gezegd.
polsen en ellebogen: ligt het nu aan de acht jaar gevechtssport, of aan iets anders: ik heb een tenniselleboog, een golfelleboog en kapotte polsen. Ik moet dus opletten met muisgebruik (RSI), en veel schilderen met de rol bijvoorbeeld mag ik vergeten. Repetitieve bewegingen met de armen/handen zijn niet meer aan mij besteed.
enkels: volgens de dokters heb ik hyperlaxe gewrichten, wat betekent dat de pezen iets te welwillend zijn, en te ver uitrekken. Als gevolg daarvan heb ik op mijn 20ste mijn linkerenkel laten opereren, is de rechter ook nogal kaduuk, en heb ik gigantische kuiten. Die vangen de instabiliteit van de gewrichten op. Combineer dat met een stevige speklaag, en ik heb kuiten die even dik zijn als de kuiten van een man met zijn been in de plaaster (proefondervindelijk bewezen door ne maat van de Economie, helaas). Leuk zijn de gezichten van de schoenverkoopsters, die, wanneer ik informeer naar laarzen, heel enthousiast hun ‘speciale reeks voor vrouwen met dikke kuiten’ bovenhalen en me verzekeren dat er geen enkel probleem is. Tot ze vaststellen dat zelfs de breedste schachtmaat nog ongeveer tien centimeter te smal is. Gniffel :-p
Twee weken geleden liep ik trouwens nog op krukken wegens een onfortuinlijk manoeuver…

Verder werkt alles prima hoor, in dat fantastische lijf van me :-p

EDIT: nog compleet vergeten, ik wíst dat er nog iets was: mijn rug! Ik heb de fantastische rug van mijn pa geërfd, waardoor ik met een gespleten discus zijn ergens lumbaal, en ik het dus af en toe aan mijn rug heb. Dan loop ik als een oud wijveke met een stok, en zit te kriepen en te zuchten tot de kraker me onder handen heeft genomen, of het na een paar dagen vanzelf wegebt.

Oh, en ik heb een bijzonder fijn afgesteld evenwichtsorgaan, waardoor ik ongemakkelijk word op alles wat beweegt, inclusief de trein, als ik een slechte dag heb. Ik slaag er zelfs in mezelf slecht te krijgen door onnozel te doen met de fiets. Vandaar dat ik trouwens altijd de chauffeur ben: alleen dan kan ik het onder controle houden. Nog een geluk dat ik zo’n controlfreak ben en zelden alcohol drink :-p

[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel2: mijn haar)

ww_logo_120x120.gif
Awel ze, dat is dus ook alweer een grote bron van frustratie :-p

Ik heb dus van dat onhandelbaar fluitjeshaar (en als ik zo links en rechts eens aan het lezen ben bij de collega-wijven, ben ik niet de enige): extreem dun, en veel te weinig, en dan nog eens bijzonder kwetsbaar. Zelfs mijn kapster durft zich bij wijze van spreken de haren uit het hoofd trekken (gelukkig blijft ze van de mijne af, wegens al zo weinig).

Tot een klein jaar geleden had ik het altijd lang: soms loshangend, soms opgestoken op diverse manieren, maar wel altijd met die dunne, lange froufrou: ik heb een voetbalveld van een voorhoofd (mijn leerlingen lachen zich een breuk als ik mijn haar bij wijze van gimmick strak achteruit trek) en die froufrou is de enige manier om te camoufleren. Als hij tenminste niet openvalt door de weerborstel die zich in mijn haarlijn bevindt…
Enfin, eigenlijk was achteraf gezien dat lange haar niet zo’n goed idee, want het stond altijd alle kanten uit, bijzonder wollig en wild. Een haardroger kon ik niet gebruiken wegens instant Nana-Mouskourikloon, en die schapenpermanent die er zo leuk uitzag, beschadigde het quasi onherstelbaar en was dus niet voor herhaling vatbaar.

Na Kobes geboorte heb ik de stap gezet, en er de schaar in laten zetten, naar een schuin oplopend kapsel. Ik kan het gewoon zo laten drogen en dan is het ietwat gekruld en wild, ik kan het ook gedurende drie minuten (echt niet overdreven, dat is dan weer het voordeel van extreem dun en weinig haar) brushen en dan is het helemaal steil en gestileerd, beetje naar Lulu op.

Soit, ik kan er niks mee aanvangen, maar al bij al valt het momenteel nog mee…

[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel1: algemeen)

Zucht. Dat is mijn standaard reactie als het over mijn lijf gaat, vrees ik.

Ik weet wel dat de meeste vrouwen niet echt tevreden zijn met hun lijf, maar ik vrees dat het in mijn geval toch wel ergens terecht is.

Algemeen
Eerst en vooral is er het meest opvallende mankement: mijn gewicht. Ik zou 25 kilo moeten vermageren, om goed te zijn, en dan zit ik nog net niet binnen de ‘aanvaardbare’ BMI index. Momenteel ben ik trouwens zwaar obees, volgens dat ding, met risico op hartkwalen en zo. Bollocks! Ik weet wel dat ik te dik ben, ik word daar ook dagelijks mee geconfronteerd. Niet alleen wanneer ik in de spiegel kijk of kleren moet kopen, maar ook wanneer ik toevallig leerlingen in de gang aan me hoor refereren als ‘die dikke van Latijn’. Maar extreem obees, daarbij denk ik toch eerder aan die archetypische Amerikaanse wandelende vetkwabben, en niet zozeer aan mijn eigen mollige figuur. Confronterend is dan wel zo’n vragenlijst voor een nieuwe hospitalisatieverzekering, waarbij je plots bijkomende vragen krijgt over de verhouding lengte/gewicht. Ze willen me dan ook niet verzekeren voor eventuele figuurcorrigerende ingrepen, zoals een maagring en dergelijke.  WTF??? Mijn dokter heeft trouwens spontaan een briefje geschreven dat ik in goede gezondheid verkeer (gelukkig heeft hij niks gezegd over conditie) en geen risico loop op hartziekten en dergelijke.

Hmmm. En zeggen dat ik in mijn zwangerschap spectaculair was afgevallen (net zoals bij Wolf) en dat ik die kilo’s acht maanden later opnieuw erbij heb, alle 12…

Zucht.

Wijvenweek

ww_banner_500x150.gif

Het zal wel zijn da, dat ook ik voor de Wijvenweek ga! Als je nog geen idee hebt waar het over gaat, dan lees je veel te weinig vrouwelijke blogs. Ik zou zeggen, beter uw leven!

Twee nieuwe banners

Dankzij mijn goede vriend Les uit Schotland, staan er nu twee nieuwe banners op deze site: eentje van een wild opspattende zee, eentje van een straal zonlicht die door de wolken breekt. Uiteraard zijn deze foto’s getrokken in Schotland zelf, een van de redenen trouwens waarom ze gebruikt worden :-p

The Cure

800px-the_cure_live_in_singapore_2-_1st_august_2007.jpg

Zoals blijkbaar wel meer mensen (het Sportpaleis was uitverkocht) ben ik vorige week vrijdag naar The Cure geweest.

Mijn broer is die-hard fan van het eerste uur, en we hadden nog drie vrienden mee ook. Blijkbaar had broertjelief hen gewaarschuwd voor mijn kledij, en waren zij eigenlijk zelfs nogal teleurgesteld toen ze me zagen: ik had heel eenvoudige zwarte kleren aan en niks van juwelen of make up. Schoonouders kwamen babysitten, ziet u… (Dag schoonpa!) Ik heb trouwens bijzonder weinig zwartzakjes gezien die avond: de meeste toeschouwers waren dertigers in simpele jeans en T-shirt, het Cure-tshirt en Cure-hemd van mijn broer waren zelfs een uitzondering.

Eerst vond ik de tickets eigenlijk vrij duur, 44 euro voor de avond, maarre… Waar krijgt u voor dat geld nog een concert (en dan negeer ik bewust het voorprogramma) van drie uur? Robert Smith en de zijnen hebben effectief drie uur op podium gestaan, en hebben er 35 songs doorgedraaid. Geen slechte prijs-kwaliteitverhouding, medunkt.

Ik heb er in elk geval van genoten, van begin tot einde. Mijn voet was dankbaar voor de zitplaatsen, maar ik heb toch wel het halve concert staan dansen, denk ik. Het was intussen de elvendertigste keer dat ik hen zag (The Cure is zowat de enige groep voor wie ik nog uit mijn kot kom, naast VNV Nation) en er zullen wellicht nog concerten volgen.

Spiderman is having me for dinner tonight, folks.

Setlist:

  • Plainsong
  • Prayers For Raaaaaaaain
  • A Strange Day
  • alt.end
  • The End Of The World
  • Lovesong
  • To Wish Impossible Things
  • Pictures Of You
  • Lullaby
  • From The Edge Of The Deep Green Sea
  • Hot Hot Hot!!!
  • Please Project
  • The Walk
  • Push
  • Friday I’m In Love
  • In Between Days
  • Just Like Heaven
  • Primary
  • A Boy I Never Knew
  • Never Enough
  • Wrong Number
  • One Hundred Years
  • Disintegration
  • At Night
  • M
  • Play For Today
  • A Forest
  • Boys Don’t Cry
  • Jumping Someone Else’s Train
  • Grinding Halt
  • 10:15 Saturday Night
  • Killing An Arab
  • Freak Show
  • Close To Me
  • Why Can’t I Be You?

Documentaires

Daarnet drie minuten gezien van een documentaire over de toestand van de vrouw in Afghanistan, en kijk, ik mag daar dus écht niet naar kijken!

Als ik hoor: “Schoonmoeders en echtgenoten bepalen de regels, en als zij zeggen dat een hoogzwangere vrouw niet naar het ziekenhuis mag, dan gaat zij niet. Elk half uur sterft hier een vrouw in het kraambed, en de kindersterfte is er immens hoog” , dan gaat mijn bloed koken, en dan doe ik er best aan om weg te zappen of iets anders te doen, of ik moet vannacht niet meer slapen.

Grr!

Paasvakantie

De komende twee weken dienen om allerhande werk in te halen, dat wegens nogal drukke schoolse bezigheden blijven liggen is. Lijstjes ga ik nog wel eens opstellen, ik ben daar fan van :-p

Vooral opruimen moet veel gebeuren: mijn bureau is een stort, en de nieuwe kasten die in februari geïnstalleerd zijn, zijn nog steeds zo goed als leeg. Opruimen dus, zodat Kobes kamer opnieuw een volwaardige kamer wordt in plaats van een vuilnisbelt, en dat we hem stilaan naar zijn eigen kamer kunnen verhuizen ’s nachts. Hoewel… Ik heb hem vannacht vijf keer (jawel, ik heb het geteld) zijn tuutje moeten geven, en ik ben verdomd blij dat ik daarvoor geen vijf keer uit mijn bed moest, maar gewoon het licht kon aanknippen, mijn arm uitsteken, een tuut in dat huilende mondje ploffen, licht uitdoen, en verder slapen…

Goed idee

Daarstraks kreeg ik een heel amusante mail binnen van I. en Lilith, en ik ben er honderd procent voor te vinden, voor het idee dat zij daar pitchten.

Meer kan ik helaas niet zeggen, wil ik ook niet. Ben je curieus, dan kan je me altijd mailen of iets in de comments achterlaten. Je zal dan wel zien of ik je erin betrek of niet.

Mijn twee schatten :-)

De foto is speciaal getrokken voor een goeie vriendin in den Ameriek, maar ik vond hem zelf zó wijs dat ik hem u niet wilde onthouden. Van enige misplaatste moederlijke trots is – uiteraard – totaal geen sprake :-p

tweebroertjes.jpg