Hoewel ik de laatste tijd echt geen zin heb om veel te bloggen, kon ik dit echt niet voorbij laten gaan: ik was zó trots en voelde me zó geliefd 🙂
Bart heeft me gisteren namelijk laten slapen, en verdween met beide kinderen naar beneden. Ik draaide me nog even om in ons grote bed en knorde genoeglijk.
Iets na negen werd ik wakker van kleine trippelende voetjes, een zacht (nat) kusje op mijn kaak, en een klein stemmetje dat vroeg: ‘Mama? Ben jij al wakker?’ Door mijn wimpers heen zag ik twee helderblauwe ogen, twee blozende kaakjes, en vooral een bijzonder verwachtingsvolle blik. ‘Ja he, mama, jij bent wakker hé!’ Ja dus :-p
Hij stond erop dat ik dadelijk naar beneden kwam, want de koffiekoeken waren klaar, en de tafel was gedekt, en hij had véééééél cadeautjes die écht niet meer konden wachten. Gedecideerd nam hij me bij de hand, leidde me de trap af, en stond me nog nét toe dat ik even richting toilet verdween (waarbij hij geduldig bleef wachten).
Beneden wachtte me dan ook een verrassing: papa had de tafel buiten gedekt (en ik weet wat voor een hekel hij heeft aan buiten eten): onderleggers, een enkele roos in een vaasje op tafel, de baby netjes aangekleed in zijn stoeltje, een glas versgeperst fruitsap, vers gebakken croissants, en een grote caffè latte met opgeschuimde melk, precíes zoals ik hem graag heb. Ik werd toen al helemaal week van binnen, en het leukste moest nog komen: de cadeautjes!
Uiteraard mocht Wolf eerst, en hij overhandigde me een groot pak in een vrolijk doorschijnend papier. Eerst en vooral zat er een klein zelfgemaakt zeepje in, en een grote tekening: iets met waterverf, waar hij een hartje uit had geprikt, en door dat gat kwam er rood papier opgebold. Op een opgeplakt hartje stond een tekening van mezelf (nooit geweten dat ik vijftien vingers had) met de woorden ‘Ik hou van jou’. Het bijhorende versje werd prompt opgezegd 🙂 Het mooiste was echter een schilderij, canvas op triplex opgespannen: een grote gele zonnebloem op een heloranje achtergrond, met een hart van zonnebloempitjes. Ik wil niet weten hoeveel werk zijn juffen daar hebben ingestoken…
Van Bart kreeg ik twee geschenkbonnen voor één van mijn favoriete winkeltjes, BAT in de Kortemunt.
En van Kobe kreeg ik ook iets: vorige week had de crèche gevraagd om een lichtgekleurd effen kledingstuk mee te brengen. Vandaag kreeg ik het terug, netjes ingepakt en met een lekstok in de strik (die prompt werd geclaimd door Wolf natuurlijk). Er stond een grote opdruk op, een foto van mijn in een varkentje geschilderde Kobe 🙂 Op de achterkant staat dan, netjes in een vierkantje geschreven, met roze letters: “Mijn mama heeft een super lief klein knorretje”.
Enfin, nodeloos om te zeggen dat mijn dag eigenlijk niet meer stuk kon. Om eerlijk te zijn, ik geniet er nog steeds van 🙂
Dat spelletje heb ik nu al een behoorlijke tijd in mijn bezit, en het is echt wel het soort hersenloze hack’n’slash dat ik graag doe. Zelf zou ik er tegenwoordig geen tijd meer in steken, ware het niet van Wolf: hij doet het on-ge-lo-fe-lijk graag, vraagt me wel een paar keer per dag of er misschien tijd is om ‘spookje’ te spelen, en kijkt me dan hoopvol aan met zijn liefste glimlach. En ik, tsja, ik vind het niet zo erg :-p
