Toen ik daarnet met Wolf naar de site van het Brussels Girl Geek Dinner zat te kijken, en meer bepaald naar filmpjes van de Sony Rolly, ontspon zich de volgende conversatie:
– Oh mama, maar dat is kweetniehoewijs!! (Het Gentse accent was onmiskenbaar.) Hoe heet dat? Ik wil ook zo eentje! Dan kan ik daarop dansen!
– Dat is een Rolly, Wolf, maar je kan dat hier niet kopen.
De teleurstelling droop van zijn gezichtje.
– Echt? En waar kan je die dan wel kopen, mama?
– In Japan, liefje.
– Kunnen we dan niet een keertje naar Japan gaan? Dan gaan we daar naar de Rollywinkel en dan kopen we dat, en dan kan ik daarmee dansen!
– Japan is wel heel ver, hoor.
– Oh.
Een diepe denkrimpel verscheen tussen zijn wenkbrauwen. Plots klaarde zijn gezichtje weer op.
– Oh maar mama, ik weet het, ik heb de oplossing! Ik vraag zo’n Rolly aan Sinterklaas, en dan kan die naar Japan gaan en in de Rollywinkel eentje kopen, en dan kan hij dat aan mij geven, en dan kan ik daarop dansen! En jij ook, mama! En papa ook! En Kobe…
Hij stopte abrupt, en daar was die denkrimpel weer.
– Kobe niet, he mama, die is daar nog te klein voor. Maar dan kan ik daar wel mee dansen!
– Met wie? Met Sinterklaas?
Enig leedvermaak kan me niet ontzegd worden, ik weet het. Een verontwaardigde blik schoot in mijn richting.
– Maar mama!!! Met die Rolly natuurlijk!
En toen kwam het, en ben ik in de lach geschoten. (Het volgende is natuurlijk nagespeeld, ik film echt niet elke minuut van Wolf, maar ik wilde het jullie niet ontzeggen). Kijk maar.
[garagetv S5USF8IQdmAVLtqWL!vfcGSc!JevQ-48dMvN693iDxEBf4IXBAOdn8GKUa-jY!fzEK nolink]