Witch

Bijna elf uur ’s avonds, en ik ga toch nog snel neerschrijven wat we zoal gedaan hebben vandaag. Was eigenlijk best een fijn dagje.

Ik was deze morgen dus rond zes uur wakker, heb zitten computeren (wat moet een mens anders doen op zo’n uur?) tot een uur of acht, en ben toen weer in slaap gevallen tot bijna tien uur. We hadden om elf uur afgesproken aan de Chrysler Building, dus we mochten ons nog haasten. Snel een douchke gepakt, aangekleed, opgedaan, en weg met de taxi. Ginder nog snel een Starbucks binnengewaaid voor het obligate caffeïneshot en iets om te knabbelen, en dan de lobby van de Chrysler binnen. Helaas wist ik niet dat de rest van het gebouw niet toegankelijk is, het zijn allemaal kantoren. De lobby is anders wel prachtig: art deco alom, met magnifiek ingelegde houten liftdeuren, en een volledig beschilderd plafond. Ik zou echt dolgraag de rest van het gebouw eens verkennen, maar ik denk dat ik daar niet alleen in ben.

Enfin, wij dan maar te voet naar de Empire State Building, zo’n acht blocks verder. Daar ben ik wel even verschoten: de wachttijd bedroeg anderhalf uur. Daar hebben we dan maar meteen vriendelijk voor bedankt, en ik had echt medelijden met de kinderen wier ouders meedogenloos in de rij aansloten. Ik heb toen maar even mijn Lonely Planet reisgids opengeslagen, en gemerkt dat er eigenlijk wel een prima alternatief was: de Top of the Rock, ofwel het observatorium van het Rockenfeller Center. Opnieuw dus een aantal blocks gewandeld, intussen even mijn neus binnengestoken in Lush en in Victoria’s Secret (een vrouw moet haar wereld toch een beetje kennen) en bij de Rockenfeller Tower aangekomen. Daar kan je blijkbaar timed tickets krijgen, maar blijkbaar was het er zo rustig dat we meteen naar boven konden. De lift op zichzelf is al spectaculair (en ze maken er een showtje van ook): 67 verdiepingen in 40 seconden, het ding zoeft echt naar boven. Op het bovenste dek heb je een spectaculair zicht op gans Manhattan: Central Park, een prachtige kijk op de Empire State, alleen de Chrysler, mijn favoriet, zit deels achter een ander gebouw verscholen.

Dat schijnt ook een voordeel te zijn tegenover de iets hogere Empire State: je hebt zowel een binnendek als een dek in openlucht, wat het bijzonder mooi maakt.

Trouwens, voor wie toch graag de Empire State bezoekt: je kan tickets online kopen, en dan kan je meteen de eerste wachtrij overslaan, en binnen gaan aanschuiven voor de security check en de liften.

Terug beneden op de begane grond zijn we een Ben & Jerry’s tegengekomen, en ik bestelde ‘one scoop’, ofte één bolletje. Ja man! Ik kreeg zo’n grote kuip van een koekje, en meteen genoeg ijskrijm om bij ons drie of vier bolletjes te zijn. Nodeloos te zeggen dat ik het nauwelijks opkreeg, ook al was het bijzonder lekker.

Helaas hebben we daarna afscheid moeten nemen van Robby (ze had al een dag extra verlof gevraagd en gekregen, en moest nog vier uur op de bus terug naar Washington). Toen zijn we heel even de vlakbij gelegen Saint Patrick’s Cathedral binnengelopen (een gotische kerk naar het model van de Dom van Keulen) en dan een taxi naar huis genomen. We waren allebei moe, verhit, en hadden zere voeten, zodat we aan rust toe waren. Moet ook kunnen, op vakantie, ondanks alle mensen die zeggen dat we elk moment moeten benutten (en vooral niet aan de PC zitten :-p )

Rond half zeven voelden we ons opnieuw fit en monter, en klaar om een nieuwe confrontatie met een portie heerlijke sushi aan te gaan. Na de maaltijd begon het al te schemeren, en zijn we doorheen de zwoele avond (toch zeker nog 27°, schat ik) afgezakt naar Times Square. Dat is pas impressionant ’s avonds, wanneer het er vol loopt met volk en de schreeuwerige kleuren van de neonverlichting en de LCDschermen nog beter tot hun recht komen.

Op aanraden van iemand uit de Lonely Planet zijn we dan op zoek gegaan naar The View, de bovenste roterende verdieping van het Mariott Marquis hotel op Times Square. Je zit er op de 49ste verdieping, en het hele restaurant/lounge bar draait zachtjes rond. Ik denk dat een omwenteling ongeveer een uur duurt. We hebben er een cocktail gedronken, de obligate 7 dollar per persoon betaald (als je er niet eet of verblijft in het hotel) en genoten van het mooie uitzicht over nachtelijk New York.

Om onze voeten te sparen voor het betere werk morgen zijn we dan maar opnieuw met een taxi naar het hotel teruggekeerd, en genieten nu opnieuw van de airco. Al mocht die gerust wat minder lawaaierig zijn.

Enfin, tot morgen voor het volgende verslag!

’t Is weer niet mogelijk: had ik een ellenlang bericht geschreven, heeft de computer dat opgegeten! Blijkbaar wil hij niet tussentijds saven. Oh ik haat die dingen soms!!! Enfin, we gaan herbeginnen. Drie kwartier werk naar de vaantjes…

Het is nu trouwens amper pas zeven uur ’s morgens. Ik kon gewoon niet meer slapen, dat komt ervan als je om tien uur in je bed kruipt. Bart slaapt nog, heerlijk rustig, ook al begint de kamer nogal warm te worden. De airco durf ik nog niet aan te zetten, omdat die een vreselijk lawaai maakt.

Gisteren hadden we om tien uur afgesproken met Robby in de lobby (god dat klinkt stom). Hiernaast is ook een diner, zodat we daar dan gaan ontbijten zijn.  Koffie, pancakes, en voor Bart meteen een stevige sandwich. Ik vraag me trouwens nog steeds af wat hier het verschil is tussen een caffe latte en een café au lait, behalve de prijs dan.

Anyway, daarna wilden we onze voeten een beetje sparen, en hebben we een taxi genomen naar de Chrysler building, dat prachtige art decogebouw. Tot mijn grote verbazing kostte de rit amper 8 euro, fooi inbegrepen. Voor de prijs moet je het zeker niet laten dus! Enfin, wij dus naar binnen, ik zo opgewonden als een kind dat een ijsje krijgt. Helaas… het gebouw is gesloten in het weekend.

We zijn dan maar te voet naar het water gewandeld: door het dambordpatroon en de genummerde straten kan je bijna niet verloren lopen. De kaarsrechte straten hebben dan ook nog het voordeel dat je, zeker door de brede avenues, bijzonder ver kan kijken en dus een prachtig zicht hebt. Het water, daarmee bedoel ik de in New York bijzonder aanwezige rivier de Hudson. Die is vrij breed, en zorgt ervoor dat Manhattan een eiland is.

Wat ik me op voorhand nooit gerealiseerd heb, is dat datgene wat wij New York City noemen, bijna volledig in Manhattan ligt. Het grootste deel van NY bestaat nochtans uit Queens en Brooklyn (samen Long Island) en de Bronx, die al een stuk van het vasteland van upstate NY vormt. Alle gekende plaatsen en bezienswaardigheden liggen vrijwel allemaal in Manhattan: Little Italy, Chinatown, Soho, de Empire State Building, Central Park, de musea, Ground Zero… Ik dacht, om eerlijk te zijn, dat Manhattan enkel het financiële district was. Niet dus, dat is enkel de zuidpunt van het eiland. Manhattan is trouwens groot genoeg om een stad op zich te vormen. De andere oever is trouwens al New Jersey, met Jersey city.

Ik had in de Weekend Knack een artikeltje gelezen over de watertaxi in New York. Dat is een knalgele (conform de gewone taxi’s) vrij grote boot met een gekoeld benedendek met zetels zoals in een bus, en een open bovendek waar je een prachtig zicht hebt op de skyline van Manhattan en het tegenoverliggende stadsdeel, of New Jersey dus. Hij doet een tiental verschillende plaatsen aan rond Manhattan, en kost amper 20 euro voor een dag (volgens het hop-on-hop-offsysteem). Wat we helaas niet wisten, is dat hij enkel vaart in het weekend.

We zijn dus op die watertaxi gestapt, en zijn nog even meegevaren naar Hunter’s Point (het eindpunt), waar we een prachtig zicht hadden op de skyline van Manhattan. Een aanrader! Daarna ging het in vrij grote vaart zuidwaarts, voorbij de bruggen en de watervallen (een kunstproject). Maar best ook dat het snel ging, zodat we wat konden afkoelen. We zijn ergens een thermometer tegengekomen, die 95° aanwees, zijnde 35° Celcius. Ik kan je verzekeren, dat is heet!

Aan Pier 17 zijn we afgestapt (ondanks de Touristil begon ik wat zeeziek te worden), om eerst iets te eten in een deli. Het ding was afgeleefd en met een slechte airco, maar de sandwiches waren wel lekker en bijzonder groot. Daarna zijn we in een elektronicawinkel binnengestapt voor een nieuw geheugenkaartje voor mijn fototoestel (25 dollar voor een Gb, zijnde 1300 foto’s in plaats van 12 op mijn 16 Mb) en een Flip voor Johan. We vonden het echt niet erg dat we even moesten wachten, het was er heerlijk koel.

Daarna te voet gemeanderd door het financiële district (lang leve Barts GPS, en trots dat hij was!), naar Wall Street (obligate fotootjes met de fameuze stier) en naar de zuidpunt, zijnde Battery Park. We hadden gedacht om daar de ferry te nemen naar Ellis Island en het Vrijheidsbeeld, maar er stond een gigantische wachtrij in de brandende zon. We zijn misschien wel gek, maar nog niet onnozel. Geen Ellis Island dus, wel de watertaxi één halte omhoog, om daar richting Ground Zero te gaan.

Eerst zijn we wel, voor koffie en toiletten en zo, binnengewaaid in een Barnes and Nobles, een gigantische boekenwinkel. Bart was zo in zijn nopjes dat we hem meteen kwijt waren, en dat hij zelfs geen koffie hoefde. Als hij zich niet had ingehouden, had hij zowat de hele winkel leeggekocht :-p Ettelijke boeken (en kilo’s) later zijn we dan toch naar Ground Zero gestapt.

Eigenlijk is dat niet meer dan een gigantische bouwput, maar je wordt er wel stil van. Ook Robby, een Amerikaanse spraakwaterval, werd er zowaar stil van, maar dat kan ook van de hitte geweest zijn. Zij woont en werkt momenteel in Washington DC, maar heeft jarenlang in Brooklyn gewoond. Toch is ze een toerist zoals wij, want eigenlijk kent ze Manhattan helemaal niet.

Daarna zijn we terug naar het water geslenterd, om er opnieuw de watertaxi te nemen richting ons hotel. Aangezien we alledrie eigenlijk nogal pompaf waren, onze voeten pijn deden (8 bleinen and counting) en het welletjes was in die hitte, was een echte taxi tot aan de voordeur meer dan welkom.

Een verkwikkende douche en wat rust later, konden we er opnieuw een beetje tegen. We zagen het nochtans niet zitten om ver te lopen voor een restaurant, zodat we het restaurant hier ter plaatse hebben geprobeerd. Niet goedkoop, maar wel bijzonder lekker: gesauteerde zalm op een bedje van lotus, jonge prei en geparfumeerde rijst in een kokosmelksausje. met vooraf een cocktail, en achteraf een crème brûlée met kokos. Lekker! We hebben overigens buiten gegeten, wat qua temperatuur eindelijk te doen was, en het waaide ook vreselijk hard (glazen durfden omver waaien, vol of niet). Ze voorspelden thunderstorms, maar daar heb ik niet veel van gemerkt. Kan ook zijn dat ik te diep sliep.
Toen waren we niet alleen moe, maar ook nog volgegeten en tipsy van de alkohol, zodat het bedjestijd was.

Ondertussen is het bijna acht uur, en ga ik nog even liggen. Bart slaapt nog, en we hebben pas om elf uur afgesproken met Robby aan de Chrysler Building (tweede poging). Zij is meer dan een uur onderweg om hier te geraken, dus…

Enfin, later meer.