Geplaatst op

Lieva.

Vorige vrijdag is mijn tante begraven. Tsja, such is life natuurlijk.

Ware het niet dat ze voor mij de eerste is van de generatie van mijn ouders die gestorven is. Dat maakte mijn eigen vader plots zo sterfelijk, en dat gevoel had hij duidelijk zelf ook. Ze was amper twee jaar ouder dan hij, 68, en compleet verteerd door de longkanker (zo bleek achteraf). Zelf bleef ze koppig ontkennen dat er iets mis was, ze weigerde heel erg lang om naar een dokter te gaan, en toen ze zich uiteindelijk liet opnemen in het ziekenhuis, wilde ze niemand zien. We wisten niet eens wat er precies scheelde. Wij hebben haar de hand gereikt, geprobeerd contact te leggen, zelfs aan haar deur in het ziekenhuis gestaan, maar nee, ze weigerde. Zo is ze dus ook gestorven: helemaal alleen, vrij onverwacht, en zonder enig menselijk contact.

Was ze geliefd? Helaas. Zal ze gemist worden? Alleen door haar eigen moeder, die tot een paar weken geleden nog samen met haar in één huis woonde. Dat moet vreselijk zijn, je eigen kinderen moeten begraven, zelfs al ben je zelf 97 en was je dochter 68, en zat daar een serieuze vijs aan los.

Ergens heerst er zelfs opluchting: nu krijgt de rest van de familie eindelijk de kans deftig voor oma te zorgen, zonder de maniakale bemoeienis van tante. Nu is tante geen zorgenkind meer, waarover iedereen met zijn handen in het haar zit en niet weet wat aan te vangen. Nu heeft ze zelf eindelijk rust.

Het werd dus een begrafenis met sterk gemengde gevoelens. Enerzijds was er wel degelijk een familielid gestorven, en werden vooral haar broers en zussen geconfronteerd met eigen sterfelijkheid. Anderzijds was er opluchting: ze is er eindelijk niet meer. En toch heb ik een paar tranen gelaten. Eerst en vooral toen ik mijn grootmoeder zag: een machtig sterke vrouw, een dame, die haar emoties zoveel mogelijk verborg.

En dan toen ik het gedicht op het santje las. Ik weet niet van wie het is, ik weet wel dat het perfect verwoordt wie mijn tante was.

Van waar zijn toch die stemmen,
die dwalen door mijn hoofd,
mijn hart zo nauw omklemmen,
verward en nooit geloofd?

Hoe kan ik ze ontvluchten?
Zij breken veel in mij
en dragen wrange vruchten,
vol onbegrip en medelij.

God, zucht mijn laatste rede,
Uw almacht is zo groot,
geef mij toch uw vrede
en stilte voorbij de kilte van de dood.

Het ga je goed, Lieva.

Geplaatst op

Voet

Gisteren ben ik nog eens naar de orthopedist geweest. Ikzelf had een lichte verbetering vastgesteld, maar eigenlijk niet veel meer dan dat. Ik loop nog steeds met die speciale laars, en dan heb ik geen pijnstillers nodig. Zodra ik blootsvoets loop, of met gewone schoenen, begint het wel weer pijn te doen.

Dit weekend ben ik op LARPweekend geweest. Normaal gezien loop ik daar kilometers, maar deze keer wist ik dat ik me bijzonder koest ging moeten houden. Bepaalde stukjes heb ik per fiets gedaan (nog eens bedankt, Gunther, om er eentje mee te brengen voor me) maar af en toe moest ik toch een 500 meter te voet. Vijf-honderd meter. Ocharme. En telkens ging ik, zwetend van de pijn, prompt zitten en slikte een nieuwe, zware pijnstiller. Dus bij een beetje belasting (een betere naam voor 500 meter heb ik niet) ging mijn voet onmiddellijk weer behoorlijk pijn doen.

En toch was de orthopedist bijzonder positief. Hij heeft hard zitten trekken en duwen, en vond het een hele verbetering. Fijn. Yay. Joepie. Ik mag de inspuitingen (een 50tal intussen) verminderen naar om de andere dag, en zelfs de laars beginnen uitlaten. Dat laatste zie ik niet zitten: zonder doet het echt nog veel pijn. Kine nog steeds drie keer per week.

Zucht. Ik begin er genoeg van te krijgen. Doorgaans ondervind ik er weinig hinder van, maar dit weekend voelde ik me echt gehandicapt. Bijzonder beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig heb ik voor de rest een schitterend weekend gehad, of ik was er helemaal depressief van geworden.

Sudeck, iemand?

Geplaatst op

Sonicare

philips-hx6732-sonicare-healthywhite-tandenborstel.jpg

(Opgelet: reclamerant! Niet dat ik er iets aan verdien, maar bon)

Een hele tijd geleden kreeg ik de Philips Sonicare Healthy White in de bus, om uit te proberen (en bij voorkeur te buzzen uiteraard).

Mja, nog maar eens een elektrische tandenborstel, what’s new, nee? Ik had al een Oral B, wat zou het verschil zijn?

Awel, ik ga me het ding aanschaffen (ik krijg gelukkig reductieprijs, geen idee wat het ding in feite kost), en dat zegt genoeg.

Het is een Sonicare, wat wil zeggen dat het onder andere met geluidsgolven werkt. Iedereen klaagde blijkbaar over het geluid, dus ik dacht dat dat wel aanzienlijk ging zijn. Ik deed zelfs netjes de deur van de badkamer dicht om de kinderen niet wakker te maken bij de eerste poging.
Ik schoot meteen in de lach: het ding lijkt wel een nijdig zoemende mug! Het trilt wel behoorlijk, en is al bij al een bizarre ervaring de eerste keer. Om de dertig seconden gaat er een soortement biepje af, en kan je een ander deel van je mond aanvallen. Na twee minuten krijg je nog twee keer 15 seconden, terwijl het ding op een andere manier gaat trillen, om je voortanden extra te poetsen, kwestie van ze witter te maken.

Ne mens kan het maar proberen zeker? Philips beweert dat het je tanden gladder en witter maakt. Wel, dat gladder, dat kan ik beamen! Nog nooit zo’n gladde tanden gehad, zelfs in die mate dat ik soms halverwege de dag mijn tanden wil gaan poetsen om dat gladde gevoel terug te krijgen. Nooit eerder gebeurd! En dat witte? Ik zou eens een foto moeten nemen van mijn tanden en daar een oude foto naast leggen, maar ik heb wel het gevoel dat ze witter zijn geworden, al kan dat wishful thinking zijn ook natuurlijk.

Eigenlijk poetst hij gewoon aangenamer dan een andere elektrische, is mijn gedacht. Ik ga dus niet terug naar mijn oude borstel (ook al omdat hij intussen is ingepikt door Wolf), vooral dat gladde gevoel vind ik fijn.

Mocht iemand graag zelf eens proberen, ik heb extra borsteltjes gekregen, en ik leen hem wel eens uit dan. Maar niet te lang :-p

Geplaatst op

Woensdagmorgen.

In de woonkamer hangt nog de lichte, onmiskenbare geur van het haardvuur van gisterenavond. Langzaam schuif ik de gordijnen open, waardoor het zonlicht naar binnen stroomt. Een felgekleurd windmolentje waait me tegemoet, en het gras glinstert bij elk zacht briesje.

De hond heft argwanend zijn kop op wanneer ik het speelgoed van de kinderen begin op te ruimen, maar droomt daarna ongestoord verder. Langzaam verdrijft de geur van verse koffie die van het verbrande hout, terwijl het gepiep van de microgolf me laat weten dat de melk warm is.

Behaaglijk vouw ik mijn benen onder me in de zetel, de latte in mijn handen, de krant naast me.

Ik mis mijn kat.

Geplaatst op

Tv overkill

Onze oude tv, 12 jaar intussen, was aan het doodgaan. Letterlijk: om de zoveel tijd sloeg het scherm plots compleet roze uit, en na nog een seconde of twee viel de tv gewoon uit. Je moest dan manueel de knop gaan uitzetten en weer aanzetten, en soms wilde hij dan wel opnieuw. Soms.

Na een visie van Cars in 5 keer was het me beu: er moest een nieuwe komen! Ik had al een tijd geleden, bij het kopen van een koffiemachine, mijn licht opgestoken bij VandenBorre, en had mijn zinnen gezet op een plasmascherm FullHD 50 inch. Prijs: 2300 euro (slik).

Gisterenvoormiddag heb ik dan naar mijn favoriete elektrozaken gebeld. Favoriet wegens een eerder ervaren prima service, en ik gun een zelfstandige net iets meer dan een grote keten.

Bon, zaak nummer 1 was net aan het verbouwen, en gaf op alles een substantiële korting. Blijkbaar lag ook hun basisprijs een stuk lager dan VandenBorre (daar gaat hun claim van ‘de laagste prijs’) en ik verschoot dus nogal van hun prijzen, in de goede zin welteverstaan. Alleen… ze hadden de 50 inch niet binnen, maar konden die bestellen tegen woensdag of donderdag. De 46 inch was er wel.

Hm. Ik wilde een 50 inch, en wel dadelijk. Dan maar naar elektrozaak nummer 2 gebeld, waar ik een meer dan prima service had gekregen voor koelkast en afwasmachine. Hun basisprijs was ook 2300, maar als vaste klant konden ze me het toestel, dat overigens in stock was, geven voor 2100 euro. Mooie deal, vond ik. Alleen… de andere winkel ging daar nog een behoorlijk stuk onder. Toen ik dat dan ook duidelijk zei, verschoot die mens. Ik had er overigens geen probleem mee om hem de naam van die andere zaak te geven, waarop hij zei dat hij me de televisie wilde geven aan hun prijs. Geleverd en geplaatst dinsdag of woensdag.
Toen hij me hoorde aarzelen (ik ben gewend mijn zin onmiddellijk te krijgen) zei hij dat hij toch nog vlakbij ons moest passeren, en dat hij het toestel dan wel even in de gauwte wilde afzetten ook. Installeren moesten we dan wel zelf doen.

Bart en ik zijn meteen als twee gekken beginnen kuisen: de oude tv weg, alle toestellen en kabels verwijderen, de bovenbouw van de kast afbreken, alle stof en rommel weg, en even met nat over de bestofte muren.

Resultaat: om half elf heb ik gebeld, om half twee stond hier al een ‘blafte’ van een tv te spelen. En een blafte is het wel: Bart en ik zijn behoorlijk verschoten van de afmetingen van het ding. Het is gigantisch! Het kan nog net op het plaatsje van de vorige tv, en het ziet er prachtig uit! We hebben wel al naar elkaar zitten kijken en verzucht dat het ding eigenlijk gewoon decadent is, maar bon, het staat er nu, en we zijn er wreed content van.

En dit gecombineerd met de Wiii Fit die ik donderdag van Bart heb gekregen: mooi! (en ja, ik weet het, we zijn luxebeesten!)

Resultaat:

Geplaatst op

Alledaags

Vandaag moest ik met de auto naar de garage, nazicht voor keuring (die eigenlijk al lang verlopen is, maar stt!) en vooral ook voor de 100.000 km. Dat het moersleuteltje op mijn dashboard al een maand of twee brandde, daar zwijgen we wijselijk over.
Aan de telefoon had men mij verzekerd dat het een goed uur zou duren. Het bleken er uiteindelijk twee te zijn. Gelukkig had ik mijn boekentas mee, zodat ik, voor het eerst dit schooljaar, alle verbeteringen achter de rug heb. Overmorgen komt er een nieuwe stapel binnen, maar bon, da’s voor dan :-p
Er stond ook een koffiemachine, waar ik dankbaar gebruik van gemaakt heb. Als ze mensen doen wachten, doen ze het in stijl: rode lederen zeteltjes en deftige koffie. Waarvoor dank.

Daarna had ik nog net genoeg tijd om een paar boodschappen te doen, zodat ons huisgezin alweer een paar pyama’s rijker is, en sokken, en nog wat aankleding voor de kinderkamer en zo.
Thuis heb ik alles uitgeladen, en ben ik per fiets om Wolf gereden. Een zacht briesje waaide door mijn haar, terwijl ik vrolijk peddelde in de zon en zacht een liedje neuriede.
Was het niet van mijn voet, ik denk dat ik eigenlijk best gelukkig zou zijn 🙂

Geplaatst op

Update over mijn voet.

Ik heb dus al maanden last van mijn linkervoet, meer bepaald van een ontsteking onder mijn hielbeen. Eind mei ben ik voor het eerst bij de orthopedist verzeild, die me een cortisone-inspuiting gaf, en een aircast, een soort kleine brace met een luchtkussen onder de hiel.

Het verbeterde merkelijk, en ik heb gans New York rondgelopen zonder enige pijn. De aircast zat in de bagage, en bleef daar.

In augustus is de pijn teruggekomen. With a vengeance. Eerst heb ik nog een tijdje rondgelopen met die aircast, maar dat bleek niet te helpen. Toen ik rond de vijftiende augustus opnieuw contact opnam met de orthopedist, bleek die net op vakantie vertrokken te zijn tot begin september. Ik ben dus maar blijven manken…

Begin september kwam ik dus wél bij de orthopedist, met veel pijn. Die oordeelde dat de ontsteking er opnieuw was, in volle kracht, en dat ik de rest van mijn voet serieus overbelast had door te manken. Hij schreef me zware ontstekingsremmers voor, en een speciale laars om de hele voet te ontlasten. In het begin viel dat mee, maar de pijn bleef, meer nog, het werd gewoon erger, zodanig dat ik zelfs naar krukken greep om de voet nog meer te ontlasten.
Na een dag of tien belde ik opnieuw naar de dokter, die vrij ongerust klonk, en een isotopenscan van de bewuste voet wilde.

Dinsdag heb ik dus de hele dag licht radioactief rondgelopen, en donderdagavond moest ik terug naar de orthopedist om het verdict te aanhoren. En eerlijk gezegd, dat was niet mals. Niet alleen is de ontsteking er nog, maar ik heb intussen ook algoneurodystrofie ontwikkeld, of met een andere naam het syndroom van Sudeck. Gelukkig zijn we er nog relatief vroeg bij, en is de kans op genezing vrij behoorlijk. Ik heb intussen een en ander zitten lezen, en ik ben er wel wat bang van, om eerlijk te zijn.

Ik moet nu zware pijnstillers slikken om de pijnprikkel stil te leggen (wat gisteren trouwens geen enkel effect had, ik voelde de voet nog steeds).
Daarnaast moet ik vijfenveertig dagen lang een inspuiting krijgen met zalmcalcitonine. Het zijn naar ’t schijnt pijnlijke spuiten, met vooral zeer vervelende nevenwerkingen: misselijkheid, duizeligheid en ook braken. Vandaar dat ik een half uur voor de inspuiting al een Motilium moet innemen, kwestie van de bijwerkingen te beperken. Ook wordt die spuit dus ’s avonds gegeven, zodat je wel nog kan gaan werken.
Drie keer per week moet ik naar de kinesist voor grondige behandeling, en eventueel ook één keer per week gaan zwemmen om de spieren wat in vorm te houden.
Ook moet ik regelmatig wisselbaden nemen voor mijn voetje, kwestie van de bloedsomloop weer op gang te krijgen zoals het hoort. Ik zit dus op de rand van mijn bad, in de weer met de sproeier, ofwel met emmertjes voor mijn neus, een met koud water en een met warm water. Het geblaas is niet van de lucht wanneer ik dat koud water over mijn voet heen krijg, om eerlijk te zijn :-p Het is trouwens een prima remedie tegen koude voeten :-p
De laars moet ik voorlopig aanhouden voor mijn eigen comfort, maar als de pijn weg zou gaan, mag ik ze achterwege laten.
Enfin, ik weet weer wat gedaan. Ik hoop alleen dat het in orde komt, want dit is wel een zeer vervelende pijn, vooral omdat ze chronisch is. Gelukkig heb ik er geen last van wanneer ik in mijn bed lig, en kan ik rustig slapen.
http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=441

Geplaatst op

Geld uitgeven

Vandaag heb ik geld uitgegeven. Helaas. Maar het was wel met mijn volle goesting, en ik glimlach nog :-p

Eerst en vooral heb ik een nieuwe koffiemachine gekocht, eentje die zelf de bonen maalt, en verder ook nog een klein vakje heeft voor gemalen koffie, bvb. gedecafeïneerde. Het design kon misschien beter, maar de prijs was mooi (€399) dus ik kon het niet laten.
delonghieam3000zwart.jpg

Daarna ben ik een wintervestje (een heel mooi grijs dingetje) gaan kopen voor Kobe, en meteen ook nog twee T-shirts meegebracht voor het ventje. 44 euro, valt goed mee.

Uiteindelijk ben ik ook nog in de wereldwinkel in Mariakerke verzeild, om een nieuwe lederen handtas. De prijzen die ze daar hanteren, zijn ongelofelijk: 22 euro voor een handtas uit leer waar een cursusblok in past, met binnenvakjes en al, en bijpassend portemonneetje. Allen daarheen! Ik had dezelfde gezien (of toch dezelfde reeks) in een andere winkel in de Gentse binnenstad voor toch wel over de €150. Ze hebben wel niet echt veel keuze, da’s wel jammer.
Ik heb nog even overwogen om een grote paarslederen laptoptas mee te nemen – enfin, een platte lange handtas, ideaal voor een laptop – voor diezelfde prijs, maar eigenlijk loop ik nooit met dat ding rond, dus da’s eigenlijk nogal overbodig.

Kortom, ik ben blij. Het is wel weer een hap uit mijn spaargeld, maar bon, ik ga direct buiten in de zon op het terras een latte drinken 🙂 En u?

Geplaatst op

Niet mijn dagje…

Daarnet zag ik het even niet meer zitten: vrijdagavond, en moe.

Kobe was al de hele avond aan het huilen omdat hij net een spuitje had gekregen, en niks was goed: zelfs tijdens het eten zat hij nog te trunten. Wolf werd van de weeromstuit ook lastig.
Mijn voet deed gemeen zeer, en de brace werkte flink op mijn zenuwen. Tegelijkertijd heb ik ook nog een mega verkoudheid, waardoor mijn neus ofwel volledig verstopt zit, ofwel om de drie minuten moet gesnoten worden. Mijn lippen zijn gesprongen, en het stukje onder mijn neus voelt rauw aan. Het hoofd voelt navenant: een sluimerende koppijn.
De hond had nog steeds geen eten gehad (ik wilde de huilende Kobe niet alleen laten, en om hem mee naar buiten te dragen doet mijn voet teveel pijn) en was voortdurend tegen het raam op aan het springen.
keuken.jpg

De keuken was een complete puinhoop: de propere vaat stond nog steeds in de machine sinds woensdag, waardoor de vuile vaat zich op het aanrecht opstapelde, er stonden nog boodschappen die niet opgeborgen waren, en overal lagen kinderspullen. Zucht.

Intussen zijn we een dik half uur later. Kobe lijkt rustig te slapen, net als Wolf. De vaatwas is uitgeleegd, de vuile vaat zit in de machine, en het beetje handafwas is ook gedaan. De boodschappen zijn opgeborgen, de spullen opgeruimd, en het aanrecht proper.

keuken1.jpg
De hond ligt aan mijn voeten te slapen met welgevuld buikje.
Ik heb intussen een neusspray gebruikt, waardoor mijn neus zich een beetje gedraagt en ik weer kan ademen, en op mijn lippen ligt een dikke laag lippenbalsem. De stilte doet mijn hoofd goed.
Alleen mijn voet doet nog pijn, maar wanneer ik me direct, bij het licht van de schemerlampen en wat kaarsjes, met gesloten gordijnen, neervlei op de zetel en de brace kan uittrekken, zal de kloppende pijn ook langzaam wegebben.

En dan maar hopen dat mijn lief snel thuiskomt, zodat ik me in zijn armen kan nestelen. Dan, dàn zal het in orde zijn.