Witch

Daarstraks ben ik nog maar eens naar de orthopedist geweest.
(Nog een geluk dat Bart niet jaloers is, want ik zie die mens op een véél te regelmatige basis, en hij is best wel sympathiek ook. Enfin, ik kan het in elk geval zeer goed met hem vinden, en omgekeerd blijkbaar ook. Een paar afspraken geleden vroeg ik hem, na de consultatie: ‘Zeg eens, Wouter, wanneer wil je me graag terugzien?’ Waarop op hij met een grote grijns: “Morgen?”)

Doch dit terzijde. Hij keek vandaag een heel pak ernstiger, en wreef in zijn niet-bestaande baard terwijl hij de uitslag van de MRI-scan bekeek. Daar was eigenlijk vrij weinig op te zien, terwijl de opnieuw constante pijn in mijn voet dat tegenspreekt.
Dat er een chronische fasciitis plantaris is, staat vast. Alleen beginnen de behandelingsmogelijkheden een beetje uitgeput te geraken. Maar vooraleer tot een operatie over te gaan, wil hij “nog maar eens een onderzoek”, zoals hij het zelf verwoordde. Er is echter een kans dat, door alle problemen, de nervus tibialis geklemd zit, en dat wil hij eerst zeker weten. Anders mag ik later een tweede operatie ondergaan, en dat liever niet natuurlijk.Ik moet dus nog maar eens bij de dienst medische beeldvorming langs, en wel voor een EMG, ofte een elektromyografie. Dat onderzoek zou de geklemde zenuw moeten uitsluiten, en dan zien we wel weer. Voorlopig kan hij niks doen aan de pijn, en voor pijnstillers ben ik te koppig, al wilde hij ze gerust voorschrijven.

Ik hou u op de hoogte hoe zo’n onderzoek verloopt. Dan weet u dat ook alweer :-p

Deze morgen ben ik onder de MRI scanner geweest. U weet wel, dat ding dat ze altijd laten zien in alle mogelijke tvseries en films. Zo’n ronde buis waar je dan ingeschoven wordt, met blauw licht en al.

Wat ze nooit laten zien op tv, is het bijhorende geluid. Je krijgt een koptelefoon op, en zodra het ding aanslaat, weet je waarom. Zo’n scanner maakt dus echt wel lawaai! En niet zomaar één soort standaardlawaai, nee, alle mogelijke geluiden, gaande van een gemiddelde drilboor, tot het geluid dat een slecht afgestelde koelkast maakt (maar dan veel luider), een wasmachine die op 800 toeren aan het zwieren is, of een tandartsenboor. In alle mogelijke intonaties, trillingen, pulsaties: een beetje industrial-liefhebber kan er muziek mee maken. (Ja, ik lag me die twintig minuten te vervelen – slapen is moeilijk met dat lawaai.)

Enfin, we zullen zien wat de uitslag ervan is. De shockwavebehandeling heeft namelijk niet geholpen, de pijn is constant gebleven, zoniet licht erger geworden. De scan zou moeten aantonen hoeveel kalk er nu nog zit, en of een tweede shockwave wenselijk is, of het toch een operatie wordt.

Intussen kan ik wel zeggen dat ik een groot assortiment medische-beeldvormingmachines ken. Of dat een verdienste is? Dat laat ik wijselijk in het midden.