Geplaatst op

Brel-avond

Ik leg nog wel eens uit waarom.

Jacques Brel
ROSA
 1962

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

C’est le plus vieux tango du monde
Celui que les têtes blondes
Anonnent comme une ronde
En apprenant leur latin
C’est le tango du collège
Qui prend les rêves au piège
Et dont il est sacrilège
De ne pas sortir malin
C’est le tango des bons pères
Qui surveillent l’oeil sévère
Les Jules et les Prosper
Qui seront la France de demain

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

C’est le tango des forts en thème
Boutonneux jusqu’à l’extrême
Et qui recouvrent de laine
Leur coeur qui est déjà froid
C’est le tango des forts en rien
Qui déclinent de chagrin
Et qui seront pharmaciens
Parce que papa ne l’était pas
C’est le temps où j’étais dernier
Car ce tango rosa rosae
J’inclinais à lui préférer
Déjà ma cousine Rosa

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

C’est le tango des promenades
Deux par seul sous les arcades
Cernés de corbeaux et d’alcades
Qui nous protégeaient des pourquoi
C’est le tango de la pluie sur la cour
Le miroir d’une flaque sans amour
Qui m’a fait comprendre un beau jour
Que je ne serai pas Vasco de Gama
Mais c’est le tango du temps béni
Où pour un baiser trop petit
Dans la clairière d’un jeudi
A rosi cousine Rosa

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

C’est le tango du temps des zéros
J’en avais tant des minces des gros
Que j’en faisais des tunnels pour Charlot
Des auréoles pour Saint François
C’est le tango des récompenses
Qui allaient à ceux qui ont de la chance
D’apprendre dès leur enfance
Tout ce qui ne leur servira pas
Mais c’est le tango que l’on regrette
Une fois que le temps s’achète
Et que l’on s’aperçoit tout bête
Qu’il y a des épines aux Rosa

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

Geplaatst op

Vijf

Vandaag, vijf jaar geleden, was het een dinsdag. Een dinsdag waarop ik, volgens Bart, op dit eigenste uur aan het roepen was om een epidurale (of misschien net gekregen had). Vandaag wordt Wolf namelijk vijf jaar.

Ik heb hem net, dansend aan mijn hand, naar school gebracht, hij met zijn boekentas, ik met een grote zak met kleine cadeautjes voor zijn klas. Vijf jaar geleden had ik dit nooit durven dromen. Vijf jaar geleden had ik nooit vermoed dat ik deze morgen nog snel een Spiderman-T-shirt en een paar Spidermankousen uit de droogkast ging halen, en dat er een blond jongetje met stralend blauwe ogen op de keukentafel zou zitten en zijn cadeautjes zou openmaken.

Ik had gewoon niet durven hopen dat ik zo gelukkig ging zijn met het feit dat hij al vijf jaar lang in mijn leven is.

Gelukkige verjaardag, Wolf! Na vijf jaar zijn die barensweeën je wel vergeven hoor!

Geplaatst op

Fiets

Daarstraks, zo rond twaalf uur, was ik aan het twijfelen of ik Wolf ging afhalen van school per auto of met de fiets. De auto is natuurlijk makkelijker, maar het is daar altijd een drukte van jewelste en een probleem om te parkeren. De fiets is wat dat betreft eenvoudiger, maar in dit weer… Ik was aan het twijfelen, en toen brak plots de zon door en bleek de lucht diepblauw te zijn boven ons, terwijl de grijze wolken wegdreven.

Dilemma opgelost dus. Ik deed mijn jas aan, handschoenen, mutsje, en, na het wegvegen van enige spinnenwebben en stofnetten, toog ik vrolijk op weg. Al was het alsnog met enige vertraging: na drie meter stapte ik af, keerde fiets met aanhangfiets om en pompte fluitend de achterband op.

Bon, iets later dan gepland was ik vrolijk gezwind aan het fietsen, neus hoog in de zon, de omgeving in me opnemend. Ik denk dat dat scenario tot ongeveer het einde van de straat heeft geduurd. Ik heb behoorlijk wat overgewicht (mooi eufemisme om te zeggen dat ik 30 kilo te dik ben :-p ), ben conditioneel altijd al een wrak geweest, en met die zere voet betert het er echt niet op. Ik ben nog net niet puffend en blazend twee kilometer verder toegekomen, maar bij het terug thuis komen was ik wel serieus aan het zweten (ter mijner verdediging: het bleek warmer dan gedacht buiten, zo in de zon), hijgde lichtjes (een zware verkoudheid, jawel, ik loop al dagen te niezen en te snotteren) en had kramp in de probleemvoet.

En toen bekeek ik mezelf eens kritisch, en besloot dat ik eigenlijk zonder meer zielig was. Kom zeg, mijn ma van 63,5 (zeg géén 64!) heeft een betere conditie dan ik. Helaas, zonder werkende voet is daar momenteel niet veel aan te verhelpen. Alleen dat vermageren he… Zucht :-p

Ik denk dat ik toch maar ga investeren in de farmaceutische industrie, kwestie dat ze snel een dieetpil of zo uitvinden…

Geplaatst op

Muziek

Boskabout trok mijn aandacht op de site van This Big Stereo, en dan vooral op het lange muziekfragment dat daar staat. Hij dacht dat het wel iets voor mij ging zijn, en gelijk had hij: ik vind dat serieus goeie muziek: lekker donker, wavig en gothisch. Soms kan ik het toch echt niet wegsteken, denk ik.

Sorry voor degenen die het maar lawaai vinden: de gustibus non disputandum’st, nee?

Geplaatst op

Verjaardagscadeautjes

Ik heb net 21 uitdeelcadeautjes voor Wolfs verjaardag samengesteld. Dat mag u best letterlijk nemen: kleine diepvrieszakjes (ik vond geen andere, toch niet binnen de radius van wat ik wilde rijden daarvoor) met daarin wat van die pastelkleurige snoepjes aan een rekker (zijnde een halsketting) of een ditto armbandje, of een lekstok, en telkens ook vijf gummibeertjes. Rond dat zakje, waar telkens Wolfs naam op stond en een vrolijke 5 met een hartje rond (ze zijn bezig over Valentijn op school), zit dan een vrolijk, felgekleurd strikje van bij de Ikea. En daarin zit dan een ballon geknoopt.  Een ganse bezigheid dus, en toch met veel plezier gedaan. Ik weet namelijk hoe blij die gastjes zijn met iets dergelijks, als het er maar leuk uitziet. Veel kost het allemaal niet, laat ons wel wezen.

Daarom is er ook een klascadeautje, iets wat meer en meer gedaan wordt, zo blijkt. Dat is dan een iets groter cadeau dat voor de klas bestemd is, en waarmee ze dan allemaal wel eens kunnen spelen. Op die manier komt er ook regelmatig iets nieuws in de klas, zodat het voor de kleuters boeiend blijft, en dat de school zelf haar werkingsmiddelen aan andere dingen kan besteden.

Wolf is vorige week met me meegegaan naar de speelgoedwinkel, en we hebben gekozen voor een mamadino en een babydino die uit zijn ei komt,  van Duplo, denk ik. Dino’s zijn op die leeftijd altijd een voltreffer, zelfs Kobe van anderhalf zegt al netjes ‘diosauwes’.

Enfin, nu maar hopen dat hij donderdag effectief een leuke dag heeft. Je wordt maar één keer vijf natuurlijk 🙂

Geplaatst op

Voet, aflevering elvendertig

Vandaag ben ik dus nog maar eens naar het ziekenhuis geweest voor een onderzoek op mijn voet. De orthopedist vreest dat het een operatie zal worden, maar wilde eerst zeker zijn dat er geen zenuwen gekneld zaten of dat er andere zenuwschade was.

Ik heb dus een EMG ondergaan, zijnde een elektromyografie. Hiervoor heeft de dokter van dienst eerst een paar elektroden aangebracht, en me dan schokken toegediend met een apparaatje dat wel een taser leek. Echt pijn doet het niet, je krijgt wel een reeks schokken, en het is dus meer vervelend dan wat anders.

Daarna heeft hij een naald in mijn voetzool gestoken en ook daar blijkbaar enige elektrische weerstand gemeten. Eerlijk gezegd deed dat op het moment zelf helemaal geen pijn, maar nu eigenlijk wel, wegens dat domme kleine wondje.

Enfin, hij heeft dus de reactiesnelheid en de geleiding binnen de zenuwen gemeten, en alles leek precies zoals het hoort. Ik mag dus qua zenuwschade gerust zijn: er zit niks gekneld en alles werkt nog naar behoren.

Eindelijk toch eens een beetje goed nieuws in verband met de voet… Mocht wel een keertje.

Geplaatst op

Klasse

Onderwijs is datgene wat overblijft nadat men is vergeten wat men op school heeft geleerd.

John Dryden (1631-1700), Engels dramaturg

Geplaatst op

Feestje

Vandaag was er een verjaardagsfeestje voor Wolfs vijfde verjaardag. Een, want volgende week volgt er nog eentje. Dit van vandaag was voor de oma’s en de opa’s en de nonkels en tantes, dat van volgende week is voor zijn vriendjes.

Normaal gezien houden we zo’n feestje op zondag, maar omdat mijn ma morgen voor drie weken naar Cuba trekt, hebben we het maar vandaag gedaan. Tiramisu met peperkoek en peer (wat anders), zelfgebakken kokostaart, en een mooie chocoladebiscuit van bij de bakker.

Zo’n feestje op zaterdag heeft één groot voordeel: je krijgt een enorm zondaggevoel, en toch heb je de dag daarna nog vrij.

En daar ga ik nu eens van genieten se.

Geplaatst op

WWW

Vanavond ben ik nog eens uit geweest met de ‘meisjes’. Niet dat we woest zijn gaan dansen of grote pinten drinken, nee hoor, we hebben heel beschaafd zitten kletsen bij een thee of een wit wijntje en een bordje zoet en wat bruschetta’s in Het Oeverloze Eiland.

Eigenlijk doe ik dat al jaren. De gewoonte dateert eigenlijk van toen ik 17 was, en met een paar vriendinnen op weekend ging. Jongens mochten niet mee, wat de respectieve lieven niet altijd even leuk vonden. Het evenement werd ook meteen WWW gedoopt, ofte het Wilde Wijven Weekend. Van het World Wide Web was nog geen sprake.
Niet dat we iets speciaals deden, hoor. We zaten afwisselend in de Ardennen of aan de kust, en we maakten lange wandelingen, kletsten oeverloos, kookten zelf, speelden gezelschapsspelletjes, en hadden vooral gigantisch veel de slappe lach. Bakvissen onder elkaar, quoi.

We hebben die weekends een behoorlijk aantal jaar blijven volhouden, tot het er plots eigenlijk gewoon niet meer van kwam. Met de vaste kern, zijnde ikzelf en twee vriendinnen uit het middelbaar, ben ik altijd contact blijven houden. Soms wat meer, soms wat minder, maar we bleven wel voortdurend in elkaars leven. Zij gingen mee in de suite bij mijn liefloze broers toen ik trouwde, één van hen ging een paar keer met mijn ma en mij mee op schok in Engeland, en we spraken af en toe af om samen iets te eten. WWW petit comité, als het ware.

Een aantal jaar geleden besloten we het WWW nieuw leven in te blazen, maar dan wel in afgeslankte versie. Weekends zagen we voorlopig even niet zitten, met de kinderen en al. Dus begonnen we opnieuw vriendinnen uit te nodigen om samen iets te gaan drinken, vrouwen onder elkaar. Wilde wijven zijn we al lang niet meer, maar de naam bleef wel hangen. Ladies’ night zou misschien wat toepasselijker zijn, ondertussen.

Intussen nodigen we altijd een hoop volk uit, maar met meer dan zes zijn we nog nooit geweest. In elk geval geniet ik er elke keer weer van, en elke keer denk ik dat we het wat vaker moeten doen.

Misschien ooit weer op weekend? Zonder man en kinderen? Ik denk dat dat eigenlijk wel weer de max moet zijn. Om het in de termen van 20 jaar geleden te zeggen :-p

Geplaatst op

Elegant

Toen ik deze morgen opstond, voelde ik me om een of andere reden sexy. Geen hooggesloten gothisch shirt en zwarte battlebroek voor mij vandaag, nee, wel een diepe décolleté met voluptueuze halsketting, grijze geklede broek en lang grijs vest. Ik heb dan ook maar meteen mijn alternatieve winterjas uit de kast gehaald, in een prachtig framboosrood met rood nepbont aan kraag en mouwen. Bijpassend rood klokhoedje opgezet, haar netjes gestyled, en een zelfverzekerde glimlach op mijn snoet. Ware het niet van de voetproblemen, ik had mijn hooggehakte botjes ook nog aangetrokken.

Aldus gekleed ging ik richting de aannemer/schrijnwerker/interieurarchitect om de bouwplannen te bespreken. Helaas, op zijn royale parking stond een grote vrachtwagen de boel te versperren, waardoor ik me genoopt voelde een eind verder in een drassige graskant te parkeren. Bij nader inzien was dat gras niet alleen nat en drassig, maar ook nog bijzonder modderig en glad. Dat ‘nader inzien’ mag u gerust letterlijk nemen, want toen ik met een grote zelfverzekerde zwaai mijn portier dichtgooide, maakte ik een bijzonder elegante vergelijkbare beweging richting grond. Een goeie seconde later krabbelde ik alweer recht, mijn hoedje scheef op mijn hoofd, en alle elegantie meteen in de grond verzonken.

Een paar minuten later kwam ik bij de aannemer binnengestapt in zijn ruime toonzaal, parmantig de linkerhand koket in de hoogte. De arme mens zijn wenkbrauwen gingen prompt een paar centimeter hoger staan, want, zoals hij het wat later zelf uitdrukte: “Da’s nu niet bepaald uw stijl, dat handje.”
Pas toen merkte hij de dikke laag modder op het betreffende handje, de aangrenzende bonten mouw die amper tien minuten voordien de kast had verlaten, de linkerknie en de handtas. En toen, na enige initiële bezorgdheid en aarzeling, en uitleg van mijn kant, schoot hij onbedaarlijk in de lach.

Geef hem eens ongelijk :-p